rouwverwerking
Den Haag 7-9-2005
Aan de directie van het School A
Alex Alexander
Beste Alex,
De gebeurtenissen van vorig schooljaar hebben ertoe geleid dat het School A Hugo de toegang tot het examenjaar heeft ontzegd.
Vorig jaar hebben wij hierover veel contact gehad, en ik heb je een mail gestuurd waarin ik aangegeven heb dit zeer te betreuren (zie bijlage). Er is zoveel kwaliteit in huis op het school A, en in mijn ogen is daar te weinig mee gedaan. Dat heb ik je toen geschreven.
We zijn nu een zomervakantie verder en twee schoolweken. Er is mij inmiddels ontzettend veel duidelijk geworden.
Ik stuur je deze brief, niet uit rancune, maar dat jij er van kan leren.
Vooropgesteld: ik voelde me vorig jaar,en nu nog steeds, teleurgesteld in het School A. En ik ging twijfelen aan mezelf en aan mijn eigen kind: wat was er met hem aan de hand dat hij zich, in jullie ogen, zo misdroeg dat hij niet te handhaven bleek?
Mister X, ik heb je ook geschreven dat ik weet dat jij op jouw manier je best hebt gedaan. Ik verwijt mezelf nu dat ik niet een diepere discussie met jou en de school ben aangegaan.
Vandaag moest ik op school komen. De eerste weken heeft Hugo al zijn huiswerk niet in orde, is te laat gekomen, aanvaring met docenten.
Ik had al een tijd een steen in mijn maag omdat ik ergens een gevoel had dat e.e.a. een oorzaak moet hebben.
Ramon is een introverte jongen, en daardoor moeilijk aanspreekbaar en het is niet makkelijk tot hem door te dringen.
Ik heb veel gelezen op internet. Hugo hoort in een risicogroep. Puur door het feit dat hij op 12 jarige leeftijd zijn vader verloren heeft. Als je kijkt naar de gevolgen van het niet verwerken van het verlies van zijn vader, dan heb je precies het gedrag van Hugo: verzet op school, verkeerde vrienden, gebruik van soft drugs, met alle gevolgen daar weer van: te laat komen, afvallen, verschuiven, het niet nakomen van verantwoordelijkheden……
Het heet rouwverwerking. Hugo heeft hulp nodig, want hij heeft hier nooit/ veel te weinig over kunnen praten. En ik begrijp dat wel. Zijn verdriet is zó immens groot. Hoe kan een ander hem begrijpen?
Straffen en van school sturen lossen dit probleem totaal niet op.
De kern van het probleem moet worden aangepakt: de rouwverwerking. En natuurlijk moet er tegelijkertijd aandacht geschonken worden aan zijn gedrag. Want natuurlijk is het een normale eis dat een leerling, ook al voelt die zich niet goed, op tijd op school is.
Ik zoek geen excuses voor Hugo zijn gedrag. Ik heb een goede psychologe gevonden, gespecialiseerd in rouwverwerking via de stichting Achter de regenboog, en met haar én met de hulp van de leerlingbegeleidster op het Segbroek, én met de medewerking van conrector, gaan we aan de slag. Het zal geen gemakkelijke weg worden, maar Ramon is het waard!
Natuurlijk is dat zo voor mij als moeder, maar hij had het ook waard moeten zijn voor jullie als school A.
Mijn ogen zijn geopend en ik ga ermee aan de slag. Ik voel me verdrietig en teleurgesteld dat hij door het school A van school gestuurd is. Het dossier met gegevens lag bij jullie. Jullie waren op de hoogte van de thuissituatie……..
De eerste jaren is Hugo er doorheen gesleept. Ergens (in de 1e?) heeft Hugo een aantal afspraken gehad met jullie intern maatschappelijk werkster. Hier had ik een goed gevoel bij.
Alex, ik denk dat jij en de school, hier toch iets hebben laten liggen. En nu kan ik mijn gevoelens duidelijk benoemen en omschrijven en ben ik zo bijdehand om deze gevoelens aan je kenbaar te maken. Hogo kan dat niet.
Nadat hij afgelopen maandag van het School B naar huis gestuurd was, voelde hij zich teleurgesteld: het was toch zo’n goede school? Ze zouden hem toch een kans geven?
De kans is groot dat hij zich weggestuurd voelt, van het Hofstad… Het was jullie bedoeling hem iets te leren: het noodzakelijke van het zich houden aan de regels. Denk je dat dat de les is die hij nu geleerd heeft? Ik denk dat hij zich, met zijn verdriet van binnen, afgewezen voelt. En als zijn moeder doet mij dat pijn.
Nogmaals Alex, ik weet dat je veel tijd gestoken hebt in Hugo, daar dank ik je oprecht voor. Maar soms zijn er redenen waarom kinderen zich zo gedragen en dan moeten we (scholen, maatschappij) de kinderen helpen. Helpen, leren en liefde en aandacht geven. En met de regeltjes staan zwaaien en straffen brengt echt niet het gewenste resultaat…..
Wij (psychologe, SCHOOL B en ik) gaan aan de slag…en natuurlijk zal Hugo het meeste werk moeten doen. Al is hij groot, het is een kind met een groot stuk onverwerkt verdriet…..
Juist omdat ik een idealist ben, en het mijn zoon betreft, heb ik je deze brief gestuurd. Er komen nog ongelooflijk veel jongeren je pad kruisen. Met Hugo is het nu eenmaal zo gelopen. Hij krijgt nu hulp…..
Onthoud alsjeblieft dat er een stichting Achter de regenboog is…voor als er ooit nog een keer een kind komt dat zich niet aan de regeltjes kan houden en waarvan een ouder overleden is…….
In afwachting van je antwoord,
Met vriendelijke groet,
Annet Burgers
Zie ook: www.in-de-wolken.nl
Stichting Achter de Regenboog
www.verliesverwerken.nl
Het feit dat ik cc stuur naar de directie en Mevrouw X is omdat ik weet dat het niet jouw besluit was, maar het besluit van de school.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: kinderen
verdriet
808
Geef je reactie op deze inzending: