Tuinieren is een bezigheid.
‘Sporten’ raadde de jonge cardioloog me aan, ‘uw conditie is bedroevend’. Ik had de fietsproef slecht doorstaan. In amper twee minuten hield ik het voor bekeken. Mijn hart bijna ook.
‘Sporten, mevrouw’ gebood hij streng en hij hield me een lijstje voor: fitness, fietsen, stevig wandelen, joggen, zwemmen.
‘Ja maar, ik heb een grote tuin en ik tuinier intensief’, verdedigde ik me.
‘Tuinieren is geen sport. Het is een bezigheid. Je hart wordt er niet door aangezet om eens flink te werken’, antwoordde hij.
‘Tuinieren is toch goed voor hart en bloedvaten? Dat lees je toch overal?’ sputterde ik tegen.
Tuinieren deed er niets aan. Een leuke bezigheid was het, goed om je zinnen eens te verzetten. Niets meer of niets minder, zo zei hij kortaf, en snel voegde hij er aan toe: ‘hoogstens werkt het wat ontspannend terwijl je de rozen snoeit’.
Een theekransje voor dames, dat bedoelde hij dus, een bezigheid om de verveling te doorbreken met het plukken van bloemen. Rondlummelen in de tuin, een beetje knippen hier en wat fatsoeneren daar.
Ik voelde me rood aanlopen, maar zweeg, want een jonge hartspecialist – in maatpak en met gemanicuurde nagels – daar ga je geen discussie mee voeren over de fysieke arbeid die aan het tuinieren verbonden is.
Dus hebben mijn man en ik in de auto, na het consult, ons eens goed verdedigd, zo samen tegen de brief die de cardioloog had meegegeven en waarop in Latijnse termen te lezen stond dat er met mijn hart niets aan de hand was. We hebben ons beklaagd, over hoe het toch in godsnaam mogelijk is dat een lelijke hometrainer in huis, met zicht op de tuin, hartverstevigend zou werken, terwijl de spade, de riek, de snoei en heggenschaar, de kruiwagen en het wiedvorkje als waardeloos werden afgedaan.
We hebben ons toen in de stad geparkeerd en hebben onszelf getrakteerd op een rijkelijk toetje, want over de invloed van de voeding op het hart, daar had hij niet over gesproken. We hebben de wafel met slagroom én de cappuccino wegwijs gemaakt in de tuinwereld: het snoeien van de hagen en de rozen, het eigenhandig wieden van de ganse grote tuin, het op en af rijden met ontelbare volle kruiwagens naar de compostbak, het uitspitten en het scheuren van de grassen, het hooien van de bloemenwei en het omhusselen van het maaisel, het afvoeren van het maaisel, het knotten van de wilgen en de bolacacia’s, het dagelijkse uurtje begieten van de potplanten in de zomer, en niet te vergeten: de jaarlijkse grote lenteschoonmaak in de tuin.Op weg naar huis hebben we, achter het raam van onze auto, geëist dat iedereen het tuinieren als een volwaardige sport zou beschouwen. De brief van de cardioloog hebben we thuis achteraan in een lade weggestopt, bedoeld om te vergeten.
We voelden ons nadien stukken beter, hebben ons hart eens goed kunnen luchten. En een opgelucht tuinhart, daar kan volgens mij geen enkel getraind sporthart aan tippen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: sport
Sport
625
Geef je reactie op deze inzending: