Nutteloos
"Wat lijkt het allemaal toch nutteloos als je erover nadenkt".
Boe-geroep en applaus klonken door elkaar heen, in een overvolle zaal, helemaal gevuld met studenten die dachten een college privaatrecht te krijgen maar in plaats daarvan - tot hun teleurstelling - de voorman van een politieke partij voor zich kregen.
"We leven in een tijd waarin helemaal niets zeker is, we proberen van alles te manipuleren met onze zogenaamde kennis, we willen de natuur doorgronden, het heelal in kaart brengen, en dan zijn er ook nog slappelingen die zich achter een geloof verschuilen".
In de zaal ontstond rumoer, studenten die later binnenkwamen keken verbaasd naar de plaats waar hun docent had moeten staan. In plaats daarvan stond er een kleine, kalende man, die er niet oud uitzag en een lenig lichaam leek te hebben.
"Niets is wat het lijkt, we weten niets zeker, dus waarvoor zijn we hier nog". Er werden nu dingen teruggeroepen door de studenten, die niet begrepen wat deze, overigens onberispelijk geklede, man hier deed.
"Als ik in de supermarkt loop, voel ik me zo doelloos. Jullie, jullie studenten zijn de glij-generatie, de zin van het bestaan glijdt onder jullie vandaan, en jullie zijn te blind om hem te snappen, te langzaam om hem in te halen, te lui om op te springen. En als jullie het systeem de schuld geven zijn jullie vervolgens nog fouter bezig".
De man liep even heen en weer achter zijn katheder. "Jullie durven niets meer, als jullie denken: "misschien", dan is het meteen "ah nee, vast niet", en niemand die er aan denkt het even na te vragen. Als jullie iemand op t.v. zien die je niet kent, is het wel gelijk: "ach, wat een eikel", en dat alleen om het accent dat die vrouw of man heeft. Iemand die jullie verdikkeme niet kennen, daar kunnen jullie met zekerheid van zeggen wat voor iemand het is". Na deze woorden gesproken te hebben liep de man de zaal uit en alle studenten vroegen zich af wie die man was en waarom hij een half uur van hun college privaatrecht had volgescholden.
************
Toen hun docent helemaal niet meer scheen te komen, liepen ze vlug naar buiten waar ze op het binnenplein gingen napraten. Toen Vincent Sophia aan zag komen lopen werd hij zenuwachtig, ze liep zijn kant op, glimlachend, zoals altijd.
"Misschien heb ik toch wel een kans', dacht hij in zichzelf. "Ach nee", relativeerde hij, "die heeft al een vriend, dat kan bijna niet anders".
"Hallo Vincent", zei Sophia vriendelijk. "Dag Sophia", zei Vincent rustig, "hoe gaat het met je?" "Goed, volgende week verhuis ik naar Portugal met mijn ouders mee".
"Ja, leuk hoor", zei Vincent, maar zo leuk vond hij het eigenlijk niet want hij vond Sophia hartstikke leuk en nu zou hij haar waarschijnlijk noot meer terugzien. "Ja, ik verheug me erop, ik heb hier niets om voor te blijven en Portugezen schijnen erg aardig te zijn". "Oh, dat is wel handig, he", stamelde Vincent nu bijna, zo was hij onder de indruk van wat hij voor haar voelde. "Ja", zei Sophia nog, "nu moet ik gaan". Vincent knikte, "veel plezier".
Met weemoed in zijn hart keek Vincent Sophia na. "Zeg het haar dan, domkop, zag je niet hoe ze naar je keek?" zei plotseling een stem die van achter hem vandaan leek te komen. De man die tijdens het college privaatrecht een preek had staan houden, stond rustig met zijn handen in zijn zakken Sophia na te kijken. "Je durft niet, je twijfelt, maar hoe wil je de waarheid te weten komen als je de waarheid zelf niet onder ogen durft te komen? Wat is jouw waarheid, Vincent? Durf je het haar te vertellen of niet? Voor je het weet vertelt iemand anders haar zijn waarheid en dan ben je haar kwijt, wil je dat dan liever?"
"Nee, wacht Sophia, wacht", riep Vincent. "Ik hou van je" riep hij toen ze omkeek. "Ik ook van jou", riep ze terug.
Geplaatst in de categorie: emoties
Onmacht
617
Geef je reactie op deze inzending: