Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Daan

Acht jaar was hij nog maar. Acht jaar! Voetballen, dat deed hij graag. Voor, op het veldje. Nooit alleen. De ene keer voetbalde hij met Bart, de buurjongen. Een andere keer weer met Ewout en Rick. Maar, het liefst voetbalde hij met Jeroen. Nu sinds drie jaar mijn echgenoot. Jeroen was dan wel elf jaar ouder, maar dat maakte voor Daan niets uit. Jeroen was zíjn grote voorbeeld, zíjn voetbalheld. Niet dat Jeroen nou zo een goede voetballer was, maar als jezelf nog geen jaar op voetbal zit, kan iedereen het beter.

Er was echter nog een reden dat Daan het liefst met Jeroen voetbalde; Jeroen was, en is nog steeds, heel geduldig. Hij wachtte en hielp net zolang totdat Daan iets kon. Daan was totaal niet geduldig. Alles moest bij hem de eerste keer gelijk goed gaan, maar helaas ging dat in de werkelijkheid niet op.

Zo ook op school niet. Alles ging langzaam en moest minstens nog een keer over voordat iets goed ging. Pas na de tweede of derde keer een som uitgerekend te hebben, had hij het juiste antwoord. Daarbij kwam ook nog eens zijn dyslexie. Ernstige dyslexie. Het werd ontdekt toen hij halverwege groep drie kwam. Hij bleef met alles achter en las nog net zo langzaam als in het begin. Uiteindelijk mocht hij toch over naar groep vier, omdat zijn inzet wel goed was. Maar na een half jaar was het bekeken, het beste was als Daan naar speciaal onderwijs ging. Hij kon namelijk nog steeds niet goed meekomen en zijn achterstand werd alleen maar groter. Op het speciaal onderwijs ging het beter. Zijn achterstand werd redelijk ingehaald en hij kon stukken beter meekomen. “Hij zal wel overgaan,” sprak zijn juffrouw hoopvol.

Waar hij echter totaal geen moeite mee had, was muziek. Prachtig vond hij dat. Vooral klassiek. Uren kon hij daar naar luisteren. Dat had hij al van jongs af aan. Toen hij ongeveer viereneenhalf was, zag hij de viool van zijn buurmeisje Louise. Regelmatig was hij bij haar te vinden en zat hij naar haar vioolspel te luisteren. Dat wilde hij ook graag. Viool spelen. Na een paar weken hadden mijn ouders een vioollerares gevonden en Daan kon beginnen. Veel verwachtten mijn ouders en ik er niet van. Ik bedoel, hij was vijf. Omdat een eigen viool erg duur is, hadden mijn ouders bij iemand een viool kunnen lenen, zodat hij het kon proberen. Na een paar lessen belde Marit, zijn lerares. “Jullie moet er zelf over nadenken, maar ik raad jullie aan om toch over een eigen viool voor Daan na te denken. Die jongen van jullie, die heeft talent.”

Zijn vioolspel verbeterde zich dan ook telkens weer. Hij deed het ook erg graag. Op den duur vroeg hij of hij met Louise samen mocht spelen. Zo speelde hij op zijn zesde na één jaar les al duetten met iemand die al tien jaar speelde. Vanaf dat moment begon ik mij ook in muziek te interesseren en ging op pianoles. Een jaar later speelden Daan en ik ook duetten. Hij op de viool en ik op de piano. Niet lang daarna ging ook Louise meespelen en speelden we vaak samen. Voor onze ouders of Louise’s ouders. Daan wilde graag beroemd worden en zei, toen hij zeven was: “Ik wil naar het conservatorium. Louise zit daar ook op en ik wil ook zo goed spelen.”

Natuurlijk wilden mijn ouders dat ook wel, maar eerst moest hij de basisschool afmaken. De vraag was natuurlijk of hij wel naar het conservatorium zou mogen met zijn intelligentie. Maar hij zou heel goed zijn best doen op school want hij wilde en zou naar het conservatorium gaan. En als dat niet kon, dan zou hij profvoetballer worden. Het liefst allebei natuurlijk.

Maar helaas. Geen van beide is hem gelukt. Geen conservatorium. Geen profvoetballer. Nooit. Toen niet, nu niet, en later ook niet. Nooit zal ik hem meer horen spelen. Niet alleen, niet met Louise samen of met mij. En nooit zal ik hem een balletje meer zien trappen. Niet met Ewout of met Rick. Niet met de buurjongen Bart. En zelfs niet met Jeroen. Nooit meer.

Nu speelt hij alleen nog maar in mijn dromen viool en voetbal met de jongens. Vandaag zou hij twintig jaar zijn geworden. Als die éne auto met die éne bestuurder hem niet van zijn jonge leven met nog onbekende toekomst had beroofd. Het jonge leven van mijn broertje. De onbekende toekomst van mijn broertje Daan.

Schrijver: Wilma van Keulen, 28 mei 2007


Geplaatst in de categorie: verdriet

2.6 met 10 stemmen 1.736



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)