Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Geweten, Mijzelf, Toekomst en hoop....Topoverleg

Maar twee keer gesneden bij het scheren, dat valt mee! Terwijl ik het bloed lichtjes aan het deppen ben, voel ik het. ‘Dit wordt één van mijn betere dagen.’ Niet één keer hoeven op te staan de voorbije nacht, dus, acht zalige uren waar ik mij van niets bewust, overgaf aan de rotatie van onze aarde.
Beetje duizelig, dat wel, maar dat zal wel niet aan het aantal omwentelingen van deze aarde liggen. Eerder aan het flesje rode wijn, met de welklinkende naam, ‘Cabernet Sauvignon;’
Het was dan ook een zware avond geweest. Een avond, vol overleg en afwegingen. Met ‘Mijzelf, Geweten, Toekomst en Hoop.’
Moeizaam, dat is het minste wat je ervan kunt zeggen. De verschillende standpunten lagen dan ook mijlenver uit elkaar.
‘Geweten’ leidde de vergadering en voerde dan ook het hoogste woord.
Zij dacht dat de tijd voor verzoening méér dan aangebroken was. Dat het tijd was om eensgezind de neuzen in dezelfde richting te steken. Dat overleg moest primeren boven het continue bekvechten van de laatste weken. Zij opende dan ook de vergadering met als thema ‘De verzoening’.
Ik geef het woord aan ‘Mijzelf,’ opperde ‘Geweten,’ terwijl zij plaatsnam, en allen wachten vol spanning af hoe zijn betoog zou klinken.
Er zijn harde woorden gevallen, opperde ‘Mijzelf’, gekibbel over en weer. Toch heb ik het gevoel dat ik mij niets te verwijten heb. Mijn uiteenzettingen in het verleden waren méér dan duidelijk, dacht ik. Er zijn fouten begaan, grote fouten!

Je voelt toch wel aan dat niet alles in je standpunten overduidelijk is, kwam ‘Wroeging’ tussenbeide. Diep vanbinnen moet het besef knagen dat je niet in alles gelijk kunt hebben. Je hebt kwetsende woorden gebruikt naar anderen toe, en waarom? Om je gelijk te halen. Het is tijd om het verleden achter te laten, daarom is het beter dat ‘Toekomst’ het even van mij overneemt. Laten we haar standpunt eens aanhoren.

‘Toekomst’ slaakt een gelaten zucht, schraapt haar stem en begint met de volgende woorden. Er is nog ‘Hoop’, maar goed, ik zal eerst mijn relaas van wat er ons te wachten staat uit de doeken doen!
Ik als ‘Toekomst’, weet dat wat er komen moet, juist zit. Veranderingen dringen zich op, zodat er geen weg terug meer is.
Is dit slecht? Helemaal niet, daar zal ‘Hoop’ nog wel over uitweiden.
Maar we bleven zo een beetje ter plaatse trappelen. Er was geen vooruitgang meer te bespeuren, integendeel. We moeten de wijzigingen aanvaarden, zelfs toejuichen.
Ik, mompelde ‘Toekomst’, heb er alle vertrouwen in. Het overleg met ‘Mijzelf’, eerder op de avond, wees erop dat onze standpunten gelijklopend waren. ‘Geweten’ sprak ook in die bewoordingen, dus is er enkel nog ‘Hoop’ die haar zegje moet doen.
Ik zie het zo, ‘Mijzelf, Geweten en Toekomst’ zitten op dezelfde lijn, voor zover ik kan beoordelen. We zijn bereid het verleden achter te laten, constructief aan een nieuwe toekomst te bouwen. Eensgezindheid is dan méér dan wenselijk.
Dat ‘Mijzelf’ toegeeft dat hij af en toe fout zat, is op zich al een grote stap naar verzoening toe. ‘Geweten’ zal dit volmondig beamen en mij hierin bijtreden.

Ho maar, sputterde ‘Mijzelf’. Niet alle fouten van de laatste dagen kun je in mijn schoenen schuiven. Op sommige punten ben ik inderdaad over de schreef gegaan, waarvoor mijn excuses. Soms haalde ik vernietigend uit, met reden dacht ik. Hier voel ik mij toch enigszins aangevallen!

‘Hoop’ besefte dat het tijd was om haar zegje te doen en stond op. Nee ‘Mijzelf’, de schuld ligt zeker niet alleen bij jou. Er waren fouten allerhande. Onduidelijkheid overheerste, maar dit was het verleden. Laat het rusten.
Wat we nu moeten doen is vooruitblikken. Overleggen wat er naar morgen toe te doen Is. Het is immers mijn vaste overtuiging dat het niet te laat is, integendeel.
Een samenkomst met alle betrokkenen, laat het ons een ‘bijeenkomst van de verzoening’ noemen, lijkt mij wel wat. Onenigheden kunnen er rustig uitgepraat worden. Misschien niet onmiddellijk, of met iedereen. Het zou in ieder geval de kans bieden om uitgestoken handen, over en weer, aan te nemen! Heel wat zaken berusten immers op misverstanden. Verwijten naar elkaar toe, helpen daar geen ene moer aan.
Ik stel voor dat wij tot een stemming overgaan. Eén waarin wij ons de vragen stellen; Waren wij fout bezig, en zouden wij niet beter onze betrachtingen op elkaar afstemmen.
Ik weet ook, sprak ‘Hoop’, dat ik zonder die stemming het antwoord al ken.

En ja hoor, overliep ‘Mijzelf’ zijn gedachten tijdens het verorberen van zijn ontbijt. ‘Hoop’ had het bij het rechte eind. Een stemming hoefde niet en is er ook niet geweest. Samen met ‘Geweten,Toekomst en Hoop’, wist ik immers dat er fouten gemaakt waren, ook door ons! Dat zal in de toekomst nog gebeuren, maar we leren er uit en dat is al een pluspunt op zich.
Het gevoel dat dit één van mijn betere dagen zou worden bleef. Maar het was meer, het was er ook een van opluchting en met uitgestoken hand. En weet je, het voelt zalig aan. Het inslikken van een beetje eigenwaarde kan heus geen kwaad.

Schrijver: danny cant., 27 april 2005


Geplaatst in de categorie: moraal

3.5 met 4 stemmen 748



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)