Claire
Bij het betreden van de kroeg had de uitsmijter Nick om zijn identiteitsbewijs gevraagd, maar aangezien hij al zestien was vormde dit geen problemen. Claire had niks hoeven tonen, maar de uitsmijter had goedkeurend naar haar borsten geknikt. Nu stonden ze samen in een hoekje van de kroeg gedrukt – het had ze een hoop duw- en trekwerk gekost om het plekje te veroveren – en Nick vroeg Claire wat ze wilde drinken. ‘Geen wijn hoor, doe maar een glaasje water ofzo.’ Nick verdween weer in de mensenmassa en Claire bleef achter, eenzaam en alleen tussen de drommen schreeuwende, drinkende en lachende mensen. Ietwat onzeker keek ze om zich heen, ze ging op haar tenen staan en keek of ze Nick kon ontwaren aan de bar, maar het was vergeefse moeite. Ze draaide haar hoofd naar de muur en een beetje onwennig bekeek ze de versierselen die aan de muur hingen. Er was een oude voorpagina waar de eerste maanlanding op werd gevierd, overal hingen kleine spiegeltjes tegen de muur met nepsneeuw ertegen aan gespoten en verder waren er een hoop foto’s van mensen die waarschijnlijk tot de vaste gasten behoorden tegen de wanden geplakt, maar ze herkende niemand. Plotseling voelde ze iets kouds tegen haar armen. ‘Wat sta je daar zielig in je eentje?’ Claire keek op en zag ‘de aardige barman’ staan. Hij had een grote, gulle glimlach op zijn gezicht en in zijn rechterarm had hij een stapel glazen die van zijn heup tot boven zijn schouders reikte. Claire wist niet zo goed wat te zeggen en glimlachte. ‘Ehh, ja, ik wacht op mijn drinken,’ ze maakte een hoofdgebaar in de richting van de bar.
‘Haha, okay.’ De jongen straalde ontzettend veel vrolijkheid uit, op een ongeforceerde manier. Hij keek Claire aan en ze merkte dat ze zelf ook een glimlach op haar gezicht kreeg. Een tijd lang stonden ze zo naar elkaar te lachen, toen haalde de jongen zijn schouders op. ‘Nou, ik moet weer door.’ hij knikte naar zijn stapel glazen.
Voor Claire iets terug kon zeggen was de jongen alweer verdwenen in het feestgedruis en stond ze weer moederziel alleen in de hossende massa. Wéér ging ze op haar tenen staan om te kijken of ze ergens een glimp van Nick kon opvangen. Na wat zoeken zag ze hem staan. Hij stond te praten met twee meisjes en gaf één van hen een kus. Vervuld van jaloezie werd ze getroffen door een vlaag van misselijkheid en de hoeveelheid alcohol die ze op had maakte het er niet makkelijker op voor haar. Tegen het randje van paniek aan zocht ze naar een weg uit de krioelende mensenmassa. Eénmaal, tweemaal slikte ze om het misselijke gevoel tegen te gaan. Licht flitste hinderlijk in haar ogen, de beukende beat van de muziek dreunde op haar trommelvliezen en de rokerige lucht deed haar benauwd voelen. Waarom had ze ook niet beter nagedacht toen Evelien haar had gebeld? Hoe stom was ze om te denken dat iemand haar gewoon mee zou vragen omdat ze dat gezellig vonden? Waar kwam ook dat belachelijke idee vandaan dat Nick haar ook leuk zou vinden? Was ze maar gewoon thuis gebleven, dan had ze lekker TV gekeken en daarna gaan slapen, zoals ze dat elk weekend deed, daar was toch niets mis mee? Alleen, zou ze zijn geweest, maar dat was ze nu ook. Ze voelde zich temidden van de brallende menigte eenzamer dan ooit. Ze zou gaan huilen. Dat wist ze, ze voelde het aankomen. Een traan vormde zich al in een ooghoek toen ze plots een hand op haar arm voelde.
‘Gaat het een beetje?’ vroeg ‘de aardige barman’ en hij glimlachte weer zo aanstekelijk. Claire wapperde met haar handen in haar ogen.
‘Ja hoor,’ loog ze, ‘ik heb alleen een beetje last van de rook.’
‘Ja vervelend is dat hè?’ knikte hij begrijpend, ‘Hier, ik heb wat te drinken voor je meegenomen.’
‘O, nee ik hoef niks hoor’ zei ze, bang om nog meer te moeten drinken.
‘Het is appelsap’ antwoordde de jongen kordaat en hij drukte het glas in haar hand. Pas toen merkte Claire op dat zijn andere hand nog steeds op haar arm rustte. Ze twijfelde even wat te doen met de situatie, maar besloot toen dat ze het wel prettig vond. Het leek alsof hij het besluit in haar ogen kon lezen, want ze voelde de druk op haar arm ietsjes hoger worden en ze merkte dat zijn hand ietsjes heen en weer bewoog, als een minuscule massage. Het deed haar ontspannen en terwijl een glimlach zich weer op haar gezicht vormde nam ze een klein slokje van haar appelsap. Vervolgens liet ze haar glas zakken en keek de jongen weer aan. Hij keek zelfverzekerd terug, zijn hand streelde nog steeds haar arm. Wederom stonden ze weer zo voor een paar seconden en een prettige spanning vormde zich weer tussen hen. Claire verbrak de stilte.
‘Hoe heet je eigenlijk?’ ze hield haar hoofd een beetje schuin, in een soort vragend gebaar. Hij keek haar plagend aan en wachtte even, daarna bevochtigde hij zijn lippen en gaf antwoord op haar vraag.
‘Ik heet Niels,’ zijn hand gleed van haar arm – via haar schouder – in haar nek, ‘en hoe heet jij?’
Heel lichtjes haalde hij haar naar zich toe, terwijl hij haar nog steeds indringend aankeek. Een beetje overdonderd hief Claire haar hand op om die op zijn borst te planten en Niels van zich af te houden. Maar nog voor haar hand hem bereikt had waren het zijn ogen, zijn lippen en de zachte druk in haar nek die haar overhaalde. In plaats van hem van zich af te duwen pakte Claire Niels vast bij zijn shirt en trok hem bruusk naar zich toe. Ze zoende hem passioneel, ze voelde hoe zijn armen haar omsloten en met nog meer vuur drukte ze zich tegen hem aan. Éven wist ze haar lippen van de zijne te krijgen en haast onverstaanbaar fluisterde ze:
‘Ik heet Marie Claire.’
ornor.comGeplaatst in de categorie: liefde
Liefde
1.179
Geef je reactie op deze inzending: