Michelle
Velen van onze oudere generatie hebben soms al snel een oordeel klaar als het gaat over ''de jeugd van tegenwoordig''. Het is niet aan mij om uit te maken of het altijd terecht of onterecht is. Uiteindelijk waren ook wij ooit eens jong. Ik weet bijvoorbeeld van mezelf niet eens meer precies wat mij toen bezig hield en hoe ik dacht over de belevingswereld van volwassenen.
Michelle is een meisje van twaalf jaar oud, niet erg groot van postuur en voor haar leeftijd nogal slank. Ze is spontaan, levenslustig, houdt van sporten en haar passie is carten. Voor de jongens in haar cartclub is zij, als racemonster, een geduchte tegenstandster. Ik vind het dan ook opmerkelijk, dat zij op sommige momenten opeens dromerig en introvert kan zijn. Zij trekt zich dan terug en schrijft haar indrukken, gevoelens of wat haar bezighoudt in de vorm van gedichtjes of verhalen van zich af. Opmerkelijk ook, omdat zij dingen vanuit haar optiek raak weet te verwoorden en ook alles om zich heen op een manier observeert, zoals je het niet zo maar als vanzelfsprekend van haar verwacht. Ter illustratie volgt hieronder een opstelachtig stukje proza van haar hand. Het thema heeft nota bene betrekking op één van de zwarte bladzijden uit onze geschiedenis, waaruit meteen ook moge blijken hoe de jeugd tegenwoordig erover wordt (is) geïnformeerd en wat voor gedachten zij daarover heeft. Om het authentieke verhaal niet aan te tasten zijn alle tik-, spel-, stijl- en taalfoutjes ongewijzigd overgenomen:
<< een bezoekje aan het verzet’s museum
Toen we na een tram, metro, bustocht aan kwamen stapten we gelijk binnen. Het was een kleine ruimte, met daarin een kleine balie, een paar kapstokken, en een soort eettafel waar een mevrouw verzonken in haar boek zat te lezen. Ze zat er kennelijk al wat langer, want haar boek was op ¾ opgeslagen. Blijkbaar hoorde ze ons niet want ze keek geen 1 keer op of om. Ik weet niet wat voor boek het was maar het leek mij niet zo leuk. Maar goed. We hingen onze jassen op en de klas werd in 2 groepen verdeeld. Ik zat bij mijn eigen juf(juf Misker) wij gingen eerst naar een kamer wat voor in het gebouw zat. Een meneer die de oorlog meegemaakt had, vertelde over verschillende kleren wat ze in de oorlog droegen(dat vond ik heel bijzonder want achter het pak met het rode kruis zat een mooi verhaal). Hij vertelde ook over vliegvelden en bombardementen, eigenlijk over een paar dingen tegelijk, maar de bombardementen vond ik toch wel het indrukwekkendst . Toen gingen we naar de volgende kamer. Best mooi hoor, heel klein maar toch gezellig. Vooral de radio waar Hitler op te horen was(ook al kon ik het niet zo goed verstaan). Ook allemaal dingen die veranderd waren bijvoorbeeld chocola, en nog meer dingen, het was gewoon niet meer hetzelfde. Er lag ook oud geld wat mensen in moesten leveren omdat daar spul inzat wat mensen nodig hadden om wapens te maken. Op naar de volgende kamer. Dingen over politiek, Hitler, en mussolini. Niet echt een kamer voor mij. Op naar de kamer van de joden, boten, vliegtuigen, concentratiekamp en mensen die nooit meer terug gevonden zijn. Voor mij ook niet echt bijzonder, maar in elke kamer vond iedereen het wel leuk denk ik. Er was ook een kamer bij over vliegtuigen die eten neer gooiden en dat soort dingen. Nou ja dat vond ik ook niet echt interessant, Maar er zaten ook 2 hele leuke kamers bij. Eentje over spionnen, en geheime dingen, zoals een kinderwagen met een dubbele bodem, zo kon je ongezien kranten, wapens, of andere dingen meenemen. En de andere kamer ging over het bieschbos. Er was een heel mooi stukje van het bieschbos nagemaakt. En je kon ook de routes zien hoe men gevaren had, wel 7 soorten routes. Dat vond ik heel mooi nagemaakt en ook gewoon dat je dingen kan doen. Want die routes waren met lichtjes aan gegeven, en je kon zelf bepalen welke route je dan wou zien. We gingen ook nog naar een stukje film van Anne Frank kijken. We zaten in een klein zaaltje met allemaal rode stoelen en in het midden van het plafon hing een projector. Ik vond het heel interessant, vooral hoe Anne Frank over dingen dacht. Op het laatste moment gingen we naar een kamer waar het ging over de muziek van die tijd. Je kon daar allemaal muziekjes luisteren. Toen we binnen kwamen stond er een meneer(die waarschijnlijk nog nooit van Jennifer Lopez gehoord had) te swingen op die ouderwetse muziek. Nou. Ik had wat muziekjes geluisterd(sommige waren best oké) en toen kwam de juf. We liepen naar de kleine kamer, met de kleine balie, een paar kapstokken, en een soort eettafel, en we trokken onze jassen aan. De juf bedankte volgens mij de mensen die ons geholpen hadden. Maar tot mijn grootste verbazing zat die mevrouw daar nog te lezen in dat boek wat bijna uit was. Ik ben er nog niet achter wat voor boek het was, maar blijkbaar een hele mooie…… >>
Waarom ik U dit stukje (met haar toestemming) heb willen laten lezen? Voornamelijk om U zelf een oordeel te laten vormen over de vraag of de verhaalconstructie er een is, die je van een, toen nog elfjarig meisje, verwacht. Mocht U minder onder de indruk zijn dan ik, dan heeft het vast te maken met het feit, dat ik wellicht minder objectief ben. Bescheiden zoals zij is, heeft zij zelf niet getekend met Michelle Schulz. Eventuele cijfers van U zijn deze keer voor haar bijdrage; ik ben gewoon haar opa.
Tot een volgende keer.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
Kleindochter Michell
1.052
Geef je reactie op deze inzending:
Michelle heeft oog voor detail. De impact van wat ze ziet raakt haar nog niet helemaal. Gelukkig maar. Hoe zouden we anders naar een betere wereld kunnen groeien, als er niet steeds nieuwe jonge mensen geboren werden die niet belast zijn met een verleden, en de wereld nog met open mind tegemoet treden.
Zelf ben ik ooit door mijn vader meegenomen naar een begraafplaats voor Canadesche slachtoffers van WO 2.
Hij vond dat leerzaam voor mij.
Ik weet niet of dat leerzaam is - wat mij toen, zelf heel jong nog, schokte, was niet zozeer het enorm uitgestrekte veld met dode mensen, alswel de JAARTALLEN die op de graftschriften vermeld waren... zij, die mensen, waren niet veel ouder dan ik toen was...