Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Waar je als schrijver wakker van ligt....

Je hebt de hele dag al vernietigende kritieken te slikken gekregen op een stukje tekst, waarvan jij dacht, dat het best wel knap in elkaar zat. Je allerlaatste gedicht werd amper bekeken, de grond ingeboord en daar heb je het dan. De twijfel slaat toe.
‘Schrijf ik dan zo slecht, is het allemaal nog wel de moeite waard, voor wie of wat zou ik er nog aan beginnen, laat staan, verder doen?’
Het maakt je zo woedend dat je denkt: ‘ik zal ze eens wat laten zien, ze gaan nog raar opkijken.’
Je wilt nu echt eens vernieuwend uit de hoek komen, ze met verstomming slaan.
Ongemerkt glijden de uren voorbij, krijg je pijn aan de ogen van het staren naar dat maagdelijk wit blad….hoe hard je ook probeert, het lukt gewoon niet. Zit je toch wel met een ‘writersblock’ zeker! Net nu. Het zal je maar overkomen.

Niet getreurd, dan maar even de post doornemen. Een tiental brieven van uitgeverijen. Allen met een vriendelijk woord, een bedankje voor het insturen van dat laatste manuscript, maar helaas…volgende keer beter. Dedju toch!

De laatste brief trekt de aandacht. Een uitnodiging om een voordracht te houden in de plaatselijke parochiezaal. Hun eerste keuze had zich laten verontschuldigen, kon die avond niet aanwezig zijn wegens ziekte. Dus hoopten ze dat ik kon invallen, om een totale afgang te vermijden. Nou ja, ze weten wel iemand te flatteren. Maar kom, dit is mijn kans. Eindelijk een doorbraak. Even later voel ik de eerste buikkrampen opkomen, en spoed ik mij naar het toilet. De plankenkoorts is reeds begonnen. Wist niet eens dat ik die had.

Uren later lig ik te woelen in bed, de avond was een regelrechte martelgang. Er was een pak volk aanwezig, daar niet van, maar die waren allen misnoegd dat de hoofdact gewijzigd was. Ze voelden zich beetgenomen. Velen vroegen zelfs hun inkomgeld terug.
Na het nodige tumult werd ik aangekondigd. Het angstzweet droop mij af terwijl ik hortend en stotend mijn ding bracht. Stukken tekst vergat ik gewoon, mijn papieren gleden meermaals op het podium. Het applaus was matig, boegeroep luidkeels. Beschaamd droop ik af. De drink achteraf heb ik gemist. Mij laten verontschuldigen wegens…ziekte.

Dan maar wat lectuur doornemen, zal mijn zinnen verzetten. Ik neem het tijdschrift ter hand dat ik vandaag gekocht heb, en begin erin te bladeren. Eén tekst trekt mijn aandacht. Ik begin te lezen. Hoe verder ik lees, hoe witter ik wegtrek. Yessss, roep ik het uit, ze hebben een tekst van mij gepubliceerd. Eindelijk is het gelukt. Vol enthousiasme lees ik verder, kan er maar niet genoeg van krijgen. En dan, nee toch, merk ik dat de tekst onder een andere auteursnaam geplaatst is. Het is niet mijn naam! ‘Plagiaat’, schreeuw ik nu uit, houdt het dan niet op vandaag. ‘Ik doe ze een proces aan’, en scheur het boekje aan flarden.

Laat ik mij dan maar een stuk in mijn kraag drinken, eventjes alles vergeten bij een paar glazen wijn. Wie weet kan ik er op een dag wel om lachen, want zo wil ik ze niet meer meemaken. Zulke dagen zorgen er enkel voor dat je de slaap niet kunt vatten. Het zijn dan ook regelrechte ‘baaldagen’. Dat ik na een uur zoeken tot de vaststelling kom dat ik zonder wijn zit, kan er ook nog wel bij. Als het al moet tegenzitten, dan maar liever alles ineens. Ik kan het maar gehad hebben……

Schrijver: danny cant., 18 februari 2005


Geplaatst in de categorie: rampen

3.8 met 14 stemmen 1.831



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)