Minnares
De deur ging open. Een vrouw springt dartelend op de stoep en draait zich om. Twee handen komen uit de deuropening. De twee handen nemen haar hoofd beet en de handen trekken het schijnbaar terug naar binnen. Een man geeft een vluchtige kus op het voorhoofd van de vrouw. Snel, flitsend, nooit gebeurd.
Ze liep gauw de straat verder in. Ze veegt de uitgelopen lippenstift van haar kin en tovert een spiegeltje uit haar handtas. Haar wilde haren probeert ze weer glad te strijken en kan geen lach onderdrukken. Ze was jong.
Bij de deur staat nu een iets oudere vrouw. Twee handen grabbelen naar een huissleutel. Linkerhand, ringvinger: trouwring. De buurman had het allemaal wel gezien. Al 2 maanden was dit aan de gang. In het stamcafé om de hoek werd er wel al eens geroddeld. De man in kwestie kwam nooit te weten dat er over hem wel eens gepraat werd in het café, hijzelf kwam er nooit. Hij was zakenman, werkte thuis en bezat 5 bedrijven in Amerika. Zijn vrouw was bediende, een simpele kantoorjob met vaste uren.
Wat een schande. Dat hij zulke vrouwen durfde inhuren om zijn frustraties kwijt te kunnen… Het eerlijk verdiende geld daarin investeren?
*
Zij: “Ik kan en wil niet vertrekken!”
Hij: “Je moet! Mijn vrouw komt elk moment thuis!”
“Je had beloofd dat we vandaag eens iets anders gingen doen…”
“Ik weet dat ik je teleurgesteld heb maar denk je dat ik de buurt niet doorheb? Als ik nog maar één voet buitenzet met jou uit dit huis, dan heeft de hele straat het gezien!”
“Één voet?”
“Ik zou nog niet eens een teen durven tonen!”
“Hmm”
“Eindelijk, die glimlach nog een keer”
…
“Officieel zal het wel nooit iets worden zeker? En dan word ik weer die jonge vrouw die geen man aan de haak kon slaan.”
“Daar geloof ik niet in.”
“In wat dan wel?”
“Meid, de dag dat ik je laat gaan… ik moet er niet aan denken.”
“Beloftes… Altijd die ‘Het zal er ooit wel van komen.’ Ik ben het eigenlijk kotsbeu!”
“De dag dat ik je openlijk zoen, zal het officieel zijn.”
“We gaan nog vreselijke tijden tegemoet dan…”
“Kom eens hier.”
Ze knuffelen. Een lange tijd wordt er niets gezegd.
“Nu moet je gaan.”
“Weer een vluchtig afscheid in de hal, zoals altijd?”
Hij kuste haar, zoals altijd, in de hal.
De deur ging open. Ze springt vrolijk op de stoep en draait haar om. Zijn twee handen komen uit de deuropening en nemen haar hoofd beet en trekken haar terug naar binnen. Hij geeft een lange kus op haar voorhoofd. Traag, passioneel, reëel.
Ze liep gauw de straat verder in. Ze veegt de uitgelopen lippenstift van haar kin en tovert een spiegeltje uit haar handtas. Haar wilde haren probeert ze weer glad te strijken en kan geen lach onderdrukken. Hij en zij hadden gezien dat de buurman het had gezien, dus weldra iedereen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
liefde
2.151
Geef je reactie op deze inzending: