Verhalen

Dilemma

Er zijn mensen die mij voor asociaal verslijten, want ik rook.
Alsof het niet asociaal is dat ik, elke keer als ik zo'n longdrijvertje opsteek, eraan herinnerd word wat mij en mijn omgeving te wachten staat. En dat, louter en alleen, omdat ik verslaafd ben, daar kan ik toch ook niets aan doen?! Want, net als u, ben ik een product van diezelfde omgeving, die mij dus verkettert omdat ik doe wat men mij heeft meegegeven op mijn levenspad.

Ik ben overigens een sportieve roker, ik rol mijn sigaretjes zelf, ben niet afhankelijk van een voorgedraaide dealer. In Spaanstalige landen noemen ze dergelijke peuken "puro", ik ben, wat dat betreft, zuiver op de graat.

En dan, die zwart-op-witte waarschuwingen. Roken schijnt dodelijk te zijn, maar geboren worden ook. Rokers sterven jonger, maar hoeveel jonger wordt er niet bij vermeld. Ooit verwachtte ik de 40 niet te halen, ik zit daar nu dik over heen, onzin dus. Sperma dat met zichzelf in de knoop zou komen te liggen en voor Jan met de korte achternaam het zaadhuis zou verlaten. Ik heb drie gezonde kinderen, en ze roken ook nog. Ernstige schade toebrengen, ja vooral in mijn portemonnee, elke keer als ik een hijs neem van mijn stinkstok schatert de Belastingdienst het uit.

Maar dit alles is niet wat mij prangt, mijn probleem betreft de laatste die ik opsteek. Stel eens dat ie niet goed bevalt, te zacht of te hard gedraaid, misschien te scherp van smaak. Heb ik dan mijn hele leven voor niets gerookt? Doet de curve van Engel dan opgeld, heb ik mijn hoogtepunt gemist ?

Ik houd het voorlopig maar bij mijn één-na-laatste.