Aan de andere kant van de spiegel - deel 4

In gedachten verzonken bleef ik voor haar staan. Het was alsof een oud weten, een oeroud besef van god-weet-waar, in mij herleefde. Het begon me te duizelen. De omgeving vervaagde, maar de lichtende gestalte bleef.
Even later bevonden we ons allebei op een soort bergweide. Een groen, glooiend landschap, ingeklemd tussen indrukwekkende alpenreuzen, was zichtbaar. Boven een bergmassief in het oosten gloorde licht: geel, purper, violet.

Verwonderd nam ik mijn nieuwe omgeving in mij op. Het landschap ademde een diepe, intense vrede, alsof de natuur hier tot rust, tot haar uiteindelijke bestemming gekomen was - een sereniteit die akelig aangenaam aandeed. Rondom heerste diepe stilte. De natuur hield haar adem in, wachtend op de dingen die komen gingen.
De jonge vrouw was naast me komen zitten. Ze keek naar de bergtop in oostelijke richting. Ik volgde haar blik.
Majestueus doorschoten de eerste stralen zonlicht het zwerk. De bovenste hellingen van een alpenreus schuin voor ons werden verlicht; traag kroop een brede baan licht langs de glooiingen naar beneden. Een tweede en een derde bundel volgden, en al spoedig was in het hele dal de blauwwitte waas van de morgendauw veranderd in een witte deken, die door de inwerking van het klimmende licht oploste. Op de hellingen openden bloemen in allerlei kleurschakeringen hun knoppen. Dieren, die ik tot nu toe nog niet had opgemerkt, kwamen aanlopen over de bergweide. Argeloos vlijden ze zich neer in het sappige gras. De bomen begonnen zacht te ruisen in de koele bries, die vanuit de bergen werd aangevoerd.
Bij het zien van zoveel schoonheid hield ik de adem in. Het was alsof de intense, diepe vrede van deze sfeer al mijn pijn en verdriet, die ik op aarde had geleden, liefdevol oploste, transformeerde tot een diepe, onuitsprekelijke vreugde die gloeide in mijn borst. En als nooit tevoren besefte ik hoe breekbaar en pijnlijk het leven op aarde vaak is, hoeveel angst, verdriet en onvrede wij mensen steeds wegdrukken om maar in de illusie te kunnen geloven dat wij het zo slecht nog niet hebben: de kruip-sluipwegen van de zelfbegoocheling, de mythe van een gelukkig aards bestaan. Vergeleken bij deze alomtegenwoordige vrede, dit bovenaardse geluk, waren dat hersenschimmen, liedjes die wij floten in het donker om onze eigen angst maar niet te voelen. Als dit onze uiteindelijke bestemming was, hadden wij nog mijlenver te gaan.

Al die tijd had mijn beschermengel geen woord gesproken. Ze gaf me gelegenheid dit alles in me op te nemen. Eindelijk verbrak ze de stilte.
“Vóór je zie je het gebied dat wij het ‘Morgenland’ noemen. Dat is de eerste lichte sfeer. Er zijn andere, nog hogere sferen dan deze. In dit gebied komen zielen terecht, die zich van de zwaarte van het aardse bestaan hebben bevrijd. Ze hebben hun hang naar al het tastbare, naar stoffelijk bezit, overwonnen. Hier worden ze opgevangen door gidsen, begeleiders die hen gereed maken voor een taak in de geestelijke wereld. Die taak kan eruit bestaan dat ze voortaan de nog op aarde levende mensen moeten begeleiden als geestelijke gids, als beschermengel. Ook bestaat de mogelijkheid dat ze afdalen in de duistere sferen, waar de zielen verblijven van mensen die nog gevangen zitten in de kringloop van wantrouwen, jaloezie en haat. Velen dalen af en vinden daar hun taak. Anderen bekwamen zich hier in een bijzondere taak, bv. het doen van uitvindingen op allerlei gebied, die dan vervolgens d.m.v. inspiratie of in dromen aan de mensheid worden doorgegeven. De mensen op aarde denken wel vaak dat ze een belangrijke uitvinding of ontdekking hebben gedaan, en ze laten zich daar dan graag uitgebreid om fêteren, maar de oorsprong van hun briljante invallen en ideeën ligt hier, in deze sfeer, waar talloze zielen samenwerken om de mensheid op een hoger geestelijk plan te tillen. Soms gebeurt het ook dat een ontdekking, die door een mens is gedaan, door ons toedoen weer spoorloos verdwijnt: ook in de duistere sferen wordt namelijk wetenschap bedreven. Ook daar staan de mensen voor open, maar het hoeft verder geen betoog dat dergelijke uitvindingen een zeer schadelijke uitwerking hebben. Als het de ontwikkeling van de mens té zeer in gevaar brengt, worden de sporen ervan door engelgeesten uigewist. Verder wordt in de sferen van licht ook kunst bedreven. Het is alleen van een andere orde dan op aarde.”
Ze keek me aan. “Heb je nog vragen?”
Eindelijk stelde ik de vraag die al die tijd op mijn lippen had gebrand. “Wat is dan míjn taak op aarde? Dat is me nog steeds niet duidelijk!”
“Ieder mens voelt in zich de aandrang om iets tot stand te brengen wat met zijn of haar leven ten nauwste samenhangt, iets wat hem geestelijk verder brengt. Nog vóór hij naar de aarde afdaalt om geboren te worden, wordt hem zijn levensopdracht duidelijk gemaakt. De één wordt er geboren om er kunst te brengen, de ander om het lijden van anderen te verlichten, weer een ander om door allerlei obstakels en beproevingen heen tot geestelijk inzicht te komen. Het uiteindelijke doel, de richting waarin wij ons allemaal bewegen, is om verrijkt met allerlei ervaringen terug te keren naar het goddelijke licht waarin wij ons bestaan zijn begonnen. Welke wil, welke aandrang voel jij steeds in je leven?”

- wordt vervolgd -