Ultieme vrouw
Dat de heer Bartels een mooie man was, kon bepaald niet beweerd worden. Erger was, dat niemand dit beter wist dan hij; wat baat mij mijn riante kantoorflat als ik teveel jaren en te weinig haren heb, dacht hij moedeloos.
’t Was lunchtijd inmiddels. De heer Bartels duwde zich van de hinderlijk tegen zijn maag drukkende bureaurand af, trok een la open en pakte de rol biscuit: zijn lunch. Hij sloot zijn ogen in hevige tegenzin, frunnikte wat aan zijn knellende broekriem, leunde achterover maar schokte geschrokken overeind toen hij voor zich een merkwaardig geritsel hoorde. Hij sperde zijn oogleden open bij het zien van iets wat bezig was zich genoeglijk tussen zijn papieren te nestelen. Schriele beentjes trappelden ongedurig in het rond, papieren dwarrelden op de vloer.
De heer Bartels kwam tot zichzelf.
‘Verdomme, wát je ook bent, hou daar onmiddellijk mee op!’
‘Wat ik ben? Zie je dat niet? Een djinn dus. Wees blij dat jij zo op mij lijkt, dat maakt je uitverkoren. Tref jíj het effe? Derde wens graag.’
De heer Bartels’ gedachten stormden door zijn hoofd… híj zou lijken op dat walgelijke creatuurtje?… zie toch die armetierige beentjes… en dat vette pensje hangt wel héél ver over zijn trots… mottige haren uit neusgaten en oren… knopenmondje… en dan die ogen, griezelig boosaardig…
Doch de heer Bartels was en bleef een geslepen zakenman; onverklaarbaar opdoemende griezels te zijnen burele of niet, de laatste woorden van de djinn echoden nog door zijn hoofd.
‘Derde wens? Wácht jij eens even, mormeldier, ik heb er nog twee van je tegoed!’
‘Arme drommel. Laat me je geheugen effe opfrissen. Je vorige wens was: “Ooooh…! Laat mij dit alles vergeten! Laat alles weer zijn zoals het was!”’
Begrip daagde in heer Bartels’ brein. Samen met een benauwd voorgevoel. Bijna angstig vroeg hij: ‘Hoe luidde mijn eerste wens, zeg het me…’
Het knopenmondje vertrok eventjes ironisch.
‘Je eerste wens was: “Laat mij voor iedere vrouw, waar ook ter wereld, de meest onweerstaanbare man zijn.”
Herinner je je alles weer?’
De heer Bartels kromp in elkaar van afgrijzen… beelden flitsten door zijn geest… graaiende handen… schrapende nagels… achtervolgend gejoel…
De stem van de djinn trok hem weer in het hier-en-nu.
‘Je derde wens. Tevens je laatste. Denk. Goed. Na.’
De heer Bartels hoefde volstrekt niet na te denken – ‘Eén vrouw maar,’ flapte hij er spontaan uit, ‘een lieftallig, aanhankelijk vrouwtjesdiertje!’
De heer Bartels liep op straat, hand in hand met een frêle, nauwelijks tot zijn schouders reikende vrouw, een meisje haast nog. Af en toe vlijde zij haar hoofdje aanvallig tegen zijn bovenarm, wreef even. ’t Is of ze me kopjes geeft, dacht de heer Bartels dol van verrukking.
‘Kom,’ zei zij enkel. ‘Kom…’
Bij de heer Bartels thuis, in bed, voelde hij hoe zij zijn penis vastpakte. Ze streelde hem zachtjes, gebruikte haar mond en tong, daarna sloot zij haar lippen over hem heen en begon hem langzaam te nemen, bewoog haar hoofd op en neer en liet hem in en uit haar mond glijden. De heer Bartels kreunde en hijgde tot…
Een alles doorklievende, vlijmende pijn.
Dan duisternis.
Ziekenhuis. Apparatuur.
Deze keer herinnerde de heer Bartels zich alles.
Alles.
‘Een bestendige relatie?’ mompelde hij berustend voor zich heen… misschien… ooit… maar dan toch wel enkel platonisch.
Geplaatst in de categorie: spijt
djinn
1.312
Geef je reactie op deze inzending: