Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

een schets van mijn illusies

Er is een plaats, dichterbij dan men verwacht, waar samenhang ontbreekt. Ogenschijnlijk bij elkaar horende gegevens blijken er geen enkele overeenstemming meer te hebben: daar waar gevoel niet langer gevoeld kan worden…. Emoties worden daarom maar losgelaten en vliegen als zwermen vuurvliegjes door elkaar heen: daar waar anders altijd hetzelfde blijven zal. Angst voor het onbekende is het enige, dat men liever nog even bij zich draagt. Bepakt met 40 liter rugzakken sleept men herinneringen met zich mee. Na enige tijd gelopen te hebben, gooit men de zware last van zich af. Leegte is alles dat rest.

Automatisme neemt de overhand en met zware mechanische stappen lopen de schimmen, toch wat haastig, door langgerekte gangen. Alsof men een helling moet beklimmen, gaat alles toch wat trager dan aders en tevens iets wat aarzelend. Meerdere malen achteromkijkend beseft men, dat het verleden afbrokkelt. Als in een dikke mist is er niet verder dan 3 meter om je heen te kijken. Geen toekomst en geen toen. Het enige zicht dat men heeft is op de muur naast zich, waarom schaduwen worden gereflecteerd in groen licht; wat een surrealistisch beeld geeft.

Een poging te communiceren is tevergeefs, dat heeft menig mens al snel in de gaten. Toch probeert een enkeling nog iets. De woorden worden uitgesproken, maar betekenis is er niet. Het samen heeft geen geborgenheid, socialisatie is niet mogelijk. Toch is een individu is hier niet langer alleen. Genoeg materie, genoeg emotie, genoeg levensvormen. Het betekent alleen niets meer.

Alles lijkt hier in evenwicht. Nee, beter gezegd: het klopt. Misschien is dat wat de mens altijd al gewild heeft, rust, alleen zijn. Zonder soortgenoten geen haat. Zonder gevoel geen eenzaamheid. Zonder alles geen niets. Anderzijds is er nog veel hetzelfde. Gras is nog steeds groen hier, verregend, maar groen. De lucht schilderachtig grijs. Er staat een stevige wind (altijd), en waterige verlangens vullen rivieren. Een paraplu voldoet meestal wel. Het vervormde beeld van het leven wordt uitgewrongen en vervolgens te drogen gehangen over een deur, die niemand ooit zal betreden. Alleen omdat men niet weet, wat zich erachter schuilhoudt.

Een vervreemde opvatting, want er is té veel wat we niet kunnen verklaren en waar men nooit weet van kan hebben. Daar vanuit gaande is men hier misschien wel altijd bang. Als men het onbekende zou erkennen en herkennen, bestaat het gehele begrip niet meer. Dan schuwt men voor “niets”. Onwetendheid is daarom de enige eenvoudige oplossing. Misschien ook wel de beste, want het steekt mooi af tegen het complexe bestaan.

De muren worden hier behangen met een mix van wat lijm en wanhoop. Één op duizend, om precies te zijn. Doelloos staren de blikken wachten vol angst op het moment dat het loslaat. Hier waar zelfs normaal probeert iets anders voor te stelen. Circulatie van wanhoop wekt onverklaarbare emoties op, niet te benoemen.

Ik denk dat weemoed de beste benaming is voor het gevoel, dat hier niet gevoeld mag en kan worden. Terwijl niemand het uitspreekt, verlangt iedereen naar de perfecte imperfectie van het standaard leven. De routine, die men meerdere malen heeft geprobeerd te ontvluchten, heeft men nu eindelijk van zich ontvreemd. Niemand wist, dat het de vragen waren die niet beantwoord hoefden te worden, die het leven zinvol maakten. Nu alle onduidelijkheden helder worden, en juist levensvisies onzichtbaar zijn door mist, beseft men pas dat kennis een rekbaar begrip is. Nu weet men pas, dat niemand iets weet.

Men doet een poging te overleven op deze plaats, maar in feite leeft er al niemand meer.

- eindeloze oneindigheid -

Schrijver: laura van pelt, 6 mei 2005


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.0 met 7 stemmen 1.218



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
wouter jongschaap
Datum:
8 mei 2005
Email:
wjongschaaphotmail
wow!!!
This is great man!
echt lekker
jouw talent

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)