Een onvrijwillig zelfmoordpact

Zo’n betoverende jongen had Elske nog nooit gezien, meende ze.
Lang, smal, iets gebogen schouders, een spits toelopend wasbleek gezicht waarin intens blauwe, scherp observerende ogen sterk contrasteerden.
Ze zag hem voor het eerst op een feestje van haar vriendin Laura. Een lieve, spontane meid, maar ze had de akelige gewoonte altijd de meest heterogene, slecht bij elkaar passende elementen uit te nodigen. Ook nu weer struinden de feestgenoten ordeloos door Laura’s ruimte, over elkaars schouders kijkend op zoek naar… dat weten ze zelf niet eens, dacht Elske cynisch. Ze had zich wat teruggetrokken tussen de gordijnen toen haar blikken die van de jongen kruisten – katachtig snel gleed hij tussen de mensen door naar haar toe, pakte teder haar handen en zei enkel: ‘Kom.’
‘O. Goed,’ zei Elske, en tot haar eigen verbazing liet ze zich zonder afscheid te nemen wegvoeren, de gang door, het huis uit, de straat op.

Hij woonde in een souterrain, heel bijzonder, vond Elske; ze had nog nooit een souterrain gezien. De inrichting was sober. Enkel een tafel, een paar stoelen en een boekenkast. Een tweepersoonsbed domineerde.
Voor het raam had hij roodbruine gordijnen hangen, doorzichtig, zo dun als muskietengaas. Daardoor waren de benen van de voorbijgangers enkel vage schaduwen; als vissen in een kom leken ze af en toe voorbij te drijven, stilletjes, hun intimiteit onderstrepend.
Heel de ruimte leek daar overigens van doortrokken, van innigheid, van harmonie. Van iets onwezenlijks ook. Datzelfde ijle, vage ging ook uit van de jongeman wiens naam Elske nog niet eens kende – ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ze een beetje beschaamd lachend, ‘Ik heet Elske.’
‘Elske,’ herhaalde hij, ‘een lieve naam voor een mooie vrouw… wacht…’
Snel liep hij door de ruimte en knipte hier en daar een schemerlampje aan. Samen met het vervagende daglicht dat door de roodbruine gordijnen sijpelde werd alles nu overgoten door een milde, goudachtige gloed.
Op de zijn kenmerkende katachtig snelle manier liep hij naar haar toe, streelde haar schouders en zei weer enkel: ‘Kom.’
Zacht duwde hij haar in de richting van het bed.
Elske kon niet nalaten deze rechtstreekse tactiek te bewonderen – inwendig gniffelend dacht ze: je hebt me nog steeds je naam niet genoemd, makker, je dacht zeker dat dat er niet toe zou doen voor een one-night-stand.
Weigeren was overigens moeilijk geworden nu – zijn tong tastte haar oorschelp af en wentelde zich naar binnen. Elske voelde zich week worden, voelde haar bloed kloppen in haar lichaam en viel tegen hem aan. ‘Sla je armen om me heen en knijp me fijn,’ zei iemand. Zij? Hij?

Na afloop zei hij: ‘Kanker pakt mij, vannacht nog, ik voel dat, ik weet dat, maar het deert me niet meer. Weet je, mijn lief, vroeger, gister, vandaag nog wilde ik mijn nek redden, niet in eenzaamheid sterven, maar nu ben ik daar niet meer bang voor, niet nu jij en ik elkaar toebehoren. Voor altijd. We hebben een pact nu, een zelfmoordpact. Lief, o mijn mooie lief, ik weet dat jij net zo verlangend bent als ik om ons pact te verwezenlijken.’
Hij is gek, dacht Elske, of excentriek op zijn minst, maar het doet er niet toe, hij vrijt zalig.
‘Kom, mijn liefste, ik zal je de plek wijzen, aankleden hoeft niet, zoals wij hier op aarde gekomen zijn, zo zullen wij die verlaten. Het is de mooiste plek die ik ken… volg me…’
Waarschijnlijk ben ik morbide, dacht Elske, maar ik wil wel eens zien waar deze gek op doelt.
Achter hem aan liep ze het souterrain uit en drie trappen op naar boven. Eenmaal daar trok hij een zolderluik open en hielp haar een plat dak op.
‘Heerlijk koel is het hier,’ zei Elske.
Teder legde hij zijn hand in haar nek en voerde haar naar de rand van het dak. Zij leunde licht achterover, zich overgevend aan die zacht koesterende hand.
‘Wat is de lucht nog…,’ begon Elske, maar haar opmerking bleef onvoltooid: meegevend aan de druk van zijn hand doken zij samen de diepte in.

zelfmoordpact onvrij onvrijwillig elske

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 5 stemmen 882