De hoer van succes
Haar zin om een hit te zijn was hartsgrondig naar de knoppen. Ze zou alles achter zich laten.
De hoer had een hard leven. Het succes was instant en betekende niets. Altijd weer het onderste uit de ranzige kan halen om haar rol als hoer te kunnen blijven spelen, want de opvolgers stonden eeuwig klaar om de koningin van haar troon te stoten. Altijd zat er wel ééntje tussen die net iets strakkere dijen had of gewoon tot net dat ietsje meer bereid was. De hoer was een kort leven beschoren, een kort maar alles verterend leven. Uitholling en vertering en dan nog eens consumeren wat eigenlijk niet meer te vreten was. Maar voor haar was het levensnoodzakelijk. Haar enige moment om er in dit leven iets van te maken. Altijd dacht ze aan later. Later is er om alsnog te kunnen leven. En later bleef op den duur alleen maar later. Toen later later bleef, zat ze al middenin de uitzichtloosheid en ze besefte dat het haar enige kans was om alles in dit leven te verliezen. Om haar succes gewoon te laten doorgaan voor wat het maar was, moest ze al haar zuurverdiende centjes aanwenden om te kunnen doordraaien op automatische piloot. Sparen voor later was zinloos geworden, want later was niet meer. Alles ging tegenwoordig sneller op dan het binnenkwam. Het geld deed er eigenlijk niet meer toe. Alle toegestoken lappen werden aangewend om de schade te beperken. De medicatie die haar moest beschermen tegen de excessen van haar exploitatie met zijn verwoestende uitwerking op haar lichaam. De immense hoeveelheden drank die nodig waren om de leegte van haar succes enigszins te relativeren. De slaappillen om toch maar op gelijk welke wijze de slaap der onschuldigen te vatten. Torenhoge facturen van designer lingerie en pumps. Absurde rekeningen van leasing bedrijven, om zich in luxe voituren naar haar klanten te begeven. De cocaïne om haar werk te kunnen doen. De coke vernauwde haar visie tot de intelligentie van haar klanten. Op die manier kon ze zich enigszins inleven in hun beperkte zielenleven en zichzelf wijsmaken dat ze nuttig werk deed. Eigenlijk had ze geen reden tot klagen, want het geld stroomde binnen. Maar nu was ze in het volle besef dat haar succes haar volledig uitteerde en haar creativiteit tot leven te komen in de kiem smoorde. Nu kon ze niets anders meer dan doorgaan, want dit leven was het enige dat ze kende. Ze had zoveel meer in zich, maar haar klanten hadden daar het geld niet voor of wilden daar in geen geval een extra voor geven. In eerste instantie waren de intenties van haar klanten toch al halfslachtig. In ieder geval had ze geen zin meer om tegen te spreken of om een verfrissend voorstel te doen of om tot meer te dienen dan louter matras. Zij kende de ware verhalen, maar geen van haar klanten had daar oren naar. Zij was enkel en alleen geïnteresseerd in de ware en werkelijk doorploegde verhalen. Haar doorleefde tong vond geen bereidwillige oren of op zijn minst was haar tong te doorleefd of de oren luisterden, doch niets begrijpend. En uiteindelijk wendden de gevoelige gehoorgangen zich af, uit schrik eigenlijk. Schrik voor de waarheid. Halfslachtigheid daar had ze eigenlijk nooit geduld voor gehad. Maar misschien moest ze stoppen nu, om te redden wat er nog te redden valt. Veel was dat niet meer. Eigenlijk zou zij zich zoveel comfortabeler voelen mocht ze zich terugtrekken. Ze zou zich terugtrekken in haar aftandse camper, geheel alleen in de woestijn. Maar wel haar woestijn, haar woestijn van betekenisvolle lege einders. Naar het volle leven van alledag kon ze toch niet meer terugkeren. Ze zou zich tevreden moeten stellen met extremen. Misschien kon ze alsnog non worden en haar krachten bundelen op haar devote passies, waarbij men elke uitspatting van creativiteit geheel ondergaat in de beslotenheid van een achterafkamertje, zonder pottenkijkers, zonder belangstelling te wekken. Op die manier kon ze misschien haar respect terugwinnen, want de hoer haar mening wordt niet gevraagd. Tenzij het over het lichamelijke genot gaat en haar klanten pertinent menen het beter te weten, wordt de hoer niet geacht ergens een zinnige of mogelijks doordachte mening over te spuien. Om correcter te zijn kan ze geen enkele mening articuleren, want haar beroep is al helemaal bespottelijk. Zij behoorde enkel haar benen te spreiden of dat nu pijn deed of niet. Meningen van de minderwaardige doen er niet toe. Maar zij had een waar verhaal te vertellen. Zij diende zich terug te trekken tot ze vergeten was om daarna terug een leven op te bouwen. Pas dan zou ze misschien iets mogen vertellen zonder vernederd te worden. Ja, het was tijd dit dal van krokodillentranen voor lange tijd de rug toe te keren. En als ze lang genoeg wachtte kreeg ze misschien weer zin in het leven en hoogst belangrijk, misschien zin in seks zelfs. Ze besefte nu dat spontaan leven zich in de middelmatigheid ophoudt. In de middelmatigheid van het alledaagse kun je je distantiëren van wat er werkelijk toe doet. Het werkelijke leven.
msn.comGeplaatst in de categorie: algemeen
hoer
958
Geef je reactie op deze inzending: