Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Contact

Voorzichtig laat ik mijn penseel over het doek glijden. Ik heb net ‘contact’, daar mag ik niet te lichtzinnig mee omspringen. Het is als een warme, zacht schokkende stroom, die zich heeft verspreid vanuit mijn onderbuik naar mijn aderen, is gaan nestelen in mijn spieren en hoofd. Inspiratie klinkt zo banaal, maar ach, dat zal het waarschijnlijk zijn.
Als ik dat voel terwijl ik met mijn palet, mijn penselen en mijn ‘Winsor & Newton’ potten om me heen uitgestald klaarzit om te beginnen, dan is het raak. Dan ben ik God. Dan ben ik liefde. Dan ben ik alles wat ik wil zijn. Dan ben ik één met de materie.
Het is wel noodzaak dat ik gefocussed blijf op dat gevoel. Focussen Jan!
Maar niet teveel; verkramping zou de electrische concentratie acuut kapotmaken.
Meteen als een razende mijn verf op het doek smeren is ook niet handig; dan loop ik de kans om tijdens zo’n actie abrupt te vergeten waar ik nu eigenlijk mee bezig was. Rustig aan dus, contact blijven houden met mijn idee en vooral; met het gevoel dat ik wil overbrengen op het doek.
Rustig kleuren mengen, weloverwogen, zodat mijn kleur in de nuance van de gemengde acryl zichtbaar wordt. Niet teveel medium, niet te weinig. Ik zit precies goed, ja, kussen ondersteunt mijn rug perfect. Volume van muziek; ook zuiver afgestemd. Zelfs het licht is helder vandaag. Godver, wat ben ik gelukkig…
“Jahaaan! Zit je weer in je atelier?”
Ik verstijf. Welverdorie, wat zullen we nu krijgen. Ze zou toch naar Yoga gaan vanmiddag? Ze gooit de deur met een zwier open en begint in de deuropening te poseren.
“En? Wat vind je ervan?”
“Schat, ik was net lekker bezig. Je zou toch naar Yoga gaan?”
“Bas onze nieuwe leraar, je weet wel, die het vorige maand van Loes had overgenomen? Nou, die ligt met plat met een hernia. ‘t Is zonde het jong. 34 jaar pas. Yoga is toch ook niet zaligmakend, zo zie je maar. Nou, wat vind je ervan?”
Zuchtend laat ik mijn ogen over haar lichaam glijden. Ze ziet er nog goed uit met haar 68 jaar. Waarschijnlijk door haar actieve leven. Ze was een spring-in-‘t-veld toen ik haar leerde kennen, en dat is ze altijd gebleven. Nu is ze bezig met yoga, een cursus engels, een leesgroep en een wandelgroep. Ook haar kapsel heeft sinds kort weer haar buitengewone interesse. Dit keer heeft ze gekozen voor een fletse, paars-achtig roze spoeling met een zweempje bordeaux. En gaat ze daar nu een week mee rondlopen?
“Zeg nou eens wat Jan, ik heb mijn haar laten doen. Dat zie je toch? Aubergine!” Met haar handen bolt ze haar kapsel wat op en neemt een nieuwe pose aan.

En dat was het dan. Ik voel me weer net als anders; heb het net iets te koud, heb een steen in mijn maag en leegte in mijn hoofd. En dat voor een mislukte kleurspoeling en een goeroe met hernia.
“Je ziet er geweldig uit. Maar we hadden toch afgesproken dat je me niet zou storen als ik in mijn atelier zit te schilderen. En de deur gesloten is. Concentratie is heel belangrijk voor me Truus. Voor de inspiratie.”
“Ach, jij met je inspiratie.” Ze stampt mijn kamer binnen en begint mijn penselen en verfpotten te verschuiven. “Wanneer ga je nou eens iets LEUKS schilderen. En het wordt ook eens tijd dat je hier wat opruimt.”
Ik kan het wel weer vergeten vandaag. Weg idee. Weg vormen. Weg kleuren. Weg gevoel.”
“Truus, blijf alsjeblieft van mijn spullen af en laat me alleen. Ik wil schilderen.”
Ik kwak een rode dot verf op op mijn doek en begin het met grote halen uit te smeren.
“Ach jij, Kunstenaar. Het enige dat je doet is rode bloemen schilderen. En mij even wat aandacht geven. Ho maar. Ik wens na al die jaren nog steeds geen vanzelfsprekendheid te zijn.”
Ze laat mijn penselen en verf voor wat het is, loopt kaarsrecht met geheven neus mijn atelier uit en trekt de deur demonstratief achter zich dicht.
Hier zit ik dan, leeg als vanouds. Met een zucht veeg ik de rode verf uit voor het opdroogt en kijk dan even mijn atelier rond. Productief ben ik zeker, de kamer hangt vol met doeken in allerlei formaten. De grotere staan uitgestald tegen de hoge muren. Hier en daar een werk waar mijn bloed weer een beetje warm van wordt. Geproduceerd in één van die zeldzame momenten van één-zijn met de materie, alléén. Maar het overgrote deel van mijn werk bestaat toch uit bloemen met grote, wulpse bladeren, rood… Eenvormig, allemaal hetzelfde...
Goed aan de slag en concentreren nu, niet te veel, niet te weinig. Ligt mijn kussen nog goed? Muziek toch maar een tikje harder. Rustig ademhalen. Misschien komt het terug…

Schrijver: Esmé Meivogel, 22 december 2004


Geplaatst in de categorie: schilderkunst

3.8 met 42 stemmen 4.992



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Boris
Datum:
24 november 2006
Email:
boryboygmail.com
Mooi gedaan!
Naam:
Joke Proper
Datum:
20 februari 2006
Email:
jokeproperhotmail.com
Uit het leven gegrepen!
De schrijfster moet haast zelf wel schilderen want ze heeft hetgeen de schilder voelt invoelend en met humor verwoord.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)