Eenzaamheid

Ze spoort niet. Nooit gedaan, niet in haar jeugd en zeker niet nu ze arbeidsongeschikt is.
Vijfenvijftig is ze nu.
Kanker heeft ze, tietkanker.
Ze heeft een tepel minder dan anderen, weet ze.
’s Ochtends zit ze in een kroeg, vertelt haar verhaal.
De kroegbaas luistert zolang er geen andere klanten zijn.
Daarom komt ze vroeg, zodat hij luistert. Ze zet er haar wekker op, dan weet ze zeker dat hij even met haar alleen is.
Hij is lief, ze houdt van hem, maar wanneer er andere mensen komen gaat hij weg van haar – luistert hij liever naar anderen, vraagt ze zich soms af?
‘Je spoort niet,’ zei hij eens oprecht tegen haar toen zij hem dringend vroeg waarom het net leek of hij andere klanten belangrijker vond dan haar.
Vaag snapte ze wat hij bedoelde.
Maar waarom zou zij moeten sporen?
Hoort dat?
Echt?

Ze ging haar schooltijd na, haar jeugd.
Vriendinnen, voor zover zij die zo kon noemen, hadden vriendjes, zij niet.
Vriendinnen hadden speelse koppies, lollig haar, zij niet.
Vriendinnen hadden een leuk stel tieten, zij niet.

Plankmager.
Altijd geweest.
Sluik haar, altijd gehad.
Een vlotte bek, nooit gehad.
Kan niet flirten, dacht ze, ben net een kalf die naar de slachtbank getrokken wordt, laat me met rust, dacht ze toen al, de enkele keer dat ze uitgenodigd werd.

Toch had ze ooit een vriendje gehad.
Vierentwintig was ze toen.
Een stijve kloot, dacht ze, maar beter iets dan niets.

Tot haar “beste vriendin” haar uitjouwde.
‘Volgens mij is-ie hartstikke impotent,’ schaterde ze.
Zij was te ongelukkig om te protesteren; ’t was immers waar, niemand kon dat beter weten dan zij.

En die "beste vriendin", maar dat wist ze toen nog niet, tot hij vriendinlief trouwde en zij weer eenzaam was.

Toch was haar leven een poos heel bevredigend, want alles went, zelfs eenzaamheid.
Op een moment stierf die "beste vriendin".
‘Ontevredenheid, alcoholisme, ik weet het niet,’ weende de bedroefde weduwnaar aan haar magere schouder.

Hun relatie was maar van korte duur.
Móest zij voortdurend luisteren naar zijn pijn om zijn smartelijk verlies?
Móest zij beseffen dat hij in feite meer gaf om die rottige ex dan om haar?

Rattengif was snel te verkrijgen, snel te geven – hij slokte het in een keer op.

Het kon haar niet schelen, niet meer, 't was iets van toen.
Ik spoor nu eenmaal niet, dacht ze onaangedaan.
Maar wat maakt het uit?

Laat ik de wekker zetten, gniffelde ze, de kroegbaas luistert soms.
Als ik er maar vroeg genoeg ben!

Eenzaamheid Rattengi Rattengif

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 5 stemmen 920