Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zeg maar Kees . . .

Het was een drukkend warme, zwoele zaterdagmiddag. Freek van de bovenste verdieping, tweehoog in het flatgebouw, zat met zijn vrouw Annie onder een kleine parasol op het al even kleine balkon. Alles was bescheiden van afmeting. Het huis was één van de massaal in 1939 gebouwde huizen in die wijk van Rotterdam. Deze uitbreidingen waren bedoeld als woonruimte voor de nieuwe havenwerkers, die toen voornamelijk uit Brabant kwamen om zich hier tijdelijk of definitief te vestigen. Het waren de eerste flats met een ''plat'' dak en met een douche. Alles was echter, zoals gezegd, erg klein nu al weer 32 jaar oud. Freek en zijn vrouw, met hun kinderen Chantal en Peter, waren al lang blij met hun vierkamerwoning.

Op hun balkon was het al net zo benauwd als binnen. Het was stil op straat en de hele buurt leek te zijn uitgestorven. Hun achtjarig zoontje Peter kwam hijgend naar boven. ,,Pa, Jantje ze vader vraag of je effe beneje kom’’. Hij bedoelde de benedenbuurman, links van het trappenhuis, die weinig behoefte aan contact had en slechts groette, wanneer het hem blijkbaar uitkwam. - ,,Wat heb je uitgevreten?’’, informeerde Freek bij zijn zoontje op strenge toon. ,,Niks, pa, maar hij vroeg het éch wel en de buurman van één hoog zitter ook al!’’. Freek keek niet begrijpend naar zijn vrouw, trok zijn schouders op en zei tegen Peter: ,,Zeg maar, dat ik er aan kom.’’

Even later klopte Freek beleefd tegen de reeds op een kier staande toegangsdeur tot de benedenwoning in het trappenhuis. ,,Staat al open…’’ werd er ten overvloede geroepen. ,,Kom binnen.’’ Freek passeerde in de huiskamer eerst de vrouw van de "beneden buurman", die met een gezicht van drie dagen onweer hevig transpirerend achter de strijkplank stond. Ze knikte zuinigjes met haar hoofd en keek vervolgens duister de huiskamer in. Daar zaten de buurman van de eerste verdieping en de vader van Jantje. Ze hadden ieder reeds twee lege bierflesjes voor zich op het bijzettafeltje staan en aan een derde, volle, waren ze net begonnen. Voor Freek stond ook al een batterij flesjes klaar. ,,Kom op buurman, doe gezellig mee. Man o man, wat is het toch warm.’’ De buurman van de eerste grinnikte schaapachtig, de moeder van Jantje keek nog bozer en Freek wist even niet wat hem overkwam. – Natuurlijk lustte ook hij graag een biertje, maar bijna nooit overdag. Hier moest hij zo snel mogelijk met een smoesje weer verdwijnen.

,,Nou – eentje dan, buurman, want we eten straks pannenkoeken en het beslag maken én het bakken is altijd mijn prakkie aan’’ jokte Freek. ,,Zo as je willll’’, lalde de vader van Jantje, ,,maar hou op met dat "ge-buurman"; zeg maar Kees!’’. Hij stak hem een hand toe en Freek drukte die spontaan. - Toch niet zo introvert als hij altijd overkomt, dacht hij. Na een kwartiertje zag hij zijn kans schoon en verliet hij langs de nog steeds driftig strijkende vrouw van Kees de woning. Het leek wel alsof zij een beetje opgelucht keek, maar dat kon ook een verkeerde indruk zijn.

Weer op zijn balkon zittend beschreef hij schaterlachend het tafereel aan zijn vrouw. Hij bakte natuurlijk géén pannenkoeken; het was er bovendien ook geen weer voor. In de nacht ontlaadde zich een zwaar onweer, waarna er een verkwikkende koelte volgde.

Zondagochtend kwam Freek de vader van Jantje in het trappenhuis tegen. ,,Ha die Kees, goedemorgen, hoe is-ie vandaag?’’ zei Freek opgewekt groetend…

Kees keek hem, heel kort, bijna schichtig aan en zei, nagenoeg onhoorbaar: ,,Dag meneer.’’ - Nog voordat Freek van zijn verbazing was bekomen, trok Kees de buitendeur achter zich dicht.

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 9 november 2005


Geplaatst in de categorie: humor

3.1 met 14 stemmen 964



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)