Verhalen

ONZE MAN 6

Mijmering

Een milde najaarszon gaf nog wat zomers getinte warmte. De bladeren aan de bomen en struiken kregen de kleuren van een mooie herfst. Een enkel blad dwarrelde speels naar de grond. Een duif zat geduldig te wachten op een handvol broodkruimels. De deur naar de tuin stond vanwege de aangename temperatuur open, en de eerste bewoners liepen al naar buiten.

De man had na een korte wandeling zijn plekje gevonden op een bankje naast een oude beuk, gunde zijn ogen wat rust en verzonk in een heilzaam dutje. Het zonlicht gaf zijn doorleefde gezicht een zachte glans van pure schoonheid. Hoewel de seizoenen geruisloos aan zijn leven voorbij gingen, leek de herfst op hem nog een vage aantrekkingskracht te hebben.

Vroeger hield hij van dit jaargetij, vooral vanwege het bijzondere licht en de wazige ochtendnevels, de aardse geuren en warme kleuren. De herfst deed hem bij het ouder worden ook wat meer naar binnen kijken , naar zichzelf en de vergankelijkheid van alles. Van een oude, kwetsbare man die na een lange tocht door alle seizoenen heen, in de winter van zijn eigen leven was aangeland. Een mens die ondanks zijn toenemende beperkingen gelukkig nog genieten kon van zonnige momenten in zijn broze bestaan.

Schrijver: bert van der linden, 11 januari 2005