Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De essentie van het zijn

De essentie van de ziel lijkt niet meer dan een molecuul te zijn. Onzichtbaar, onmeetbaar. Ontastbaar. Soms stijgen we boven onszelf uit en nemen de wereld waar zoal zij werkelijk is. Zonder dat we beseffen dat we de werkelijkheid hebben aanschouwd.

De wetenschap en de grote denkers breken hun brein doordat ze hun vinger willen leggen op de kern van dit onmeetbare, ongrijpbare. Zolang we denken leven wij en dat doen we in het tempo waarmee we ons door de door ons zelfgemaakte tijd heen bewegen. De gehaastheid van onze maatschappij zorgt er voor dat we in dat tempo door de eeuwigheid snellen terwijl de werkelijkheid rondom ons gewoon stil staat in het nu.

Het nu is alles. Gisteren was het nu en morgen zal het nu zijn. Het nu is ALTIJD. De tijd van het AL. Wij zijn slecht stofjes in een lichtstraal van de zon. Onzichtbaar in de duisternis zweven wij op zoek naar een lichtpuntje om een moment te glanzen en te dansen en dat noemen we even leven.
Een alleraardigst gegeven voor een gedicht.
In die tussentijd, het vacuüm tussen onze beleving van de momenten van zijn, begeven wij ons als die zwervende moleculen door de materie die wij onze wereld noemen. Onze werkelijkheid. Een collectieve existentie. Gezamenlijk verdoen wij onze “tijd” met ernaar te zoeken.

Zodra we aan de rand van dit leven gaan zitten dan zouden we merken dat er zeeën van tijd op ons afstromen. We zouden de tijd willen doden van verveling. Daarom zullen wij er waarschijnlijk nooit achter komen hoe dit fenomeen tijd is ontstaan en waarom het met ons doet wat het doet. De historie vertelt ons van een andere tijd, een verleden vertelt ons van de betrekkelijkheid van het zijn. De opvolging van de seizoenen versterkt het tijdsbeeld waaraan wij ons krampachtig vastklampen.

Geschiedenis herhaalt zich als met de regelmaat van die seizoenen. Het geboren worden, het sterven. De vernieuwing van het leven. Telkens opnieuw het nu voor de opvolgende werkelijkheid. Een tijdsvacuüm waaruit we nooit kunnen worden bevrijd. Gevangen in de cirkel van het leven. Het eeuwigdurend principe van een deus ex machina.
Wij zijn de gevangenen van de tijd op zoek naar het eeuwig leven.

Schrijver: Willy Vittali, 1 december 2005


Geplaatst in de categorie: tijd

2.2 met 10 stemmen 894



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)