Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Echt....gescheiden..?

Het geweeklaag van gescheiden vrouwen, die zich slecht bejegend voelen door de aanpak van hun ex neemt de laatste tijd zulke vormen aan dat ik mij genoodzaakt voel om daar enige nuances in aan te brengen.

Net zo min als mannen de perfectie benaderen, zijn ook vrouwen verre van volmaakt. Het is zo makkelijk de schuld van een stukgelopen relatie bij de andere partner te leggen. Die bewering gaat op voor beide partijen. Maar de indruk groeit dat vrouwen op dat punt geloofwaardiger overkomen in onze maatschappij dan wij mannen. Niet in de eerste plaats, omdat zij ook vaker met de ‘kinderlast’ overblijven.

Toch kan je de schuld van een stukgelopen relatie zelden in de schoenen van één van de partners schuiven. In vele gevallen is het een combinatie van beider falen. Het toegeven, dat je medeschuldig bent aan de relatiebreuk, vergt moed en vooral rationeel denken. In zulke situaties haast een onmogelijke opdracht.
Meestal heerst er woede, vooral in de beginfase. Dan is rede in geen mijlen te bespeuren. Integendeel.

Nog net niet met getrokken messen, elkaar verbaal afmaken in verwijten over en weer. Het is schering en inslag, met nergens een winnaar, enkel verliezers.
Een gegeven is, dat in een groot aantal echtscheidingen het voornamelijk de moeder is die met de kinderen achterblijft of ze toegewezen krijgt. In onze maatschappij heerst immers nog steeds het stereotiepe denkbeeld dat kinderen nu éénmaal beter af zijn bij de moeder. Alhoewel er de laatste jaren stilaan een kentering merkbaar is.

De kinderen worden ook steeds vaker gebruikt, om al dan niet lichte druk uit te oefenen op de ‘tegenpartij.’ Zij worden als het ware uitgespeeld om zaken voor elkaar te krijgen. « Jij mag ze die dagen hebben, in ruil voor….. » Vaak worden ze ook nog eens extra verwend, omdat geen van de ouders wil onderdoen voor de ander. In ruil voor hun onvoorwaardelijk favoritisme. Ze worden zo gemanipuleerd, dat ze de schuld in de hele zaak, steeds bij de ouder leggen waar ze op dat moment niet verblijven. « Het komt allemaal door je moeder (vader), en haar (zijn) stomme……..Vul zelf maar aan.

Kinderen zijn door dit alles het grootste slachtoffer. Zij dienen keuzes te maken waar er helemaal geen zijn. Zij worden gewoon meegesleurd in hartverscheurende taferelen. Zij staan er telkens weer middenin.

Door nieuwe relaties van één, of beide ouders, komen zij ook nog eens terecht in wat ze noemen ‘samengestelde gezinnen'. Met alle gevolgen vandien. Die nieuwe partner heeft misschien ook kinderen en vergt opnieuw het uiterste aanvaardingsvermogen van de eigen kinderen. Soms lukt dit wonderwel, evenzoveel keer helemaal niet. Ontstaan er nog meer conflictsituaties, wrijvingen en allerlei frustratiemomenten. Het kan zo erg worden, dat het meermaals een hypotheek legt onder de goede verstandhouding binnen het nieuwe gezin. Ruzies gaan overheersen, zodat binnen de kortste keren ook dit prille geluk ten onder dreigt te gaan.

Het lijkt voortdurend balanceren op een slap koord. Evenwicht zoeken tussen een achtergelaten leven en een wazige toekomst. Duidelijke afspraken met alle betrokkenen kunnen heel wat problemen voorkomen, maar nooit alle oplossingen bieden - zeker als niet alle partijen eraan willen werken.

Heb ik dan geluk gehad? Waarschijnlijk wel. In eerste instantie, na de breuk, was ik enkel ‘weekendpapa’. Om de veertien dagen ‘kreeg’ ik de kinderen als het ware. Maandelijks ‘moest’ er onderhoudsgeld betaald worden, wat ik met de glimlach deed, het was tenslotte voor mijn kinderen. Maar, ook daar heb je helemaal geen zicht op! Nu blijkt dat ze dit geld grotendeels spendeerden aan luxe uitstapjes die 'toevallig' netjes samenvielen met de weekends waar ze de kinderen niet hadden. Maar dit terzijde.

Ik heb het geluk dus echt wel aan mijn zijde. Door aanhoudend geruzie, het vele drinken van mijn ex en haar vriend, zijn de kinderen veel vlugger dan verhoopt terug hier ingetrokken. Over de details zal ik niet uitweiden, maar goed anderhalf jaar zijn ze ondertussen permanent bij ons aanwezig. Hun moeder is ze in al die tijd niet één keertje komen halen.

Mijn vriendin is hun moeder geworden, in elke betekenis van het woord, en ergens overheerst er bij mij een gevoel. Het gevoel dat recht zegeviert, en het smaakt zoet.

Je kan dan wel ‘echtgescheiden’ zijn, als er kinderen in het gezin waren ben je nooit, maar dan ook nooit, echt… gescheiden.
Ze blijven je vlees en bloed, ten allen tijde. Wie ze onder zijn hoede heeft, maakt niet zoveel uit. Maar van één ding ben ik zeker.
Het zijn heus niet altijd de vrouwen….ik kan het weten.

Schrijver: danny cant., 10 mei 2005


Geplaatst in de categorie: huwelijk

2.7 met 9 stemmen 2.290



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)