SALLUVINIK DE IJSBEER
De jonge ijsbeer Sallunivik was na twee jaren opvoeding door moeder IJsbeer nu voor het eerst alleen op pad. Hij was een jongeman die nog niet helemaal zelfstandig was. Hij had vandaag een heel eind gelopen door de sneeuw en had ook een stukje gezwommen. Sallunivik had honger, had hij al een tijdlang niks gevangen en dacht aan zijn moeder.
Ineens hoorde hij een dof geluid onder de sneeuw, hier zat een zeehondenademgat. Hij sloeg met zijn voorpoten de sneeuw er af totdat het gat goed zichtbaar was. Kijk, een grote vis, dacht Sallunivik. Hij haalde snel zijn voorpoot door het water en de vis spartelde op het ijs. Nu kwam het moeilijkste, hij moest de vis doodmaken. Zijn instinct vertelde hem het beest in een harde klap bewusteloos te maken. Wat angstig deed hij dat, de vis lag stil. De ogen staarden hem aan. Honger en eten veranderden de zachtmoedige ijsberenjongen en hij slikt de vis in een keer naar binnen.
Ineens dook er een zeehond op om te ademen. Verschrikt zag de ijsbeer hem bovenkomen. Hij twijfelde, dat was genoeg voor de zeehond die vlug weer in zijn gat verdween. Eens zal ik er een te pakken krijgen, dacht Sallunivik en dacht aan de lekkere smaak die hij al kende. Maar die zeehond had zijn moeder gevangen, nu moest hij het zelf doen.
Het was nazomer. De zonnestralen beschenen de ijsvlakte. Maar weldra zou de koude winter invallen en moest de ijsbeer genoeg vet hebben om de winter door te komen. Zou het hem lukken een zeehond te vangen, vroeg hij zich af. Hij oefende elke dag en elke dag ging zijn voorpoot sneller en krachtiger naar beneden om de denkbeeldige zeehond neer te slaan.
Het was nu aan het einde van de dag, maar het was nog licht. De ijsbeer had een halve dag bij een gat gestaan, maar er was geen enkele keer een zeehond omhoog gekomen. Nog heel even bleef hij staan wachten. Ineens was daar de zeehond, de kop boven water stekend. Sallunivik dacht “nu of nooit” en sloeg keihard met zijn poot op de zeehond zijn kop. De zeehond gleed terug in het gat maar ging niet onder. Nog een keer sloeg de ijsbeer er met zijn poot naar en had het beest vast. Hij beet hem in zijn nek en trok hem op het ijs, dat met een laagje sneeuw was bedekt. Wintervet, ging het door hem heen. In een golf van dierlijk instinct beet hij in de nek van de zeehond, die daarop dood raakte. Met een paar grote happen was de ijsbeer eerst tevreden. Meer kon hij niet op. Hij bleef bij zijn buit liggen en keek om zich heen of er kapers op de kust waren. Dat leek niet het geval. De hele nacht bleef de ijsbeer stukken van de zeehond op eten tot hij niet meer kon. Zijn bek was rood van het bloed, maar zijn overlevingskansen in de winter waren gestegen. Zijn eerste zeehond had hij gevangen door zijn instinct. Tevreden ging hij slapen, met zijn volle maag. Hij was er trots op en dacht dat zijn moeder maar tevreden kon zijn, zijn vader had hij nooit gezien.
rood wit einde
tiscali.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: dieren
ijsbeer
731
Geef je reactie op deze inzending: