Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mes in de rug

'Shit!' Peinzend staart Jamie naar de net betrokken lucht. De eerste druppels beginnen te vallen. Haar blik glijdt naar haar nieuwe zomerjurkje. Zuchtend staat ze dan op en trekt haar kast open. Twijfelend beoordeelt ze haar berg kleding. Uiteindelijk trekt ze een luchtig, rood shirt aan. Daaronder draagt Jamie haar lievelingsspijkerbroek. Tevreden haalt ze een borstel door haar halflange, donkerblonde haar. Oorbellen en een beetje make-up maken het geheel af. Ze glimlacht naar haar figuur in de spiegel. Dan pakt ze haar schooltas, grist een brief van haar bureau en rent de trap af. Beneden gekomen eet ze snel een broodje. 'Jamie!' Haar broertje van vijf vliegt Jamie om de hals. 'Hé lieverd,' lacht ze. Ze knuffelt hem, zet hem dan weer op de grond. 'Ik moet er vandoor. Tot vanmiddag!' Gehaast sprint Jamie naar de bushalte. Maar wanneer ze op de bus wacht –die weer eens te laat is– ontdekt ze dat ze haar buskaart vergeten is. ‘Ook dat nog!’ denkt ze. En natuurlijk komt dan net de bus de hoek om. Jamie zucht, stapt toch de bus in en glimlacht verontschuldigend naar de chauffeur. 'Hoe oud ben je?' Ongeduldig tikt hij op zijn stoel. '16.' Ongelovig kijkt hij Jamie aan, maar lijkt zich dan iets te herinneren. Hij gebaart dat ze kan gaan zitten. Opgelucht doet ze dat. Een brief ritselt in haar zak. Jamie klopt op haar zak, en grinnikt stiekem. Op school aangekomen loopt ze regelrecht naar haar vriendin Samantha. Die port plagend in haar zij. 'Enig idee waar Sylvester is?' vragend kijkt Jamie Samanhta aan. Die wijst verbaasd naar het grasveldje achter de school. Jamie knikt. Op haar gemak wandelt ze erheen. Sylvester zit in het gras en lijkt niets te horen of te zien. Wanneer Jamie hem op de schouder slaat, schrikt hij dan ook. En als hij haar ziet, kijkt hij angstig om zich heen. 'Rustig maar, Sil', grijnst ze, terwijl ze haar hand ophoudt. Drie muntstukken van vijf glijden er in. 'Goed zo, Sil', overhandigt ze hem een brief. Vanaf een afstandje kijkt ze lachend toe hoe zijn gezicht betrekt als hij de brief leest. Ze heeft Sylvester in haar macht, Jamie weet het zeker. Voldaan laat ze het mes glinsteren in het licht van een waterig zonnetje. Sylvester wordt wit en rent weg. Jamie wandelt rustig terug.

De verdere ochtend zorgt Jamie ervoor dat ze Sylvester niet meer tegenkomt. Dat is overigens niet zo moeilijk, Sylvester lijkt haar ook te vermijden. Als ze aan het eind van de middag ziet dat hij alleen in de bibliotheek zit, stapt ze op hem af. Glimlachend ziet Jamie dat hij angstig wegkruipt. 'Nou… Sil!' roept ze. 'We zijn hier al zo lang mee bezig… ben je nog steeds bang voor me?' lacht Jamie. Sylvester bibbert. Jamie kikt op de uitdrukking op zijn gezicht. Toen ze hier maanden geleden mee begonnen was uit geldgebrek, had ze gehoopt dat het niet lang nodig was. Maar alles geeft haar een gevoel van macht, wat ze niet kan weerstaan. Ze hurkt voor Sylvester neer, legt haar handen op zijn schoot en staart hem aan. Het dringt nauwelijks tot haar door dat hij tegen haar praat, struikelend over zijn woorden. 'Sil, Sil… je weet toch wat er dan met je gebeurt?' Jamie pakt het mes weer uit haar zak. Ze drukt hem zachtjes tegen zijn keel. 'Dus vergeet het maar. Laat die politie uit je hoofd!' sist ze. Kwaad staat ze op, zwaait het mes voor zijn ogen heen en weer en beent dan weg. De rollen mogen niet omgedraaid worden! Nu gaat hij dreigen met de politie! Maar ze zal hem wel krijgen, dat rotjoch!

Die avond stortregent het. De lucht wordt langzaam grijs. ‘Perfect, net wat ik nodig heb!’ denkt Jamie. Door het donker fietst ze naar oude gedeelte van de stad. Al snel bereikt ze het huis waar Sylvester woont. Er brandt geen licht, alleen het houten tuinhuisje ernaast wordt fel verlicht. ‘Mooier kan het gewoon niet! Zijn ouders zijn weg, hij is alleen in een makkelijk brandbaar krot…’ Jamie voelt zich machtiger dan ooit. In slowmotion haalt ze lucifers tevoorschijn. Langzaam strijkt ze er één aan, maar gooit hem snel weg. Perfect gemikt! Waarschijnlijk liggen er droge dingen de buurt, want het huisje vat meteen vlam. Snel schiet Jamie een steegje in. Tevreden bekijkt ze wat er in de volgende minuten gebeurt. De regen doodt een deel van haar prachtige vuur, toch staat het huisje binnen de kortste keren op instorten. Ook Sylvester moet de brand intussen gemerkt hebben. Opeens begint een toevallige voorbijganger te gillen. Zij heeft de brand al wél opgemerkt. Snel daarna wordt via een mobieltje de brandweer opgeroepen. Met pijn in haar hart ziet Jamie de vlammen langzaam doven. Een aantal mannen rent het huisje in en komt terug met een hoestende Sylvester, die behalve wat schaafwonden niets blijkt te hebben. Langzaam keert de rust terug en vertrekken de nieuwsgierige omstanders. Ook de brandweerlieden gaan weg, na nog even gecontroleerd te hebben of er geen gevaar meer bestaat. Jamie loopt bijna onzichtbaar het steegje uit. Sylvester staat nog buiten, zwijgend staart hij naar het afgebrande tuinhuisje. 'Jammer', Jamie is achter hem komen staan. '’t Was net zo’n mooi huisje', gaat ze fluisterend verder. Sylvester knikt. Hij draait zich om om te zien welke voorbijganger hem zo vriendelijk probeert te steunen. Als hij dan Jamie ziet staan in het licht van de lantaarn, deinst hij terug. Ze grijnst. 'Had mooi van pas kunnen komen voor je grafkist, dat hout', zeg Jamie monotoon. Ze haalt haar schouders op. 'Jammer, erg jammer.' Dan draait ze zich om en stapt op haar fiets. Bij de dichtstbijzijnde telefooncel stopt ze. Zoals ze wel verwacht had, wordt er bij Sylvester niet opgenomen. 'Dit is de voicemail…' klinkt het. 'Dat was je waarschuwing. Mensen in blauwe uniformen en het is afgelopen', spreekt Jamie in. Ze hangt op. De regen stroomt nog steeds langs de telefooncel naar beneden. Heerlijk triest.

'Yes!' Jamie kijkt naar buiten, waar de zon haar tegemoet straalt. Ze trekt snel haar jurkje uit de kast. Dit wordt een prachtige dag! Ze knipoogt naar haar spiegelbeeld en stopt nog snel een plukje in haar vlecht. Vlug propt ze haar gymspullen in haar schooltas, pakt een brief van haar bureau en rent naar beneden. Hierbij valt ze bijna van de trap, maar verhindert dat nog net door zich vast te grijpen aan de trapleuning. In de eetkamer gekomen, geeft ze haar broertje een zoen en schuift aan tafel. Vlug eet Jamie haar brood en zoent haar broertje nog eens. 'Ik zie je vanmiddag. Doeg!' Ze zwaait naar haar moeder. Daarna loopt ze naar buiten, slaat de deur achter zich dicht en slentert naar de bushalte. Tot haar verbazing is de bus vandaag op tijd. Ze stapt in, betaalt de boete van gister en zoekt een plaatsje bij het raam. Samantha wacht haar bij school al op. Opgewonden vertelt ze Jamie het verhaal van Sylvester. 'Jeetje, wat verschrikkellijk. Hoe gaat het met hem?' vraagt Jamie medelevend. Als antwoord kijkt Samantha achterom. Sylvester zit in z’n eentje op de trap. Jamie glimlacht. 'Het is gelukt!' Ze loopt naar hem toe en gebaart Samantha dat ze weg moet blijven. 'Zo Sylvester. Dat was me het avondje wel, hè?' 'Ga weg', fluistert Sylvester hees. Jamie schudt haar hoofd. 'Je snapt het niet, hè? Maar oké, je vraagt er om.' Even lijkt Sylvester zich te bedenken, toch loopt hij weg. Dat laat Jamie niet op zich zitten. Ze rent achter hem aan. 'Hé Sil. Ik krijg nog geld van je.' Sylvester draait zich om, kijkt Jamie lang aan. 'Mieter op met je geld!' Een groepje leerlingen heeft zich om de twee verzameld. Jamie besluit dat het beter is hem met rust te laten, voorlopig dan…

Uitgeput leunt Jamie tegen de muur van de gymzaal. Ze hijgt voortdurend en krijgt steken in haar zij. 'Jongelui!' galmt de stem van de gymleraar. 'Zet de trampolines klaar! We gaan springen.' Jamie wordt bij de gedachte alleen al moe. Ze blijft tegen de muur staan, terwijl alles wordt klaargezet. Ze sluit achter aan en wacht haar beurt af. Met een keurige streksprong belandt ze op de mat. Helaas let er niemand op, iedereen zit te kletsen. De leraar is ook al weg… Plots ziet Jamie dat Sylvester klaar staat om te springen. Zonder zich te bedenken steekt ze haar voet uit. Sylvester struikelt, valt en knalt met z’n hoofd op de trampoline. Meteen is het doodstil. Jamie is de eerste die weer in beweging komt. Ze rent naar Sylvester en helpt hem opstaan. Hij ademt moeilijk. Ook de leraar komt aangesneld. Hij ondersteunt Sylvester naar het kamertje. Jamie loopt achter hen aan. 'Gaat het met je?' vraagt ze, overdreven bezorgd. 'Het komt wel goed', antwoordt de leraar. 'Ik zal even wat water halen.' Jamie wacht tot ze zeker weet dat niemand hen hoort. 'Ik heb je gewaarschuwd'''''''''', zegt ze peinzend. Zwijgend loopt Sylvester naar de kleedkamer, haalt vijftien piek uit zijn portemonnee en geeft ze Jamie. Bijna krijgt ze medelijden met hem. Maar dan laait het gevoel weer op. Ze grist het geld uit zijn hand en glimlacht. 'Goed zo!'

'Jamie! Goddank.' Die avond belt Samantha. 'Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen.' 'Probeer het toch maar', antwoordt Jamie ongeduldig. 'Tja… euh… Sylvester heeft geprobeerd zelfmoord te plegen.' 'Wat?' Meteen zit ze rechtop. 'Ja. Hij heeft geprobeerd zichzelf op te hangen. Hij was nu dood geweest, als zijn moeder hem niet gevonden had. Hij ligt in het ziekenhuis. De reden heeft absoluut niet met problemen thuis te maken. Eng idee, toch? Ik heb ook nooit iets aan Sil gemerkt. Jij?' 'Euh… nou, nee… eigenlijk ', stottert Jamie. 'Maar ik moet ophangen', hoort ze Samantha van ver zeggen. Dan wordt de verbinding verbroken. Jamie staart voor zich uit. 'Zelfmoord…' fluistert ze. Een klein kwartiertje later staat ze op het station. 'Een enkeltje alstublieft.' Jamie stapt in de trein. Ze is totaal verdoofd. Ze weet niet wat ze doet, ze moet weg, ze… 'Zelfmoord. Mijn schuld…'
~
Een half jaar later…
~
'Jamie!' Ze stormt naar boven. 'Ja?' Vragend kijkt ze haar nieuwe vriend aan. 'Je ouders aan de telefoon.' Jamie knikt en neemt de telefoon aan. 'Ha mam! Ja, ’t gaat goed. Hmm… Soms wel… Oké… Joe, doeg!' Sander lacht. 'Mis je je mammie niet vreselijk?' 'Hé, ’t was mijn eigen beslissing om weg te lopen, weet je nog?' 'Ja… Je hebt gelijk.' Hij aait even over haar haar. 'Heb je daar geen spijt van?' 'Na al dat gedoe met Sylvester? Nee.' Jamie had al vrij gauw Sander alles verteld over Sylvester. Tegen Samantha zegt ze niets, hoewel die regelmatig belt. Sander glimlacht. 'Je bent een schat. Maar… hoe denk je nu over dat gedoe met Sylvester?' 'Ik weet het niet. Ik zou het niet weer doen, dat weet ik zeker. Ik zal met mijn verleden moeten leven. Het is een mes in m’n rug, maar als ik me omdraai, naar het verleden toe, is het een mes in mijn hart. Ik leef nog… Ik begin opnieuw…' Sander knikt. 'Ik voel me gezegend dat ik in dat nieuwe leven zo’n mooie rol speel.' Jamie slaat hem plagend op z’n schouder. 'Jaja. Je bent veel te sentimenteel. Ik leg alleen uit…' verder komt ze niet. Sander trekt haar tegen zich aan en zoent haar vurig. Maar Jamie’s gedachten dwalen weer af. Al die tijd sinds ze gehoord heeft dat Sylvester zichzelf wou vermoorden, is ze er mee bezig geweest. Ze heeft overwogen in therapie te gaan. Nu lijkt dat idee vorm te krijgen, zin te hebben. Want Sylvester kan ze niet vergeten…

