Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Donzige klis

‘Zal ik u voorgaan,’ stelde hij voor terwijl hij als eerste de houten trap opliep.
‘Je bent dus een heer,’ constateerde ze. ‘Dat is een prettige gedachte. Niet dat het wat uitmaakt als je tegen mijn slip aankijkt, want er valt immers niets af te kijken van hetgeen eronder verborgen zit, maar het siert je. Ga je gang.’

Ze was dus inderdaad controversieel zoals hij reeds had vermoed tijdens het eerdere telefonisch onderhoud: ‘Met mij aan de hand, vindt u altijd het geschikte pand. Maar dat zet ik niet in mijn bedrijfsbrochure, zoals u vast wel zal begrijpen.’ Haar lach wekte vertrouwen en hij was benieuwd geweest wie de vrouw was die daarachter schuil ging. ‘Donderdag 10.00 uur dus. Het staat genoteerd; ik stuur u de benodigde bescheiden vandaag nog toe.’ En voor dat hij het zich daadwerkelijk besefte en bevestigend kon antwoorden, had hij een afspraak met ongetwijfeld één van de meest excentrieke makelaars uit Amsterdam.

‘Véronique, zegebrengster,’ stelde ze zich voor toen ze hem de hand reikte. ‘Uw makelaar. Ik heb ongeveer een uur de tijd om het huis met u te bezichtigen. Daarna staat het u vrij u zelf verder te oriënteren. De sleutel kunt u daarna bij ons kantoor afgeven aan Aisha. Zij weet overal van.’ En dat was tevens de bevestiging dat zijn hand toen pas de vrijheid weer herkreeg. Eigenlijk meer iets voor een man, terwijl zij toch op-en-top vrouw was.

‘Ik zal u voorgaan,’ opperde ze, onderwijl ze de granieten opgang betrad en de enorme sleutelbos uit haar tas nam. ‘Zoals beschreven in onze brochure en op internet staat het gehele pand te koop, inclusief het souterrain. Naar mijn mening precies wat u zoekt; maar dat is uiteraard mijn mening, ik hoef het niet kopen. Ik kan u echter verzekeren dat het niet eenvoudig zal zijn in Amsterdam een grachtenpand in het centrum te vinden tegen deze prijs. Maar zoals ik al zei: het is uw keuze.’

De trap kraakte en protesteerde als was het een immense opgave hun beider gewicht te dragen. ‘Het pand staat al te lang leeg,’ klonk het vergoelijkend achter hem. ‘En een pand dat leeg staat droogt uit en sterft, onherroepelijk; evenals een mens uitdroogt en sterft indien zij verstoken blijft van liefde.’

Even was hij verward en kon het laatste deel van haar opmerking niet geheel plaatsen. Althans, niet plaatsen in de context die hem daarbij voor ogen stond. Het was ook eigenlijk te gek voor woorden. Hij kwam tenslotte om een huis te bezichtigen en niet om erotische fantasieën te koppelen aan zijn makelaar; hoe excentriek dan ook.

‘Zoals je ziet valt de ochtendzon om deze tijd van het vroege najaar prachtig in de woonkamer; ideaal strijklicht voor een fotograaf,’ klonk het op bijna uitnodigende wijze onderwijl ze zijdelings voor het raam staande naar buiten keek en het colbertje over haar schouder sloeg.
‘Ik ben schrijver; maar u heeft gelijk, het is erg mooi licht,’ hoorde hij zichzelf spreken terwijl hij zich realiseerde dat het in deze situatie wellicht de meest onzinnige opmerking was die hij ooit had geuit.
‘Whatever, ook schrijvers zijn gebaat in hun inspiratie bij de schoonheid van binnenvallend herfstlicht,’ sprak ze met zwoele stem.

Haar aanblik was betoverend. Zeker gezien haar bijna transparante blouse waaronder hij bij het binnenvallend tegenlicht duidelijk gewaar werd dat haar borsten onbedekt priemend…
‘Je mag gerust een foto maken als je dat wenst.’
‘Ja, ik dacht: ik neem hem mee om thuis nog eens in alle rust terug te kunnen kijken, begrijpt u?’
Het colbertje gleed van haar schouder en viel achter haar op de grond.
‘Zo beter?’
‘Ja weet u, ik bedoelde eigenlijk…’
‘Wacht,’ zei ze onderwijl ze tergend traag haar blouse opende en haar rok met een glimlach op haar enkels liet zakken. Véronique had nooit, tenminste die ochtend niet, een slipje aangehad. Het rossige -ongetwijfeld onlangs nog geschoren, bijna donzige- schaamhaar tekende zich af in alle details.
‘Je bent dan wel een heer, maar dan mis je af-en-toe wel iets,’ sprak ze plagend. ‘Hoewel’

Ze was adembenemend zoals ze daar stond op hoge hakken en slechts nog gekleed in haar deels geopende blouse. En ondanks dat hij twijfelde, liet hij de camera -enigszins gegeneerd spiedend door de zoeker- een aantal keren klikken. Véronique was in elk geval in haar rol, wat haar rol op dat moment ook mocht zijn.

Opgaande in haar eigen spel, beroerden haar vingers elke erogene zone die zij in die staande positie maar kon beroeren. Steunend tegen het raamkozijn streelde ze haar borsten en tepels waarna ze al spoedig overging naar de dieperliggende overgang van de intimiteit tussen haar lippen. Véronique was alleen nog alleen, maar niet voordat ze kreunend gesmeekt had vooral niet te vergeten foto’s te maken en met een diepe zucht ineenzeeg en half leunend tegen de wand haar nog overspannen schaamlippen nastreelde.

‘Sorry,’ zei ze met droge stem. ‘Ik word altijd zo opgewonden, stel maar gerust …. van leegstaande monumentale panden, en vooral als er een heer bij is.’

Het pand heeft hij uiteindelijk niet gekocht want het beeld van Véronique bij het raam van de woonkamer zou hij nooit meer kunnen vergeten; en of het nu verstandig is om met dat in gedachten te schrijven…

Uit: Bloemenerotiek van Adriaan Hoefs

Schrijver: Adriaan Hoefs, 5 oktober 2005


Geplaatst in de categorie: erotiek

2.1 met 7 stemmen 2.151



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)