De dagtocht
Er zijn van die gebeurtenissen die je altijd bij zullen blijven.
Er gebeuren soms dingen waar je echt niet om hebt gevraagd, maar ze overkomen je doodleuk.
Zo vroeg mijn zus Elly me mee uit voor een dagtochtje. Elk jaar organiseert de personeelsvereniging van het bedrijf waar haar overleden echtgenoot heeft gewerkt een dag uit voor oud-medewerkers.
Mijn zus kende niet veel mensen dus mocht ik mee voor de gezelligheid. We werden geacht 13-05-98 om klokslag 8.30 uur op het Amstelstation in bus No:1 te stappen, dat gaf geen probleem. We stapten op tijd in en maakten het ons gemakkelijk. We stonden alleen niet op de lijst, maar mijn zus verklaarde dat eenvoudig. De inschrijvingsdatum was al verstreken. Telefonisch had ze gemeld dat ze toch nog meeging, en zij had meteen het verschuldigde bedrag overgemaakt naar de organisatrice.
Onze namen werden op de lijst bijgeschreven en de bus vertrok.
De ontvangst was allerhartelijkst, we kregen een boekje en een pen, deden aan alles mee. De orchideeënhoeve waar we koffiedronken, was prachtig, de lunch en boottocht in Giethoorn mede door het schitterende weer, een overweldigend succes. En als klapstuk een heerlijk diner in een in het bos gelegen hotel. Toen ik ook nog in de prijzen viel en een cadeaubon won, met een handje en een praatje van de huidige directeur, kon onze dag helemaal niet meer stuk. Aan tafel keuvelde mijn zus met onze tafelgenoten, over het wel en wee van het bedrijf 20 jaar geleden. U begrijpt dat we zeer tevreden huiswaarts gingen.
Het was een dag met een gouden randje.
Thuis bekeek ik het boekje nog eens goed maar nu met leesbril.
De naam was erg bekend, maar toch een beetje vreemd. Mijn zwager Emile had namelijk meer dan 30 jaar bij "het Sociaal Fonds voor de Bouwnijverheid" gewerkt; op de kaft van het boekje stond 'Bouwfonds Amsterdam''.
Er verandert zoveel tegenwoordig en bedrijven fuseren maar raak, dat ik er geen aandacht aan schonk.
Tot mijn zus en paar dagen later opbelde, snikkend van het lachen. Hester van de personeelsvereniging had haar opgebeld om te vragen waarom we niet waren meegegaan. De bus had nog een kwartier op ons gewacht maar was uiteindelijk zonder ons vertrokken. Nadat mijn zus vertelde dat we wel degelijk waren meegegaan en dat wij een onvergetelijke dag hadden gehad, snapte niemand er nog iets van.
Om een lang verhaal kort te maken, alles klopte; zelfs het busnummer, de tijd en plaats van vertrek, alleen waar 'Labeto' stond, had 'Bakker' moeten staan. De hele dag hadden we doorgebracht in een vreemd maar zeer gastvrij gezelschap.
Het schaamrood steeg me naar de wangen. Het was gênant en lachwekkend tegelijk. Onmiddellijk schreef ik een briefje met onze excuses en uitleg over het gebeurde, ook de cadeaubon stuurde ik retour.
Een week later kreeg ik een allerhartelijkste brief met de cadeaubon terug. 'Ze' hadden zich slap gelachen, en vonden het een prachtig verhaal. De brief werd afgedrukt in het personeelsblad, de onkosten hoefden wij niet te vergoeden.
Het verhaal was goed voor een dagtocht. Wanneer ik weer eens met mijn zus op reis ga, weet ik zeker dat ik, minder naïef, in blind vertrouwen, achter haar aan wandel en dat ik mijn leesbril zeker zal gebruiken!
hetnet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: reizen
dagtocht
1.403
Geef je reactie op deze inzending: