Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Tijdslimiet.....

Toen er amper klokken waren, was er nog tijd. Nu heb je niet meer de tijd om gewoon op je klok te kijken. ‘Haast’ is ons leven en stilstaan is er niet meer bij!

‘Tijd’ is zo rekbaar relatief, dat dit meermaals tot absurde situaties leidt. ‘Ik ben er binnen vijf minuutjes’! Een veelgebruikt zinnetje. Doch wordt de ‘limiet’ die in dit zinnetje beschreven word, nooit gehaald. Het uitspreken ervan kost al ettelijke seconden, waarna je pas de reden kan gaan invullen die normaal gezien nog vier minuten en vijfendertig seconden zou duren! Onbegonnen werk!
Maak je daar ‘tien minuutjes’ van, dan haal je het nog niet eens. Het is gewoon grensverleggend, in elke betekenis van het woord!

Zo ook met ‘slapen’! ‘Ik blijf nog eventjes liggen,’ denk je, nadat het knopje van de wekker ingeduwd is. Herkenbaar niet?
Wedden dat je een uurtje later in volle paniek wakker schiet om dan een scheldtirade naar jezelf toe te richten. In je slaap lijkt ‘tijd’ immers te vliegen, sneller te gaan. Acht uurtjes slaap zijn zo voorbij, acht uren werk daarentegen!

Ook in alles wat je tegen je zin doet, is het gewoon of de tijd stil blijft staan. Hij kruipt als een trage slak tegen een steile helling op. Tergend, wanhopig traag knabbelt elke seconde aan ‘het touw’ dat je gebonden houd tot je bevrijdt de helling aan de andere kant kunt afglijden. Dat is het moment om je te vermaken en vallen de voortschreidende minuten niet meer in te tomen.

Dat ook met bezoek. Waar echte vrienden of hechte familieleden je gezelschap houden, neemt de tijd reuzenschreden! Is hij niet in te tomen. Een verplichte verschijning op één of andere bijeenkomst kan dan weer als een ware martelgang overkomen. Laat dan net, omdat je er snel vanaf wil zijn, de tijd jou pesten. Je sleept je door de plichtplegingen tot een zucht van opluchting, vele uren later, jou laat beseffen dat je er heelhuids doorgekomen bent.
Toch blijkt er steeds een tekort te zijn. ‘Daar heb ik de tijd niet voor’ lijkt wel het standaardzinnetje van onze doorsnee medemens. Vierentwintig uren blijken nooit voldoende om de dagelijkse beslommeringen tot een goed einde te brengen, en dan wil je ook nog wel wat slaap daarbij.

Onbegonnen werk, lijkt me. In elk opzicht weet ‘tijd’ ons leven te bepalen. Van bij de geboorte, zelfs nog ervoor als je een ‘te vroeg geborene’ was, tot de dag van je overlijden, sta je onder invloed van het gestage wegtikken van die meedogenloze seconden. Ik word er moedeloos van.

Hoog tijd om wat anders te doen, want over dit onderwerp is alles al gezegd en geschreven. Bovenstaande bijdrage kostte mij een twintigtal minuten en de conclusie achteraf laat mij vermoedden dat ik die tijd wel wat nuttiger had kunnen besteden. Maar zoals steeds nemen gedane zaken, geen keer. Er is een limiet aan veel, maar tijd lapt die aan zijn laars…..

Schrijver: danny cant., 1 oktober 2005


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.2 met 4 stemmen 903



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)