Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Tranen

Zachtjes klonken de violen, die hun treurklanken ten gehore brachten, gevolgd door de treurige ondertoon van de cello, die huilde in de nacht. Tranen, zo heette het stuk dat voorbij kwam. Net op dat moment, het moment van mijn tranen.
Alles leek mee te werken, de muziek, het weer. Niet dat het hard regende, zoals in smakeloze films waar vaak bij momenten van huilen het weer omslaat en het begint te regenen dat het giet, dat het onweert op momenten van spanning, of dat de zon schijnt en alle weersomstandigheden perfect zijn voor een middagje wandelen met je geliefde.
Nee, het miezerde buiten en de lucht was grauw. Geen bakken regen die tegelijk uit de hemel vielen. Nee, maar het weer was somber en maakte je lamlendig.
Precies het weer dat mijn gevoelens omschreef.

De secondewijzer van de klok ging gestaag verder met het verder tikken van de tijd. Tien over zes ’s avonds. Ik zat op de bank met een glas wijn in mijn hand en tikte ongeduldig met mijn voet op de grond. Alweer, voor de derde keer deze week, was hij niet op tijd thuis. En dan ging het niet om tien minuten, of een half uur. Nee, hij was al meer dan een uur te laat. Ik had al naar zijn werk gebeld, Natasja, zijn collega, vertelde me dat hij om kwart over vijf was vertrokken. Het kostte hem altijd een slordige tien minuten om van zijn werk naar huis te gaan.

Ik weet dat ik snel achterdochtig ben, maar het leek de laatste tijd alsof hij geheimen voor me had. Het liep niet lekker tussen ons, er begonnen zich spanningen te vormen.
Natuurlijk wilde ik niet dat hij vond dat ik me teveel met hem zou bemoeien en ik wilde ook niet dat hij het gevoel zou krijgen dat hij voor alles wat hij deed een verklaring bij mij moest afleggen. Maar dit was al niet de eerste keer dat hij zo laat thuis was. Al eerder was hij veel later thuis dan normaal. Hij moest veel overwerken en zijn collega Chris was dikwijls allang thuis als Jan nog aan het werk was.
Aan de redenen hiervoor durfde ik niet te denken. Zulke dingen hoorde je zovaak, maar zoiets zou bij mij en hem niet gebeuren. Nee, zo was Jan niet.
Toch vertrouwde ik het niet helemaal. Ik trok mijn jas aan en nam voor de zekerheid een paraplu mee. De lucht dreigde en ik had geen zin om nat te worden.

Ik liep naar zijn werk. Toen ik halverwege was bedacht ik me dat hij ook in de kroeg kon zitten samen met Samuel, die wel van een borreltje hield na het werk.
Dus ik draaide om en liep naar het café, “De Twee Glazen”.
Een schok ging door me heen, het leek of duizenden messen mijn hart doorboorden. Daar zat Jan, te zoenen met Nicole, zijn secretaresse. Ik liep naar binnen en schreeuwde dat ik hem nooit meer hoefde te zien. Ik rende naar huis en stortte me op de bank, de radio zachtjes op de achtergrond, die ik vergeten was uit te zetten.

Tranen rolden over mijn wangen, denkend aan Jan, terwijl Tranen zijn eindakkoord liet klinken.

Schrijver: Danielle, 8 februari 2006


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

3.3 met 18 stemmen 1.496



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)