Thuis
Het is stil in huis. Mischa is er niet. Dat weet ik. Ik zou niet thuisgekomen zijn als ik wist dat zij er was. Ze is bij haar ouders. Het is lang geleden dat ik daar was. Meer dan een jaar, zeker. De winterdagen daar, bij haar zo goed als invalide vader en haar eeuwig mopperende en klagende moeder konden lang zijn.
Maar de zomers. We pakten fietsen en sjeesden het hele eiland over. Zon, wind, strand, polders, leeg en vrij, zoals polders zijn moeten. En die vogels, al die vogels. Uren kon ik me met een boekje vermaken, van het ene naar het ander plasje trekkend, terwijl Mischa haar gezicht liet bruinen in de zon. Of met haar moeder een boodschap ging doen in het grootste dorp van het eiland, dat ze stadje noemden.
Dat was toen. Nu is er alleen de stilte. Alles, alle frutseltjes en fratseltjes staan precies zo op zijn plaats zoals ze altijd op zijn plaats hebben gestaan. Een mooi stilleven. Aan niets is te zien dat hier nog geen jaar gelden een vreselijke ontploffing heeft plaatsgevonden. Dat we gevochten hebben, dat ze me probeerde een arm of been te breken, wat haar gelukkig niet lukte. Maar mijn pink brak wel. Komt nooit meer goed, ‘u moet het maar mee doen’. Ik zal het er maar mee doen. Een eeuwige herinnering aan de pijn, het verdriet dat ik haar heb aangedaan.
Ik pak wat kleren uit mijn kast. Laat de wasmachine lopen. Zes euro per wasbeurt op de camping, dit is goedkoper. Mischa vindt het goed. Zij doet het droog geworden goed in mijn kast. Als ze boos is ligt het onderop geflikkerd, shirtjes een en al kreuk, sokken niet meer bij elkaar te vinden. Nu ligt alles waar het hoort. Een, twee weken geen contact, sms, telefoon mail niet beantwoorden, aan mijn kleren kan ik zien wat ze echt wil.
“Kom terug, Jorrit, kom terug, en neem je plaats weer in”. Dat is wat ze zeggen, dat is wat Mischa wil.
Gewoon alles weer zoals vroeger. Ja, misschien leefden we als broer en zus bekende ze me laatst, maar zo slecht hadden we het toch niet? Nee, zo slecht hadden we het helemaal niet. De vakanties waren vaak fantastisch, trektochten in de bergen, of met de fiets, waar in Europa zijn we niet geweest? Ook thuis, ja, ook thuis was het goed. Ik staar naar het stapeltje kleren en de post in mijn boodschappentas. Zo gaat het al bijna een jaar.
“Ga naar huis, Jorrit, ga naar huis” Hoe vaak denk ik dat niet? Ze heeft je nodig, ze kan niet zonder je. Naar huis.
“Ben je in je hok?’ sms’t ze. En als ik niet snel genoeg terug sms komt het verwijtend: ‘Laat maar, je zit zeker weer bij haar?’ Om even later, zonder op een reactie te wachten te schrijven: ‘Ik had even gezellig bij je willen komen’.
Afspreken, dat is voor burgerlijke mensen, voor ingedutte liefdes, met afspreken zet je de dingen dwingend op zijn plaats. Bij Woemi moeten de dingen in beweging blijven, altijd spontaan en altijd opkomend als natte stront. Dat mensen ook een andere stoelgang kunnen hebben wil er bij haar niet in. Die trektochten? Machtig lijkt haar dat, als. De jongen groot is.
Want ook haar spontaniteit kent zijn grenzen. Als de jongen naar school is, of erger nog, bij zijn vader, ja dan kan ik een bezoekje verwachten. En als ik niet gezorgd heb voor voldoende koek, snoep en drank als ze komt, ja dan kan ze zomaar spontaan boos worden. Een leuke, speelse boosheid, dat wel. Ik hoef niet te vrezen voor mijn pink, eerder voor oververhitting van mijn edele deel. Want daar lust ze wel pap van. Treft, ik ook.
Ben ik wat vergeten? Het kan zo onhandig zijn, zooi hier, zooi daar. Nou ja, anders komt het volgende week wel weer. Zal ik een briefje achterlaten, zal ik zeggen dat ik volgend weekend bij haar wil komen? Lekker fietsen, naar het strand misschien?
‘Nee, Jorrit, niet doen, maak het nu niet moeilijker voor haar dan het al is, laat haar met rust’ Het wordt een kort briefje. ‘De tuin staat er prachtig bij’ schrijf ik, en ik vraag of ze weer eens belt.
En ik stuur een sms naar Woemi. ‘Ik kom eraan. Fiets je mee?’
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
thuis
1.372
Geef je reactie op deze inzending: