Weg van de snelweg

Weet u, zoals Toulouse-Lautrec afficheerde, zo zou ik willen kunnen schrijven, iedereen op de hak nemen en toch gewaardeerd worden. Wein, weib und gesang met de Franse slag, Henri zwiert nog immer rond in mijn hoofd omdat ik zijn stijl erg graag mag, ik zou hem een Friesche kopstoot willen voorzetten. Ik heb ooit een scriptie over hem geschreven, project voor het vak vrije expressie op de Middelbare Detailhandelsschool. Toen was er nog geen internet, boekhandel De Slegte was geen alternatief maar wel de enig betaalbare. Voor twee guldentjes kocht ik daar een pracht van een naslagwerk, schreef de inhoud over in mijn eigen stijl en verknipte de kunstenaar in de juiste proporties. Ik was net 18, wist ik veel dat dat boekske later wel 2000 euro waard werd, maar ja, voor een goed cijfer had ik indertijd veel over.

En nu lees ik hier uw verdriet, uw onvermogen, uw hang naar het verleden. Ook een verhaal van Hannah, om haar te kunnen begrijpen moet ik door een rietje ademen onder het genot van kniebuigingen. Mag het een buigrietje zijn, Hannah? Gaaf dat verhaal van Günter, ik kon ook ongelooflijk schel fluiten op mijn vingers, maar sinds de tanden uit mijn bek vallen wordt dat een probleem.

Waar het werkelijk om gaat is het volgende, ik kap er even mee: geen zin meer in hectiek, maar mocht u mij niet willen missen, kom naar de waterkant, daar zit ik simpelweg te vissen.

vissen hectiek misse hectiek missen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 31 stemmen 5.139