de Liefde
Achteraan in de Bijbel, 1 Korinthiers 13, word gesproken over de liefde. “Al sprak ik met de tongen der mensen en engelen, maar ik had de liefde niet, ik was niets. Al had ik alle gaven die een profeet had en wist ik dat ik de zoon van God was, maar ik had de liefde niet, ik was niet meer dan oud ijzer. Al offerde ik me op voor de mensheid en was ik martelaar in ieder geschiedenisboek, maar ik had de liefde niet, het baatte mij niets.”
Ik ben een mens van vlees en bloed. Vanuit die menselijkheid wil ik veel, maar heb ik weinig nodig. De mens is een streber. Verdoemd tot een altijd voortdurende hang naar succes. Een drang naar meer die zich uitstrekt tot de grenzen van het menselijk bestaan.
Voor mij en velen anderen is dat te duiden met een wens tot onsterfelijkheid. Niet de religieuze onsterfelijkheid en natuurlijk niet de wens om altijd te blijven leven. Neen, ik doel op onsterfelijkheid zoals Goethe het ooit eens omschreef. Of misschien nog beter: zoals Milan Kundera in zijn boek ‘onsterfelijkheid’ Goethe’s ideeën en zijn interpretatie daarvan omschrijft. Milan Kundera is een held voor mij. Ik omschreef hem eens als de grootste filosoof in de moderne tijd. Professor Van der Velde, mijn eerste hoogleraar in de wijsbegeerte, reageerde daar afwijzend op. Hij benadrukte het verschil tussen een schrijver en een filosoof. Het feit dat veel mensen in die afweging Kundera een romanschrijver noemen, maakt hem zondermeer de meest ondergewaardeerde en ontkende filosoof. Ik heb altijd vastgehouden aan mijn initiële idee, dat deze schrijver een filosoof is zoals we die amper meer hebben. Kort maar zo verschrikkelijk krachtig. Lees de eerste twee pagina’s van ‘traagheid’ maar eens. Je zult zien wat ik bedoel. Hoe Kundera daar omgaat met begrippen als snelheid en angst is werkelijk van een opmerkelijk niveau. Het zijn slechts de eerste twee pagina’s. Als ik zo een boek aanvang dan weet ik al dat ik een goede keuze maakte, toen ik het bij de boekhandel meenam. In die twee bladzijden, en later in het boek nog een paragraaf, ontvouwt de schrijver een ‘geheim verband tussen traagheid en geheugen, tussen snelheid en vergetelheid’. Als voorbeeld haalt hij een man aan die loopt over straat. Wanneer deze man zich iets probeert te herinneren zal hij automatisch de pas vertragen. Probeert hij iets te vergeten zal hij versnellen. Hieruit concludeert Kundera: ‘… de graad van traagheid is recht evenredig aan de intensiteit van de herinnering; de graad van snelheid is recht evenredig aan de intensiteit van vergetelheid.’
politiekdebat.nlGeplaatst in de categorie: liefde
liefde
1.108
Geef je reactie op deze inzending:
Is zich opofferen voor de mensheid dan geen liefde? (Met zich opofferen bedoel ik dan niet bijv. een Moslimterrorist, maar bijv. Moeder Teresa of zelfs gewoon iemand die elke dag trouw naar zijn werk gaat, hoewel hij of zij al lang schoon genoeg van zijn of haar werk heeft.)