Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Valt er te leven met mij?

Natuurlijk wel, ik doe het al drieënveertig jaar. Leven met mijzelf wel te verstaan! Ik ben dan ook bevooroordeeld om er in alle objectiviteit een eerlijk antwoord op te geven.

Toch wil ik hier een poging wagen om een beeld van mij te schetsen, dat realistisch genoeg is, om niet door mijn naaste omgeving op hoongelach onthaalt te worden. Mij zo waarheidsgetrouw weergeven, dat ik er herkenbaar uitkom zonder mij aan overdrijven te bezondigen. Best wel moeilijk, want wie zet zichzelf nu eens niet graag een keertje in de kijker.

Dat ik een gescheiden vader ben met vier kinderen inhuizig, samenwoon met een heel lieve vriendin en een overdruk leven mij dagdagelijks afmat, daar ga ik niet over uitweiden.

Dat ik graag in de belangstelling sta zonder echt op het voorplan te treden, is een ‘kunst’ die ik mij de afgelopen twee jaar eigen gemaakt heb! Laat dit nu net samenvallen met de periode waar ik beginnen schrijven ben. Toeval of niet, het heeft mijn horizonten verruimd.

Dat ik wispelturig ben, zullen vele die mij kennen maar al te graag beamen. Dit gaat alle richtingen uit. Een dagplanning opstellen heeft dan ook weinig nut, gewoon omdat schema’s volgen niet echt mijn ding is. ‘We zien wel als het komt’, is mijn stelling. In welke volgorde moet steeds weer blijken en wordt voortdurend (meestal door mij) bijgestuurd, soms tot frustratie van degenen die juist in mijn gezelschap toeven.

Het heeft ook wel voordelen, verveling is er immers niet bij. Als alles netjes afgemeten is, slaat die nogal eens vlug toe.

Ben ik gemoedelijk? Best wel, maar dit wil niet zeggen dat ik over mij laat lopen. Ik kan heus mijn mannetje staan in netelige situaties en ben doortastend genoeg om ertegenin te gaan. Met ander woorden, ‘de kalmte zelve, maar maak mij niet kwaad’, zeker niet als het om onrechtvaardigheden gaat. Mijn stem durft zich dan al eens te verheffen om tot oplossingen te komen, maar daar blijft het bij.

Dialoog is in mijn ogen nog steeds de beste manier om geschillen op te lossen. Er zijn er ongetwijfeld die meer doortastende middelen gebruiken, maar dit is niet aan mij besteed.

Op zoek naar de romanticus dan! Tja…. In hoever kan je een ruwe kassei bewerken om tot de gewenste vorm en uitstraling te komen? Je kan bezig blijven, tot er uiteindelijk een waardeloos stukje steen overblijft waar al het herkenbare uit verdwenen is, net omdat het ’te gekunsteld’ is, te gemaakt! Ik doe mijn best, maar verzink in het niets bij de ‘Valentino’s’ van deze tijd.
Daar staat dan weer tegenover, dat ik in geschreven woorden wel emotionele gevoeligheden tentoonspreid. Een mooi gedicht is altijd al gebruikt voor verleidelijke doelstellingen. In dat opzicht heb ik dan toch enige romantische trekjes, wat een hele opluchting is.

Al bij al ben ik dus vrij gewoontjes. Niet echt impulsief maar eerder afwachtend. Geen drinker maar bijna koffieverslaafd. Van hoogbegaafdheid geen sprake, maar leep-verstandig. Tamelijk schuchter maar graag alomtegenwoordig.
Wie op mijn tenen trapt, zal het ooit geweten hebben, want zulke zaken vergeet ik nooit. Het blijft altijd wel ergens hangen, wat niet wil zeggen dat ik nooit vergevingsgezind ben, integendeel.
Kwaad blijven doe ik nooit echt lang, dit gevoel schrijf ik gewoon van mij af. Op een manier zo subtiel, dat waar het om gaat duidelijk aan de oppervlakte komt. Ik hoef zelfs geen namen te noemen, zo herkenbaar is het gewoon.

Altijd en overal ben ik bereid om een helpende hand toe te steken. Als ik mij er dan voor inzet, ga ik tot het uiterste; Mijn enthousiasme is moeilijk te temperen en dan gebeurt het wel eens dat je het spreekwoordelijke ‘deksel op je neus krijgt’. Ook dat zijn zaken die ik al meermaals heb ervaren. Inzet wordt niet altijd naar waarde geschat en ook daar hoef ik niet over uit te weiden.

De humor in mij is niet overheersend, wat niet wil zeggen dat ik er geen bezitten zou. Plagen kan ik als de besten, maar ook weer met mate en de nodige terughoudendheid. Zelf geplaagd worden is al helemaal geen probleem. Ik kan wel tegen een stootje.

Er valt dus wel te leven met mij. Hoewel ik deze tekst beter door mijn naaste omgeving had laten opmaken. Misschien kwam ik er dan wel niet zo ‘voorbeeldig’ uit. Maar zoals in de beginstrofe reeds gesteld; ik ben (te) bevooroordeeld, en daarom dat het beeld van mij in deze tekst misschien te rooskleurig weergegeven is. Maar wie ben ik, om mezelf daarin tegen te spreken.
Ik ben wie ik ben, en daar moeten jullie dan maar mee leven…….

Schrijver: danny cant., 17 juni 2005


Geplaatst in de categorie: individu

2.2 met 10 stemmen 1.054



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)