Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een bijzonder kind

26 jaar geleden
Een nieuwe woonomgeving en geen familie.
Wakker worden en niet weten wat je doen moet.
Niet alleen vandaag maar elke minuut, elk uur.
Maar je hebt wel een kind om voor te zorgen.
Een lief knulletje van 5 jaar.
Met niemand kun je praten,
Niemand geeft je troost.
Niemand kan je horen.
Het is 1 groot zwart gat vol ellende.
Huilen, huilen en nog eens huilen.
Je kunt niet meer stoppen.
Het kind moet eten en je durft zo niet naar buiten.
Het was ook geen gezicht, rood behuilde ogen en niet kunnen stoppen met huilen.
Niet eens naar de winkel 2 straten verder kunnen om brood te halen
Brood dat je wel moet hebben, de jongen moest toch eten.
Wat nu.
In dit gevoel van wanhoop, want dat was het op dat moment, vroeg ze hem of hij een boodschap kon doen.
Hij glunderde, want hij wist dat hij dat wel kon.
5 jaar en al naar school, dus een boodschap doen zou hem zeker lukken.
Ze gaf hem een briefje mee om ook aardappelen en vissticks mee te nemen.
Wel wat veel misschien, dus zei ze hem dat hij maar moest kijken wat hij mee kon nemen.
Er zat alleen maar een briefje van 25 gulden in haar portemonnee en die gaf ze hem mee.
Ze trok het knulletje zijn jas aan en hij ging op weg, weg van een huilende moeder die hij niet kon troosten.

Zeer onverwachts was er een einde gekomen aan haar huwelijk en ze besefte dat ze het leven alleen niet aankon.
Wat ze niet begreep was dat ze hulp nodig had.
Hulp bij deze onverwachte ontwikkeling van haar leven en hulp bij het verwerken van haar jeugdtrauma.
Ze liep heen en weer door haar half leeggehaalde huis, de tijd kroop.
Ze werd vreselijk bezorgd, wat had ze gedaan !!!!!
Onrustig was ze en vol zelfverwijten omdat ze haar zoon alleen op pad gestuurd had.
Het was stil in huis, een radio en afleiding had ze niet.
De zorgen werden steeds groter.
Had ze nu een zonnebril gehad, dan was ze daarmee op pad gegaan.
Haar ogen verbergend achter het donkere glas.
Nooit had elke seconde haar zo lang geduurd.
Toen ze dan eindelijk op haar voordeur hoorde bonken, deed ze open en daar stond hij.
Een tas vol boodschappen, meer dan waar ze op had durven rekenen.
Vol trots pakte hij iets uit de tas.
Het waren de bonbons die ze zo lekker vond.
Ze pakte hem op en drukte hem vol liefde tegen zich aan.
Hij was weer thuis en ze was niet meer alleen.
Ze was erg ontroerd door de bonbons, wat een ongelooflijke lieve jongen.
Ze nam zich voor zichzelf beter onder controle te houden voor dit heerlijke kind.
Een kind dat zich ontwikkelde tot een fantastische man, die altijd heel attent was.
Ze was heel zuinig op al haar presentjes die ze in de loop der jaren van hem kreeg.
Nu had hij een vriendin en het leek erop dat zij een beetje begreep wat voor een grote schat hij was.

In mijn schriftje met mooie herinneringen staat nu het verhaal over de bonbons die ik kreeg als troost van mijn toen 5 jarige zoon.

Schrijver: Eva Mensch, 12 november 2005


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.4 met 9 stemmen aantal keer bekeken 1.277

Er is 1 reactie op deze inzending:

Annemieke Wetting, 19 jaar geleden
deze unieke zoon moet ook een bijzonder goede moeder hebben!
een ontroerende herinnering, dank je wel voor het verhaal.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)