Gestorven, maar al jaren dood
Net vijftig jaar is ze geworden, maar als je naar haar keek, zag je een vrouw van minstens tachtig. Zo moet ze zich ook hebben gevoeld. Al jaren was ze het leven moe, maar eindelijk is ze dan gestorven en kan ze zich bij haar man voegen.
Ze heeft de plotselinge dood van haar man nooit kunnen verwerken. Haar twee dochters zijn niet veel later uit huis gegaan. De aftakeling begon, eten deed ze nauwelijks. Ze had ook niemand die haar zou dwingen tot eten. Haar ene dochter woont in Frankrijk, de andere in Londen. Ondanks dat we zeker wisten dat ze niks liever zou willen dan dat de dood haar zou komen halen, kwam ze veel buiten. Lange wandelingen maakte ze en verre fietstochten.
Naarmate de jaren verstreken, verdween haar lichaam. Haar geest was al jaren niet meer op deze wereld. De laatste maanden was het echt heel triest met haar gesteld. Haar ingevallen, verrimpelde gezicht, haar mond nog nauwelijks zichtbaar. Deze werd dan ook nooit gebruikt, niet om te lachen en niet om te eten. Goedendag zeggen kon ze niet meer, meestal knikte ze even als ze voorbij liep. Haar benen waren niet meer dan stokjes, zoals de houten benen van Pinocchio, meestal volledig in verband gewikkeld. Haar armen kon ze niet meer langs haar lichaam houden en haar kleding bleef nog nauwelijks aan haar lijf hangen. Ze had nog het meeste weg van een vogelverschrikker. Lopen ging steeds moeilijker en steeds vaker kwam ze dan ook ten val. Niet veel later kwam je haar dan weer tegen, onder de pleisters en in het verband gewikkeld. Laatst hebben ze haar nog van de straat moeten plukken toen ze bij een fietstochtje door de wind van haar fiets werd geblazen en twintig meter verderop terechtkwam.
Ik vraag me alleen al jaren af hoe het zover is gekomen. Als ik haar dochter was geweest, had ik haar hoogst waarschijnlijk nooit alleen gelaten. Haar dochters hebben voor zichzelf en hun toekomst gekozen. Verstandig of niet? Ik weet het niet. Dit is iets waar ik niet uit kom. Misschien wilde ze geen hulp, maar dan nog zou ik mijn moeder niet zo aan haar lot overlaten. Aan de andere kant zouden die meiden misschien die kans in het buitenland nooit meer hebben gekregen en zou hun toekomst er heel anders hebben uitgezien. Moeilijk over te oordelen, daar ik de beweegredenen van haar en haar dochters niet ken.
Een nieuwe valpartij, een gebroken bekken, een ritje naar het ziekenhuis en een daaropvolgende longontsteking zijn haar dood geworden. Normaal gesproken zou ik zeggen dat ze te vroeg is gestorven, maar in haar geval is het alleen maar een opluchting.
Al jaren was ze dood, nu kan ze eindelijk worden begraven.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: overlijden
dood
1.205
Geef je reactie op deze inzending: