Moslimse pizza
Toen ik die avond – een paar jaren geleden - thuis kwam, verwelkomde ZijDieMijnZorgenDeelt me met de woorden: “Kun jij nog even een fles zonnenbloemenpittenolie gaan halen”?
“Nou, zei ik, zon-én-bloem-én-pit-én-olie is wel ingewikkeld. Maar wie weet red ik het”.
“Als je dat nu meteen even probeert, zei zij, dan weten we dát ook weer zeker”.
Op weg naar het rek met oliën kom ik een tamelijk klein en tenger moslimvrouwtje tegen: van boven tot helemaal beneden gehuld in een even lang als fraai lichtbruin gewaad, het hoofd omwikkeld met een uitgebreide beige sluier. In haar linkerhand draagt ze een plastic zakje met een paar ons sperziebonen en in haar rechter vuistje vermoed ik het geld. Ze kijkt me met grote zwarte ogen aan. Erg op haar gemak voelt zij zich niet. Zo te zien.
Met de fles z-b-p-olie arriveer ik bij de kassa achter een welgevulde dame met een zéér welgevulde boodschappenwagen. Als ze mijn fles olie ziet vraagt ze: “Is dat alles” ? “Ja, zeg ik, meer zit er niet aan vandaag”. “Ga dan maar even vóór” zegt ze.
Op dat moment zie ik van uit mijn ooghoeken het moslimvrouwtje staan en ik vraag: “Mag die óók even vóór”? “Ja hoor, geen probleem”. Sommige mensen zijn gewoon aardig.
Ik wenk het moslimvrouwtje en zeg: “Je mag even voorgaan”. Ze slaat met een schrikgebaar de sluier voor haar mond. En dat gaat me net even te ver. Ik loop naar haar toe, leg mijn hand op haar schouder en geleid haar vriendelijk lachend tot voor de kassa. Ik voel haar onder mijn hand verstarren. Als ze geholpen is verdwijnt ze als een haas en als ik even later buiten kom is ze nergens meer te zien.
"Ik denk dat ze zich een ongeluk schrok" zegt de dame achter me.
Deze week loop ik tegen sluitingstijd in dezelfde supermarkt op weg naar de pizza’s. Ik moet voor mijn eigen avondeten zorgen en zo’n goede kok ben ik nou ook weer niet. En wie kom ik tegen? De kleine moslimse(?), ze is iets anders gekleed en met een jochie van – geschat – ’n jaar of drie. Ze kijkt me weer aan en er lijkt een teken van herkenning te bespeuren.
Met mijn pizza arriveer ik bij de kassa. Achter haar. Ze kijkt me weer aan en vertoont een kleine glimlach. “Alles goed” ? vraag ik. “Geel koet” zegt ze. Die praat dus met typefouten.
Aan het kleine joch geef ik een vette knipoog en dat vindt hij leuk. Dus doe ik het nog een keer. Hij lacht voluit en zegt iets onverstaanbaars tegen zijn moeder en die zegt iets onverstaanbaars terug.
Hij komt naar me toe en steekt een handje om hoog. Ik zak diep door de knieën, pak het handje. Het kind tuit de lippen. Ik keer hem mijn wang toe en ik krijg een zoentje. En dan kan ik het niet laten, pak zijn prachtige bolletje tussen mijn handen en geef hem een mmmmmmmmmoeah op zijn voorhoofd. Hij vindt het zo mooi dat hij begint te dansen en moeder vertoont haar breedste glimlach.
“Hoe heet hij” ? De naam versta ik niet. Ze heten blijkbaar niet allemaal Mohammed. “Mooie naam”. Ze lacht trots. Dan gaan ze weg.
“Hallo” zegt het meisje van de kassa. “Ha Daniëlle” zeg ik. Ze kijkt verrast. Ik wijs haar op het naamplaatje op de revers van haar uniform. “O, zegt ze, ik dacht al”. De papierrol van de kassa is op en het duurt even voor het meisje die heeft vervangen.
Als ik buiten kom zijn moeder en kind weer nergens te zien.
Maria met het kindeke Jezus? O nee, dat kan niet. Die waren joods en geen moslim.
Geplaatst in de categorie: kinderen
Moslimse
954
Geef je reactie op deze inzending: