Twee keer moederdag

02-06-2005

Mijn zus Elly is bijna eenenzeventig en ik ben een vijvenvijftigplusser sinds een paar maanden en voor het eerst in ons leven zijn we samen een paar dagen op stap geweest. Naar Criel sur mer, een klein plaatsje in Normandie waar mijn vriendin een huis aan zee heeft. We logeerden in de terrasstudio met uitzicht op zee. Vijf dagen waren we overgeleverd aan elkaar.
Vijf dagen praten aan een stuk door.

Ze vertelde me over familieleden waar ik nooit eerder over hoorde en over haar jeugd samen met ons veel te vroeg gestorven zus Paula.

Een jeugd die door tussenkomst van de oorlog zo verknipt was. Het trauma dat ze er bij opliep als meisje van acht jaar, door midden in een bombardement terecht te komen, zorgde ervoor dat ze emotioneel in zichzelf was opgesloten.

Wanneer haar iets ernstigs overkomt kan ze niet huilen en dat zorgt voor een innerlijke spanning die geen ontlading krijgt.

Sinds haar man elf jaar terug overleed en het rouwproces zonder tranen maar met de nodige ups en downs aan haar voltrok vond ze toch de kracht om haar eigen weg te gaan.

Met bewondering volgde ik haar. Nog een zoon van vijfenveertig jaar thuis waar ze voor zorgt en haar jongste zoon onlangs terug gekomen onder de vleugels van moeder omdat zijn huwelijk strandde. Daar zit je dan met je eenenzeventig jaren.
Altijd zorgen. En wie zorgt er voor haar?
Drie kleine herseninfarcten die haar doof maakten aan een oor geven haar de nodige onzekerheden. En ze maakt zich alleen zorgen om haar kinderen.
De ultieme moeder.

We genoten van de natuur, we wandelden in Dieppe over de markt en langs de boulevard.
We bekeken de prachtige tuin van het park Des Moutiers even buiten Dieppe, de rododendrons bloeiden in liederlijke overvloed. ‘s avonds dronken we samen een stevige neut en lachten tot diep in de nacht als pubers op schoolreisje.

Zondagsmorgens bekeken we de stad EU. De kathedraal is prachtig en we troffen het dat er een mis aan de gang was. We schoven tussen de kerkgangers en luisterden naar de priester en de antwoorden van de kerkgangers. Het koor zong prachtig en een zangeres jubelde een schitterend lied.

Toen ik naar mijn zus keek zag ik dat de tranen over haar wangen liepen.
Ze was diep ontroerd. We stonden daar met de armen om elkaar heen geslagen en luisterden zonder ook maar iets van de tekst te verstaan.
Er werden handen geschud en kussen gegeven. Zo werden we onderdeel van dit hele ritueel vol symboliek tussen al die vreemde mensen. Nadat de priester en de koorknaapjes in processie de kerk uitwandelden bekeken we de kathedraal.

We brandden kaarsjes voor al onze lievelingen en opnieuw werd Elly door emoties bevangen. Ze veegde de tranen echter met een resoluut gebaar weer weg. Stel je voor dat iemand het ziet, op slot dat vat vol gevoel. Het regende buiten en het museum was dicht omdat de fransen allemaal nee gingen zeggen tegen de Europese grondwet.

We dronken koffie in een bar en zagen iedereen met bloemen lopen, het was moederdag in Frankrijk dat lazen we op een spandoek dat op een fleurige rotonde hing. We keken elkaar aan, de kerkdienst ging over ons, en we lachten onze emoties weg.

In de haven van Treport trakteerden we onszelf met een enorm stuk taart en ‘avonds gingen we samen met mijn vriendin uit eten. We waren tenslotte ook moeder en alledrie zelfs meervoudig oma. Zo vierden we tweemaal moederdag in een maand en dat is mooi meegenomen.
Maandag reden we naar Rouaan de mooie oude stad, de oude markt waar Jaene d’Arc werd verbrand was helemaal opgesierd met witte en blauwe hortensia’s.

het was 30 mei. Precies de dag dat Jaene op de brandstapel ging lang geleden. We bekeken de kerk die naar haar is genoemd en de prachtige kathedraal die Monet zo vaak schilderde. De aparte gebouwen in de stad en zaten lekker in het zonnetje op een terras. En we kletsten maar door.
Alle verschillen tussen mijn zus en mij waren weggevallen.
Het enorme gat dat het leeftijdsverschil van zestien jaar had geslagen werd eindelijk gedicht.

Dinsdags reden we weer terug naar Amsterdam nog steeds kletsend en niet bang voor files We hadden elkaar tenslotte nog zoveel te vertellen.