Verhalen

Het kind wordt

Het kind vouwt traag open. Een luchtbel van indrukken welt op. De wereld en het ik worden waar, in een gemengde stemming, een doffe lach. In een vroege droom openbaart zich de bodem, de zielsspiegel waar het lot zich vormt. Zoals een jonge vrouw, door bibberkoorts beslopen, droomt van een bevrozen man, die haar kamer binnendringt, haar in de buik knijpt. Ze voelt niets nu de demon voor haar staat met zijn koude klauw. Het voorspelt een slechte afloop, iets dat buiten elke norm valt. De voorspelling vervult zichzelf. Later, met een ijzige, verkrampte hand berooft ze zich van het leven. Het lot was in haar vroege droom bezegelt. Soms gebeurt het ook echt, iets dat aan het netvlies kleeft, het geheugen schokt, iets dat is.

Het kind klimt op de schoolbank en bouwt zijn ik en schikt zich naar de prikkels die van buiten komen. Het dempt de schok met een grimas. Het beleeft hoe hij of zij verschilt van vriend en vijand. Het kind huilt verweesd en ziet hoe onaf alles is, hoe het venijn lekt langs alle kanten. Het onderdrukt de dringende drift die zich opdringt, zet zich schrap want de wereld eist. Als dan het kind in zijn groei hapert plooit het terug in een burcht en droomt en tekent een taart in punten versneden. Het is maar een symbool. Waar de kers op de toef slagroom pronkt ligt zijn vitale kern, waar zijn geest broeit. Dan zoekt het kind naar zin, kaatst de prikkels terug, laat zich meedrijven op de stroom van de gewoonte, geworteld in een erfenis.

Het zoekt naar een zin die snel bevredigt, kiest de minste weerstand. Het besef groeit met het kind. Zoals een trein die door een bocht gaat de reiziger wakkerwiegt, het besef wekt dat hij onderweg is.
Want inzien en worden kan niet zonder schok.

Schrijver: Wim Veen, 16 maart 2005