Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kids

In het weiland naast de serre wil ik graag een nieuwe border. Een‘nectarbar’ waar bijen en vlinders zich kunnen laven aan tal van nectarplanten.
Tijdens het omspitten haalde ik een roestig legerautootje uit de grond. Waarschijnlijk een achtergebleven speelgoedje, uit het oog verloren tijdens het spel. Niet van onze zonen, want het weiland is pas enkele jaren in ons bezit en onze kinderen hebben er nooit in gespeeld. Het autootje werd door mijn man getaxeerd. “Erg oud.”, zei hij, “het stamt uit onze tijd”. Bijna antiek, dus. Tot een ander tijdperk behorend, de periode waar nog buiten werd geravot: de jongens cowboy en indiaantje speelden of oorlogje voerden, terwijl de meisjes hun kleine huishoudentjes keurig trachtten te redden tussen het jongensgeweld door, of zandtaarten bakten in de zandbak. Die tijd van ‘toen’, toen onze kinderen de witte kunststof tuinmeubelen van het terras sleurden naar het midden van het gazon – voor de zware, trendy tuinmeubelen in teakhout hadden we toen geen geld. Met oude dekens en wasspelden werd een kamp gebouwd, over het tuinmeubilair heen. De poten van de stoelen en de tuintafel bakenden de verschillende leefruimten af. De buurtkinderen speelden mee. De meisjes wilden een ingang, een keuken, een salon en een slaapkamer. De jongens wilden een echt kamp, met bandieten die er niet in mochten. De meisjes, dus. Onder de oude dekens werd er geredetwist wie de leider van het kamp werd. Er werden wachtwoorden gefluisterd en strategieën uitgewerkt. Er werd geruzied en vrede gesloten, en van de ene naar de andere tuin gelopen om daar verder te spelen. De schommel diende niet enkel om te schommelen maar was ook een circusattractie waar halsbrekende stunts werden uitgeprobeerd.

Hoeveel kinderen spelen er nog in de tuin, vraag ik me af? Computer, Game Boy, playstation, PSP, MP3 speler, en niet te vergeten de DVD die de gewone video heeft verdrongen en die zelfs de allerkleinsten weet zoet te houden van ’s morgens vroeg tot het slapen gaan. Onlangs las ik de opmars van het draagbare LCD scherm die, geplaatst in de auto, de kinderen achteraan kalm houdt tijdens de rit. Belangrijk, toch. We willen rust en kalmte. Geen gejank of gezeur. “Elk jaar stijgt het aantal leerlingen dat rilatine moeten slikken omwille van aandachtsstoornissen”, zei mijn man me. In zijn 35-jarige loopbaan in het onderwijs is het aantal probleemleerlingen alleen maar toegenomen. De kinderen vinden hun draai niet in deze turbulente wereld waar ook de ouders achter elke nieuwe gadget aanhinken om toch maar mee te blijven: snufjes die zonder verpinken gedumpt worden voor de allerlaatste nieuwigheid. We halen de ontspanning via de machine de huiskamer in. We hokken ons vrijwillig op, kinderen incluis. De tuin is verworden tot een sober kunstwerk. ‘Innoverend’ las ik in een tuinmagazine. De nieuwe tuintrend slaat terug de richting in van het minimalisme, met veel verhardingen en sobere groentinten. Bloemrijke planten worden geweerd, het malse gras moet wijken. Architectuur wint het van het inhoudelijke. Worden onze kinderen in de toekomst opgevoed tussen beton en pc? Zullen ze de natuur enkel nog kennen uit documentaires of tijdens de zeldzame, verplichte zondagswandelingen met de familie in het bos?

Ik heb even getwijfeld of ik het gehavende legerautootje zou bewaren, als aandenken aan vervlogen tijden. Ik heb het maar gelaten, heb het roestige wrakje terug aan de grond toevertrouwd, ergens tussen engelwortel, bronzen venkel en kaardenbol. Daar kan het ongestoord zijn lot verder ondergaan. Zichzelf wezen. Oproesten. Tot misschien later, ooit, een toekomstkind het zal opgraven en de bandeloze wieltjes knarsend over het trendy terras zal laten rijden. Het kind zal berispt worden. ‘Ach, die kids’, schudt zijn moeder dan het hoofd.
Kids…, want kinderen, die benaming is verouderd. Dat zijn we ook al kwijt.

Schrijver: Greet Berghmans, 13 januari 2006


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.0 met 4 stemmen 1.095



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)