Geschiedenis in een doos

Tien lege dozen heb ik om te vullen en ik kijk wanhopig om mij heen, waar zal ik beginnen? Verstandig lijkt me in de keuken en daar neem ik een aantal pannen, borden, soepkommen en bekers en stop die samen met handdoeken en theedoeken in de eerste doos.
In de kast in de kamer liggen liedboeken en bijbels, een naaidoos, veel foto’s , een verbanddoos; wat me nuttig lijkt, gaat in doos twee. In een oude bijbel vind ik een liturgie van de huwelijksdienst in 1951 van mijn vader en moeder met de trouwtekst uit Efeze. Nog twee liturgieën van rouwdiensten van twee tantes, de eerste bijbel van pa uit 1935.
Verder haal ik de overgordijnen af, dan kunnen ze mee naar hun nieuwe appartement, misschien wil ma ze niet meer, maar misschien ook wel. Besluiten nemen is voor haar niet eenvoudig en voor mij ook niet. “Maar kind, daar hoef jij je nu niet druk over te maken!” Boven in een kast vind ik heel veel handdoeken en de moed zinkt me in de schoenen, moet dat allemaal mee? Ik haal dekens van het bed en het trouwpak van pa dat al 55 jaar bewaard wordt, gaat ook in een doos. Na acht dozen vind ik het genoeg.

De volgende dag komt de verhuizer om het bed, de bank, tafels, stoelen en de piano, die beslist mee moet naar de nieuwe behuizing, niet omdat ma zelf nog speelt, maar als één van de kinderen of kleinkinderen piano wil spelen, kan het. Het vloerkleed moest eigenlijk blijven liggen, maar mag ook mee in de verhuiswagen.
In de kast liggen stapels foto’s die ik nooit eerder heb gezien. Dit is dus de erfenis, deze foto’s moeten in het bezit geweest zijn van de oudere zusters van mijn pa en ma. Ik zie de tante (oudste zus van mijn pa) en oom en hun twee kinderen die ik nooit gekend heb, omdat ze stierven bij het bombardement van 11 september 1944.
Ik kijk naar het fotootje van het hele gezin van mijn opa en oma van moeders kant. Mijn moeder had weinig foto’s van vroeger, haar ouderlijk huis is in de tweede wereldoorlog getroffen tijdens een bombardement en in brand gevlogen. Dit is de eerste foto die ik zie waar ze nog allemaal op staan. Opa kende ik alleen van een foto, hij is veel te vroeg overleden, toen mijn moeder 15 jaar was. Kan ze daarom haar kleindochters zo goed begrijpen? Ik kijk naar mijn oma naar wie ik vernoemd ben, ook ik heb veel te vroeg mijn man verloren.

Wat nu nog overblijft, doe ik morgen in een vuilniszak. Ik neem me voor om nog goed te stofzuigen en dan is er een periode afgesloten. Twintig jaar hebben mijn ouders hier gewoond. Het ouderlijk huis is leeg, het doet vreemd aan en ik realiseer me, dat ik dankbaar ben dat ik beide ouders nog heb.

afscheid ouders dank ouders dankbaar

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 615