Scheidsrechter spelen

Op een mooie zonnige morgen werd ik mij bewust van een uit de hand gelopen conflict. Nu hoefde ik me er niet noodzakelijkerwijs mee te bemoeien, maar enige bemoeizucht kan mij niet ontzegd worden en dus stapte ik kordaat erop af met een houding van: laat mij dat varkentje even wassen!
Waar ik de euvele moed vandaan haalde en wat mij verder nog bezielde om zo te handelen, begrijp ik achteraf zelf niet helemaal.

Mijn tactiek was als volgt: ik stapte met wijd uitgespreide armen tussen twee vechtenden en mocht van geluk spreken dat ik zelf geen slag of mep moest incasseren. Mijn doel was de twee vechtersbazen te scheiden en dat lukte maar ten dele, d.w.z. dat partij één achteruit trad, ophield en bereid was zijn verhaal te doen, echter... partij twee was geenszins uitgeraasd en niet van plan de molenwiekende armen tot stilstand te dwingen, hoewel het toch blijkbaar te ver ging om in te beuken op een mal mens met uitgestrekte armen.
Mokkend verwijderde hij zich, niet echt aanspreekbaar.

's Middags herhaalde zich min of meer de geschiedenis, want terwijl ik geweldig genoot van het zonnetje en op mijn gemak een beetje rond keek, zag ik vanuit mijn ooghoeken een bekende figuur dichterbij komen, die zich duidelijk in mijn richting bewoog. Nog voordat hij mij bereikte, werd hij in de rug aangevallen en tegen een container aangeduwd. Natuurlijk gaf hij een stevige duw terug, hetgeen aanleiding was voor een echte bokspartij.
Weer wierp ik mij op als arbiter en herhaalde het kunstje van die morgen. Met weinig succes en met veel meer en een vooral joelend publiek. De beer was los en dus stuurde ik veiligheidshalve de muis naar binnen, maar och heden de aanvaller liet zijn prooi niet zo makkelijk gaan en vloog er achteraan. Zo ontstond de situatie dat de twee vechtersbazen naar binnen waren, gevolgd door mij en een al te gretig publiek, dat ik op dat moment niet gebruiken kon. Vliegensvlug trok ik de deur achter mij dicht en hield de deur lang genoeg vast om zeker te zijn dat er geen achtervolgers meer waren.

De twee vechtersbazen zaten elkaar achterna en renden rondjes om de tafels in de hal. Toen ze mij ontwaarden, verschool de één zich achter mij en opnieuw waagde ik een poging om te sussen en te bemiddelen, ondertussen probeerde nummer twee mij met een linkse en een rechtse te passeren. Gelukkig werd ik ontzet door een collega. En natuurlijk kreeg deze muis nog een lange staart.
Met enige weemoed denk ik terug aan de tijd, toen een eenvoudig: hup, naar binnen jullie, voldoende was.

scheidsrechter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 690