Gedicht ontmoet Verhaal
Och pardon, ik heb je niet zien binnenkomen, maar zou jij zo vriendelijk willen zijn om plaats te maken. Ik ben namelijk Verhaal, en dit hier is mijn persoonlijk stekje. Ik meen mij trouwens ook niet te herinneren, iemand als jou uitgenodigd te hebben!
Ho, rustig maar Verhaal. Ik denk ook niet dat het de bedoeling was dat ik hier geplaatst werd. Er moet vast en zeker wat fout gelopen zijn.
Zal ik mij even voorstellen. Ik ben Gedicht, voor de vrienden Sonnet, en Joost mag weten hoe ik hier tussen jullie, ‘mastodonten’, ben terechtgekomen. Geloof mij als ik zeg dat ik overdonderd ben, ik verzink hier namelijk in het niets.
Al eens gemerkt, mijnheer Verhaal, wat een zee van ruimte, jij en jouw vrienden hier in beslag nemen. Is dit echt wel nodig? Ik word hier zowat verdrongen.
Mijn nietigheid versterkt zich nog, door het toenemend gevoel van vijandigheid dat mij omringt. Maar ja, misschien zie ik het beter zo; veel ruimte, weinig inhoud!
Hee, Gedichtje! Gaan wij verwijten maken. Zal ik dan eens mijn zegje doen? Altijd weer gaan jullie met de meeste aandacht lopen. De bondigheid, jullie bekrompenheid, leent zich daar uitermate toe. Het kost immers geen enkele moeite om jullie te overlopen. Een paar tellen, en je bent erdoor. Wij daarentegen moeten echt die aandacht verwerven. Zoveel mogelijk originaliteit ten toon spreiden, opdat men moeite zou doen om ons door te nemen. En nee, niet enkel een klein stukje, maar het geheel, de totaliteit. Zodat wij begrepen worden.
Ik geef toe, het kost tijd, maar die is het meer dan waard. Wij maken het spannend, onroerend, soms humoristisch, maar nooit saai. Volgens mij slagen jullie daar in de verste verte nog niet in.
Daar moet ik jou toch wel tegenspreken, Verhaal. Je daalt zowaar in mijn achting nu, als die er al was. Op subtiele wijze weten wij de lezers mee te voeren naar wondermooie plaatsen, verweven ze in fantastische dromen of, laten hen tranen in zowel vreugdevolle als verdrietige momenten. Méér nog dan jullie, moeten wij de lezer aanspreken. Wij zijn wel kort van stof, maar daar leggen wij dan ook gevoel in. Originaliteit vinden wij als het ware telkens weer uit.
Ik besef nu ook dat wij nooit beste maatjes zullen worden. Daarvoor verschillen wij teveel. Naast elkaar leven gaat nog net, en daar stopt het dan bij.
Ja Gedichtje, zo is het maar net. Opkrassen is dus wenselijk. De infiltratie van uwentwege is je vergeven, zolang het maar éénmalig blijft. Jullie trekken zo al genoeg de aandacht, dus, laat het ons daar bij houden. Deze ontmoeting was niet echt van harte. Ze is er geweest en daar kan ik mee leven!
Wij hebben elk ons eigen publiek, los van elkaar, en dat zie ik in de nabije toekomst niet zo snel veranderen, vrees ik.
Misschien dat er ooit een dag komt waar wij samen verweven tot één prachtig geheel, de lezer weet te bekoren. Maar tot die dag blijven wij beter uit elkaars vaarwater.
Gedicht, jullie hebben de massa, veel succes ermee. Wij houden het bij een beperktere groep. Populariteit is misschien jullie deel. Voor meer diepgang kan je dan weer bij ons terecht.
Maar, ik ken je nu. Zal je een tijdje blijven volgen en dan kom ik misschien vroeg of laat wel aan de weet, hoe wij tot meer toenadering kunnen komen.
Dank je, Verhaal, begripvol ben je wel. Vergeef mij de opdringerigheid om hier te verschijnen, het was éénmalig. Wat de toekomst betreft. Van deze confrontatie heb ik in ieder geval heel wat opgestoken. Aan ons om er verder gebruik van te maken.
Dag verhaal.
Vaarwel gedicht, tot ooit nog eens!
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: literatuur
gedicht
713
Geef je reactie op deze inzending: