Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een beetje respect graag

Het mag dan een cliché zijn, maar zoals de meeste clichés, is het erg waar: het leven van een middelbare scholier is hard. En ik zeg middelbare scholier, want puber is zo’n geliefde term van ouders en leraren die denken de psycholoog uit te kunnen hangen. ‘Puber’ klinkt in mijn oren als een scheldwoord en ik kan het weten want het is me al menigmaal naar het hoofd geslingerd. Op de één of andere manier kunnen ze het p-woord zo uitspreken dat het zowel denigrerend als troostend klinkt. Zo van: ‘jij kunt er ook niets aan doen’. Maar mijn irritaties over bepaalde woorden buiten beschouwing gelaten, blijft er nog genoeg over. Zo krijg je van je leraar een preek (of noem het maar rustig scheldtirade) omdat je je huiswerk niet gemaakt hebt.
- Komt anders natuurlijk nooit voor, maar nu hadden je ouders of verzorgers net bedacht dat je meer in het huishouden moest gaan doen (en dat noemen ze dan ‘je praktische ontwikkeling’) dus stond jij de hele middag te stofzuigen.
Maar goed, een beetje geïntimideerd door zoveel verbaal geweld, zak je wat dieper weg achter je tafel. De leraar ruikt zijn kans en begint meteen over je gedrag te zeiken. Wel ja, denk je, haal dat er ook maar bij, makkelijk zat, daar kon ik toch niets aan doen? Dat zijn toch hormonen? Dat is toch de p….teit?

Thuisgekomen mag je meteen weer door naar de supermarkt ‘in het kader van je algehele zelfstandigheid’ jaja, waar ik woon noemen ze dat kinderarbeid! Je hebt je boodschappenmandje in de hand, ja je houdt je braaf aan de regels, want je bent een goed mens (oh nee: puber) en loopt de winkel door. Misschien hadden je ouders je iets te hoog ingeschat, misschien was een karretje toch handiger geweest. Hoe het ook zij, jij bent nu een ware publiekstrekker, zoals je daar met je overvolle mandje door de winkel manoeuvreert. Na een lange tocht door die belachelijk grote supermarkt en in een lichamelijk mindere gesteldheid (‘die doktersrekening is voor jou pap!’) is het einde van je lijden toch in zicht.

Maar zoals altijd op dit soort dagen, lijkt er geen eind te komen aan je pech. En ja hoor, daar heb je de pech in hoogsteigen persoon: een bejaarde man voorzien van rollator (zijn geheime wapen!). De ouwe sok weet het voor elkaar te krijgen om precies voor te dringen. En jij… daar is het, daar is het einde van je geduld, van je tolerantie. Je laatste stukje respect is je zojuist door een grijsaard ontnomen. Je adem stokt, voordat je hand naar je mond kunt brengen om wat komen gaat tegen te houden, hoor je je eigen woorden al door de winkel schallen: “Een beetje respect graag! Ik mag dan onder de leeftijd die ‘meetelt’ zitten, maar ik ben niet minder mens! Ik mag er dan nog jong en schattig uitzien, ik mag dan nog beïnvloedbaar zijn en makkelijk om over heen te lopen, maar ik ben niet minder mens! Kijk! Ik heb ook ogen, en kijk, ik zie ook wat er hier om me heen gebeurt! Misschien ben ik nog te jong om het allemaal te kunnen plaatsen, maar ik ben nog niet geschonden door de beperktheid die met de jaren komt. Ik zie alles nog heel helder en ja, ik zie wat er hier gebeurt. Een beetje respect graag, voor een simpele puber die door anderen wordt geleefd!”

Nog in een waas van je eigen emotionele uitbarsting en onder de indruk van je eigen diepzinnige wijsheden, sta je stil en sluit je je mond, die net iets te ver op stond. Een moment van euforie wordt je niet gegund. Blijkbaar was de vertoning lachwekkend, want zelfs de opa is over zijn rollator gevallen van het lachen. Blijkbaar, word je niet serieus genomen. Woest maai je iedereen aan de kant en loop je zonder je boodschappen de winkel uit, om buiten op een bankje te gaan mokken.
Jammer dat er nu geen mama is om je te troosten…

Schrijver: Kaya, 15 juli 2005


Geplaatst in de categorie: humor

3.1 met 20 stemmen 1.104



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)