Zo’n weekje later is er weer telefoon. Nu is het Samantha. 'Hé Jamie!' roept ze door de hoorn. 'Ik heb gehoord dat je in therapie gaat?' Jamie’s adem stokt in haar keel. 'Jamie?' 'Euh… ja… Van wie heb je dat?' 'Ja, van iedereen eigenlijk. Iedereen op school heeft het er over, in het dorp… Niemand weet hoe of wat, maar blijkbaar zijn ze je nog niet vergeten!' Jamie glimlacht. 'Nou, dan mag jij de nieuwste roddel de wereld in sturen. Het is namelijk waar. Ik ga zelfs lekker ver weg, ik heb het echt nodig, die rust. Zeg maar dat ik naar Engeland ga.' Het is even stil aan de andere kant. 'Wow, Jamie! Ik wist niet dat je er zo erg aan toe was! Nou, veel succes dan en sterkte!'

Nog een weekje later staart Jamie naar buiten. Ze zit nu al twee dagen in dit huis. Ze voelt zich opgesloten en eenzaam. Ze is bang voor de andere bewoners. Haar kamer is klein, ze wil weg! er wordt op haar deur geklopt. 'Jamie, kom je zo binnen een minuutje even naar beneden, er is een nieuwe gast.' Het viel Jamie al op dat alle patiënten hier gast worden genoemd. Zuchtend staat ze dus op en loopt de brede trap af. Ze glimlacht naar het jonge meisje dat in de kamer naast haar woont. Dan loopt ze de grote woonkamer binnen en gaat zitten op de bank. De vrouw die háár ook heeft ingewijd, begint te praten in het Engels, waarna ze het in het Nederlands herhaalt. Jamie probeert het te volgen, maar ook het Nederlands gaat langs haar heen. Dan wordt de deur open gedaan en komt de nieuwe gast binnen. Jamie’s ogen worden groot van schrik. In het midden van de kamer staat nu… Sylvester!

Diezelfde avond wordt er weer op haar deur geklopt. Als Jamie open doet, staat Sylvester daar. Ze haalt diep adem, doet een stapje terug en laat Sylvester binnen. Zonder iets te zeggen geeft hij haar een brief. Terwijl Jamie begint te lezen, gaat hij op bed zitten. Jamie zelf kijkt naar de letters, die woorden en zinnen vormen, maar niet tot haar doordringen. Als ze de brief drie keer gelezen heeft, blijft alleen de laatste zin hangen:

‘Ik ben hier om je te vergeven, ook al heb je iets gedaan wat onvergeeflijk is. Ik ben hier om vriendschap te sluiten, om met mezelf en met jou te kunnen leven.’

De tranen druppen langzaam naar beneden. Jamie staart Sylvester aan, loopt naar hem toe en trekt hem tegen haar aan. Samen huilen ze dan. Ze vergeven elkaar, sluiten vriendschap en gaan een nieuw leven tegemoet…

Pauline ~ 13 jaar.

