Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

de indiaan in mijn psyche

DE INDIAAN IN MIJN PSYCHE

Dat er een indiaan schuilt in mij is wel duidelijk, maar ik denk dat ieder mens in wezen qua hersens gelijk is maar er zijn kleine verschillen die ons uniek maken. Het is prettig vast te stellen dat er indianenelementen in mijn psyche aanwezig zijn, daar door voel ik me met hen verbonden. Wat ik evenwel mis is het gebrek aan geschreven woord, dat hadden ze nu eenmaal niet, maar het geven van een leuke naam maakt dat weer helemaal goed, zelf noem ik me nu Dreaming Bear, naar mijn indianenhoroscoopteken. De beer slaat op de vlucht voor emoties, zo ben ik ook, maar ik kan ze wel even voelen omdat ik zachtaardig ben en alles haarfijn weet op te schrijven. De indiaan in mij houd erg van schieten, niet van doden, maar het gaat automatisch, ik heb zelfs met een echt pistool geschoten, blindelings leg ik aan en schiet met pijl en boog en mijn westernrevolver met geluid. Ik dans de indianendans en aard daarbij, stoot geluiden uit als hey ya hey, en dat voelt goed. Graag zou ik een adelaar bij zijn poten vangen en de nek omdraaien en zijn veren in mijn tooi steken, maar ik laat mijn kanarie in vrede op zijn stokje zitten, je moet respect hebben voor al wat leeft en door de Schepper gemaakt is. Het besef van een hogere macht kan veroorzaakt worden door een tekort of teveel van de hersens maar het is een prettig besef en een doekje voor het bloeden en het geeft de samenhang en harmonie van alles wat leeft meer kleur, dat is een wezenlijk kenmerk van een geciviliseerde mens die niet dood voor de lol. Met rituelen heb ik helaas niets, alleen het roken van mij is kalmerend als een vredespijp. De Sioux waren de meest ontwikkelde indianen met Sitting Bull als chief en medicijnman, dat vind ik de grootste indiaan. Dat geloof in helende krachten spreekt mij ook erg aan, ik moet eigenlijk aan hypnotherapie doen want ik denk steeds dat ik ziek ben en stel mezelf dan weer gerust met dingen en taal en kom zo weer uit mijn denken. Ik heb nu een medicijntasje met daar in mijn foto als indiaan, een kaartje van Janneke, een poppetje van vroeger, een sjekkie tegen emoties die te sterk zijn, in een kinderspeelgoed tasje met franjes, dat kan ik aanraken of omdoen met mijn indiaase halsketting met tand en armband van leer en mijn lange haar. Een soort van inwijdingsvisioen heb ik met mijn psychose ook al gehad en dat was niet fijn, maar ik ben er niet wezenlijk door veranderd, alles wat gebeurd heeft een reden en later komt het op een andere manier weer goed, ik mag nu helemaal mezelf zijn zoals ik wil en me weer wat vrijer voelen. De Geronimo in mij strijd tegen het kwaad in mijn hoofd, de dreiging, het niet opgeven, het zich overgeven als het echt niet anders kan, het zich voelen opgesloten in een geestelijk reservaat, de weerzin tegen niets doen en het toch doen, de trance van het schrijven in een opgewonden toestand, het tekenen en schilderen en vormgeven, het luisteren naar de muziek van Redbone, de heilige tien geboden nastreven om het leven zin te geven en het zoeken naar bevrijding en verbondenheid met de natuur. De indiaan in mij is opgestaan en zal zich ook weer neerleggen bij de droge feiten dat zijn medicijn niet sterk genoeg is, een pil is nodig. Dr Bear.

Schrijver: foppe oostenbrug, 28 februari 2007


Geplaatst in de categorie: psychologie

2.5 met 6 stemmen 1.294



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Iris
Datum:
4 oktober 2008
Probeer het misschien een keertje met bombo-muziek, dat is een heel sterk medicijn! Of is jouw indianenbloed daarvoor te dunnetjes?
:-)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)