Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Wil ik leven op de maan?

Zou je, net als ik, willen toeven op de maan? Waar je elke morgen bij het ontwaken een luie blik kunt werpen op de hatelijkheden die onze aarde ontsieren. Ieder misbruik kunt bekogelen met rondslingerende keien, waarvan ik vrees dat er nooit genoeg zijn om het allemaal te raken.

Het genot van zuivere zuurstof door je helm proeven, in plaats van de alomtegenwoordige smog die ons langzaam verstikken wil. Er een plaatsje zoeken, in de onbezoedelde atmosfeer, waar een adembenemend zicht op sneeuwloze bergen te aanschouwen valt. Het toekomstbeeld dat vroeg of laat onze aarde beschoren is.
Waar zeeën van stof oceanen verbleken. Hun diepblauwe kleur, langzaam in de kilte van grijze vlaktes is vergaan. Het beeld van onze aarde, zo tasbaar dichtbij, mij laat zweven in het ijle, dromen zonder slaap.

Dan stel ik mij de vraag, of ik ooit nog regenbogen wil aanschouwen? Fijne waterdruppels, doorweven met het licht van de ondergaande zon. Of ik vliegen kan, zonder vleugels. Bevrijd van iedere last in de mijmeringen van hoe het is geweest.
Zou ik er liefde vinden? Verborgen in die eindeloze stilte, enkel verstoord door het ritme van mijn hart. Nog de ochtenden smaken, een warmtegevoel? Elk nieuw begin dat leven behelst!

Dan bleef ik daar, heel even! Tot het gemis van spelende kinderen mijn leven bezwaren zou. Het verlangen naar de invallende nacht, als een koesterend deken mij wekken zal en ik de slaap niet meer kan vatten door de afwezigheid van krekelgeluid.
Tot ik razende stormen in de stiltes verkies, een kabbelend geluid mij weer dromen laat, wil ik sterren doven één voor één, bij het krieken van elke dag. Zal ik sneeuw proeven, koud als ijs, in de wetenschap dat zij vergankelijk is. Voel ik de wind, strelend zacht, als de herinnering van een fluisterende stem.
Aanvaard ik regen, verkoelend fris, waarna de zon weer kleuren zal. Proef ik lucht, schoongespoeld, met volle teugen, ademloos.

Laat mij dus maar hier, alvast nog wel voor even. Waar ik kan staren naar de maan en verlangen er te toeven. Laat mij kuieren door dalen, in de illusie dat het kraters zijn. Graaien door het zand als in stof van de maan.
Dan droom ik beide plaatsen, net voor het ontwaken. Mijn nachten voor de maan, overdag…… blijf ik hier.

Schrijver: danny cant., 26 mei 2005


Geplaatst in de categorie: heelal

3.7 met 3 stemmen 887



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)