Klein wraakje

Voorzichtig met de voordeur, niet stommelen door de gang.
Mijn ouders zijn misschien nog wakker en dat geeft gelazer. Ik kan enkel nog maar denken aan Marcel die, zodra hij klaar gebonkt was, zich van mij afwentelde en naar de plee liep. Niet meer naar mij omkeek. Of dat rottig was voor mij? Zal hem een zorg zijn.
Helaas is dit niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.
Maar nu ben ik het zat met die kerels!
Marcels lijflucht ruik ik nog steeds, niet vreemd omdat ik zijn onderbroek jatte, snel in mijn tas stopte en meenam.
Waarom, waarom moet ik altijd knullen hebben die na een kort minuutje klaar zijn met mij? Wat moet ik met dat soort konijnen? Wat mankeert er aan mij?
Intussen zit ik met mijn ouders die zich af en toe bezorgd om mij maken.
En zit ik over mezelf in?
‘k Dacht het niet.
Ik heb, meen ik, een behoorlijk pragmatische instelling, dacht bijvoorbeeld: Marcels ouders zullen morgen een verrassing krijgen van hun lieve zoontje; waarom ík enkel de verwaarlozing van dat ondier? Hun eigen woord: Verwaarlozing.
Die Marcel toch.
Enfin, deze keer zullen zij niet verwaarloosd worden, althans niet door mij, haha!
Ik maak het pakje.
Ik plak het zorgvuldig dicht. Adresseer het aan zijn ouders. Ik tuit mijn lippen van de inspanning.
Een begeleidend briefje? Welke woorden te gebruiken? Want zijn onderbroekje moet niet enkel door hen gezien worden, maar ook geroken - de gore ongewassen zeiklucht! Och, die woorden zijn niet belangrijk: "Alvast voor Pasen" kan wel volstaan, meen ik.
Weer moet ik de deur uit – nu snel fietsen naar de postbus. Mijn pakje posten, haha.
En nee, deze keer stommel ik niet door de gang, ik sluip voorzichtig.
Mijn ouders zullen niet door mij verrast worden.
Die van Marcel wél.
Haha!

wraakje ondernbroek ondernbroek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 893