Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

thomas bij de dijk

THOMAS AN DIEK

Thomas liep over de zeedijk bij Lauwersoog. Zijn moeder had hem in de haven uitgezwaaid en hij had vaders zakmesje bij zich. Hij was enigszins bezorgd want het weerbericht had het over onweersbuien gehad. De lucht was nu betrokken en vochtig en het waaide niet en het was opmerkelijk stil. Thomas liep al twee uren en was de schaapjes en de haven allang gepasseerd. Heerlijk licht liep hij zo, zijn horloge was hij vergeten mee te nemen. Wel droeg hij zijn heuptasje met gegevens voor het geval dat. Hij dacht aan niets in het bijzonder en soms floot hij een liedje van Ede Staal. Hij bedacht dat hij straks een lekker visje ging eten, hetgeen gezond was voor zijn hart.

Ineens leek het veel lichter te worden maar de zon scheen nog niet. Thomas keek omhoog en zag een grote zeearend boven hem vliegen. De zeearend is een grote vogel, ook wel vliegende deur of vliegend tapijt genoemd, met een spanwijdte van twee meter vijftig. Hij volgde de vogel en liep zo ongemerkt over het water waar het land, de dijk en het slik ophielden. Hier begon de rustige zee, het werd een beetje eb, het was half twaalf in de ochtend. De veerboot voer rustig voorbij.

De vogel vloog verder tot Thomas een Cormicktrekker in de verte zag staan. Het was een klein trekkertje met een zestien kilometerbordje op de voorkant, hij was donkerrood van kleur. Het water was nu weideland geworden met voorjaarsbloemen er in. Een leeuwerikje zong en nog een kievit en de grutto. Zij schenen speciaal voor Thomas te zingen, zo scheen het hem toe. Thomas werd licht in zijn hoofd en bedacht dat hij eigenlijk zijn pilletje moest nemen. De trekker startte en hij hoorde zijn vaders stem zeggen “Niet bang zijn, je bent er bijna”. Hij had deze stem alleen in zijn vroege jeugd gehoord, maar wist zeker dat het dezelfde stem was. Thomas liep verder, een onzichtbare grens over, en vertrouwde volledig op de stem die hem leidde. Steeds verder liep hij, met lichte tred.

Hij zag het bekende gezicht, de foto stond op de antieke kast, en was er onmiddellijk mee vertrouwd. Een gevoel van oneindige liefde ging door hem heen. Bij de Haven stond zijn moeder en wuifde, zo voelde Thomas. Het afscheid deed een beetje pijn en stemde weemoedig naar deze zorgzame vrouw. Maar de Nieuwe Haven leek hem ook mooi toe, met veel groen, zand en een mooie vuurtoren, en was in zicht. Daar lag het zakmes al op de grond in het pasgemaaide gras, naast de zeis en het gele pakje sigaretten. De Cormick stopte en zijn vader stapte af en stapte op hem toe. Thomas was, na vele omzwervingen en zoeken, eindelijk thuis.

Hemelsblauw Einde

Schrijver: foppe oostenbrug, 12 juni 2005


Geplaatst in de categorie: emoties

2.7 met 3 stemmen 885



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)