Verhalen

Danse Macabre

Verzonken in het slijk, een bed voor rib en bot en wervel, woelt hij zich los. Hij schudt de klonters van het lijf, spiegelt zich in een regenplas, schikt wat rafelige lappen vlees tot iets dat op een mens moet lijken. Elke nacht doemt hij op, een verminkte prins, vindt haar verbrokkeld lichaam terug, kneedt haar lippen, smukt een lodderig oog op, smeert wat rattenbloed op haar wang tot iets dat op een gelaat moet lijken. Dan kruipt zij steunend recht. Op sluipkracht vindt ze blind zijn arm. Hij leest de hoon in haar doffe iris. Hij dwingt troost en boete af. Omdat zij hem daar laat kermen, in staat van genade. Haar vlijmende tong treft hem. De naden van zijn gemoed scheuren. Ze grabbelt naar een tak, slijpt de punt met een rotsscherf en drijft hem diep in zijn zwoegende borst. En nog voor de laatste reutel glimlacht ze haar brokkeltanden bloot. Zij heeft de pijn ontwortelt. Kokhalzend giet ze benzine over hem, ketst een vonk naar hem. Hij verteert snel, de blazen knappen. De as strooit zij over het koren uit.

Schrijver: Wim Veen, 24 april 2005