Verhalen

ONZE MAN 15

Aan de overkant

Omringd door zijn wakende familie, lag de man al enkele dagen stil en vredig te slapen. Als je zijn hand vasthield, zijn gezicht zachtjes aanraakte of iets tegen hem zei, verscheen er soms een flauwe glimlach op zijn broze, bleke gezicht. Toch hing er in zijn kamer geen al te droevige en bedrukte sfeer. De man had immers een hoge leeftijd bereikt en een goed leven achter de rug. Ook toen hij door zijn toenemende verwardheid in het verpleeghuis werd opgenomen, genoot hij van alle dingen die zijn geest en ziel nog wisten te raken. Nu lag hij in alle rust en vol overgave te wachten tot de dood hem kwam halen. Om hem mee te nemen naar boven, zoals hij deze plek vaak noemde. Een bestemming waarin hij oprecht geloofde en waar zijn oude ziel nu ongetwijfeld aan toe was.

De man opende zijn ogen, leek nog even om zich heen te kijken en sloot ze voorgoed. Stilletjes verliet hij zijn dierbare, uitgeleefde lichaam. En als een vlinder zo vrij fladderde hij nieuwsgierig naar het licht aan de overkant.

Schrijver: bert van der linden, 13 juni 2005