Schrijver: Pauline, 20 oktober 2001


Geplaatst in de categorie: geweld

1.5 met 54 stemmen 2.739



Er zijn 9 reacties op deze inzending:

Naam:
Mindy
Datum:
12 januari 2004
Email:
mindygoijaartshotmail.com
Heel goed verhaal meid! Laat ze maar lullen. Je komt er wel!! Ga zo door, en ik hoop snel nog meer verhalen van je te kunnen lezen...
Naam:
alexis
Datum:
26 april 2002
Email:
alexandra_da_costahotmail.com
heel mooi verhaal, ''stalker'' was ook al zo'n mooi verhaal van je, kan er gewoon niks anders over zeggen
Naam:
Sandra
Datum:
15 april 2002
Email:
as_meninas_sujas04hotmail.com
Ehjz meisje ik heb een stukje van je verhaal gelezen woow en het is echt super goed zeg, ik wou dat ik dat kon, je moet je maar niks van die mensen aantrekken die je niet geloven, ik geloof je wel hoor, maar echt mooi verhaal
XxX SandRa
Naam:
Joyce
Datum:
20 december 2001
Email:
joyceb9hotmail.com
wow.. echt een heel erg mooi verhaal!! ben sprakeloos!! het heeft echt álles dat een spannend verhaal zou moeten hebben (nou jah, volgens mijn Nederlands-boek dan ;)).. en het leest ook nog eens super prettig weg!!
Trouwens, trek je niets aan van dat geval hieronder, niet iedereen heeft een evengrote woordenschat, en sommige mensen kunnen dat nou eenmaal niet bevatten.. en dat is heel vervelend..(zelf ervaring.. alleen met gedichten, sommige mensen vragen mij of ik het wel echt zelf heb geschreven enzow.. *zucht*) probeer die gene gewoon te negeren en geloof in jezelf, uiteindelijk hebben zij het nakijken!
Trouwens, ben wel benieuwd naar meer verhalen van je! hebje er nog meer op deze site staan?
Naam:
Ik zelf
Datum:
30 oktober 2001
Email:
Pauline.Coenradiplanet.nl
Hé Tamara (die dit stuk hierboven geschreven heeft)
ik vind het erg jammer dat je me niet gelooft, maar goed... als jij denkt dat ik niet alles zelf verzonnen heb, of niet écht 13 ben, is dat gewoon jammer voor je. Ik ben blij dat er genoeg mensen die me wél geloven, en als jij daar niet bij hoort... pech! Ik geloof in mezelf, en dat lijkt me genoeg... En dat mijn Nederlands toevallig iets beter is dan de gemiddelde Nederlander van mijn leeftijd... zie ik alleen maar als een voordeel, omdat ik op deze manier mijn gevoelens geweldig kan uiten door middel van verhalen schrijven. Helaas kan ik geen bewijs aanvoeren om aan te tonen dat ik niet lieg, duz...
Groetjes nog.
Naam:
Ik zelf
Datum:
26 oktober 2001
Email:
Pauline.Coenradiplanet.nl
Hoi, ben ik zelf weer.
Ik wou even zeggen, voor de duidelijkheid, dat ik dit verhaal niet overgenomen heb uit een boek. Ik krijg dat soort vragen meer, maar ik heb het echt helemaal zelf gedaan.
Groetjes.
Naam:
wendy
Datum:
24 oktober 2001
Email:
wenneke15hotmail.com
hey
echt goed dat verhaal, en dat voor iemand van dertien, ik dacht eerst wat een leuk meisje die jamie. Wow zeg heb je dit niet van een boek of zo en dan in een andere vorm getypt. echt goed hoor. groetjes wendy
Naam:
Ik zelf
Datum:
23 oktober 2001
Email:
Pauline.Coenradiplanet.nl
Hoi Allemaal.
Ik ben erg blij dat er gereageerd is op mijn verhaal. Nog blijer dat dat vrijwel allemaal positief is. Ik wou er zelf nog even op reageren. Ik wou even zeggen dat ik later zelf heel graag schrijfster wil worden. Natuurlijk verdien je hier (in het begin) je brood niet mee, en dus zal ik er wat anders "bij moeten doen". Maar ik zal er voor knokken, en schrijfster worden zal ik!
Tot gauw.
Naam:
guido
Datum:
20 oktober 2001
Email:
guido.keespandora.be
Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelden iemand van dertien jaar zo heb weten schrijven.
Wat ga jij later doen ??

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)