Zonder Tomboy

Inschikkelijk was ze altijd geweest, Lena. Jarenlang verpleegde ze haar invalide moeder, geen vrij weekend kon er af; ze moest wel, haar zus paste ervoor.
‘Ik heb m’n gezin,’ zei die strijk en zet, wanneer Lena de weekendkwestie af en toe voorzichtig aankaartte.
Met nadruk op “ik”, om Lena goed te laten voelen dat zij, Amelie, een getrouwde vrouw was. Begeerd, kortom.
Lena niet.
Nooit geweest.
‘Jij? Jij hebt nu eenmaal geen mannenvlees zoals Amelie,’ placht ma te zeggen.
Jij evenmin; nadat pa jou twee maal met kind geschopt heeft, is-ie toch maar mooi pleite gegaan, dacht Lena schamper, maar er iets tegenin brengen deed zij niet – ach, ze wist het zelf wel: groot en schonkig was ze, met een bolrond hoofd bekroond met vaal, bruin haar waarvan ze de pieken met haarspelden probeerde weg te moffelen.

Haar enige troost in dit beperkte bestaan was Tomboy, de kater, een roetzwart, groen-ogig en bovenal aanhankelijk dier. Tegen de tijd van het avondeten klonk het altijd weer verheugend geklapper van het kattenluikje en kwam hij miauwend binnenstuiven, zich vol verwachting om haar enkels strengelend. ’s Avonds, wanneer ma wat minder beslag op Lena legde, keken Tomboy en zij samen tv, hij bij haar op schoot.

Op een ochtend, toen Lena het ontbijt naar haar moeder bracht, voelde ze gelijk een vreemd verstilde sfeer, ze legde haar hand op ma’s voorhoofd en belde de dokter. Die onderzocht ma en tekende zonder verdere omslag de overlijdensakte.

Lena was vrij! Zij en Tomboy!
Oh mijn god, Tomboy… gisteren de begrafenis, familie en buren over de vloer, koffie en broodjes, en zij, door al dat redderen, was Tomboy totaal vergeten!
Een angstig wachten op het klapperen van het luikje begon – stilzitten kon ze niet, ze ijsbeerde handenwringend door de kamer, liep keer op keer naar de keukendeur naast het kattenluik, riep zijn naam.
Later en later werd het.
Zonder Tomboy.

Het is diep in de nacht en doodstil in het stadje.
Een roetzwarte kater sluipt langs de huizen, vindt moeiteloos zijn eigen huis en trippelt de achtertuin in. Na een paar weken uitbundige seks en woeste gevechten met zijn rivalen is hij wel aan rust toe.
Hij kruipt door het kattenluik. Ogenblikkelijk wordt hij alert; zijn snorharen trillen.
Diep door de poten zakkend loopt hij de trap op naar boven, naar de slaapkamer van de vrouw.
De deur is dicht.
Een alarmerend gonzen komt uit zijn keel, hij springt naar de deurknop en werpt zich naar binnen.
De vrouw ligt stil op haar bed.
Het dier drukt zich plat tegen de vloer, sidderend, de kop geheven, de snorharen uitgestoken, de groene ogen gefixeerd op het gezicht van de vrouw.
Een pot met pillen en een halflege fles op de beddenplank boven haar hoofd ontgaan hem, maar haar geur niet.
Een jammerende kreet ontsnapt hem.
Hij springt op het bed en likt het gezicht van de vrouw.
Tomboy’s dodenwake is begonnen.

Tomboy eenzaamheid d eenzaamheid dodenwake

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 4 stemmen 976