Hoe de cultuur in de wereld kwam

Er was eens . . .

Heel erg lang geleden . . .
Ja, zelfs zo lang geleden dat ik geen jaartal kan noemen . . .

Een vrouwtje dat Mellie heette.
Zij was getrouwd met een man die Barbar heette.

Mellie was mager, vinnig en hield niet zo van koken.
Dat vond Barbar niet zo leuk.
Maar toch hield hij van haar.

Zij leefden in een klein dorpje.
Niks was daar echt leuk, warm of gezellig.
Nee, zij leefden daar in bittere armoede, van niks was er genoeg.
De mannen moesten vaak op jacht om eten te vangen.
De vrouwen moesten hout kappen.
Om dat te stoken.
Anders was het zo koud in dat dorpje.

Maar, was er nou niets gezelligs in dat dorpje?
Ja hoor.
Daar woonde een klein, gezellig, dik vrouwtje dat Mollie heette.

Zij kookte graag.
En vrijde graag.
En babbelde zo gezellig.

Een man had zij niet.
Dat hoefde ook niet.
De mannen die al een vrouw hadden, kwamen graag zomaar op bezoek.
Zij sloegen haar met hun knuppel zachtjes op haar hoofd.
Om makkelijker te kunnen vrijen.
Dat klinkt eng, maar dat was toen heel gewoon.
Vrouwtje Mollie vond dat ook gewoon.
Zij zou wel willen vrijen, met of zonder knuppelslag.
En daarna kookte zij een lekker potje.
En had altijd wel zin in een gezellige babbel!

O, wat hield Barbar van haar.
Ja, ook hield hij van zijn eigen vrouw Mellie, dacht hij soms met schuldgevoel.
Maar van Mollie hield hij toch het meest.

Dat wilde hij bewijzen.
Daarom ging hij hard aan het werk.
Om te jagen voor voedsel voor zijn vrouw Mellie?
Nee.
Hij maakte een tangetje.
Mellie keek verbaasd toe.
Met dat tangetje maakte hij een mooi sieraad voor . . .
Mellie dacht: dat is voor mij, maar liever had ik dat hij ging jagen.
Toen dat mooie sieraad klaar was . . .

O jee.

Mellie kreeg dat sieraad niet.
Stil sloop zij haar man achterna.
Want wie, o, w i e zou het dan krijgen ? ? ?
O, dacht zij, ALS IK HET NIET DACHT!!!!
Dat gaat naar die rottige Mollie, die del waar iedere vent achteraan loopt!

Zij stikte bijna van jaloezie!

Stilletjes sloop zij 's nachts naar Mollie haar hutje.
De knuppel van haar man droeg zij bij zich.
Daarmee gaf zij Mollie een ellendige lel op haar hoofd.
Niet zachtjes, zoals mannen dat deden bij de holenvrouwen als zij wilden vrijen.

Allerminst!

Ach . . .

Mollie werd DOODGEKNUPPELD.

Toen Barbar haar de volgende dag zo aantrof
voelde hij zich zo diep ellendig . . . dat hij zelf ook dood wilde.

Maar één ding wilde hij nog doen, dat zei zijn gevoel tegen hem.
Hij zocht spullen bij elkaar, leem en tangetjes en andere dingen.

Hij keek goed naar zijn Mollie.
Nam al haar gelaatstrekken in zich op.
En de mooie structuur van haar mollige lijfje.

Daar maakte hij een fraai beeld van.
En zette dat aan het strand neer, niet te dicht bij de zee.
Toen wachtte hij tot de eb kwam . . .
en liet zich in het water glijden.

De dorpsbewoners zagen de volgende dag gelijk wat er gebeurd was . . .
een MOORD!!!
Mellie wachtte de straf van de dorpsbewoners niet af.
Onbewust deed zij wat haar man gedaan had . . .
Ook zíj wierp zich in de zee en liet zich meevoeren door de eb.

Had zij misschien spijt van haar daad?
Niemand zal dat weten, dat weet zij alleen

En was er nu iets veranderd in dat dorpje?
Nou, moeilijk te zien.
Men jaagde.
Men kookte potjes.
Men vrijde.
Men babbelde.

Net als gewoon.

Maar toch . . .

Vaak gingen sommige dorpsbewoners naar het strand.
En keken naar het beeld van Mollie.
Daar voelden zij zich zo vreemd bij . . .
ja, zo'n beetje half droef, half blij.
Maar waarom zij zich ook blij voelden ? ? ?
Zij begrepen dat niet.
Ze schoven stilletjes langs elkaar heen als zij elkaar toevallig tegenkwamen.
Want zij wisten niet wat zij tegen elkaar moesten zeggen.

Wij, mensen van nu, wij snappen dat wel, hè?
Maar dat is j a r e n later.

Één ding is zeker . . .
nou, dat is dat die holenmensen precies hebben gevoeld wat wij ook voelen als wij iets moois zien of horen of ruiken.

holenmensen cultuur cultuur sieraad

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 6 stemmen 947