Verhalen

Ik zie ik zie wat jij niet ziet

Als je héél ziek bent, kan het zijn dat je hallucinaties krijgt. Stiekem hoop ik daar vandaag een beetje op. Helaas blijft mijn temperatuurwaarde ergens hangen waarbij hallucinaties zich niet zullen aandienen.
Wanen en hallucinaties. Als ik deze twee woorden uitspreek dan zijn hallucinaties meteen veel interessanter. Als je ze zou kunnen kopen, dan koop je een waan bij de HEMA, maar voor een hallucinatie moet je toch echt bij de Bijenkorf zijn. ‘Hallucinatie’ klinkt gewoon veel chiquer.
“Heeft u een Bijenkorf-card? Meneer?”
“Ehh, nee.”
“En wilt u uw hallucinatie in een tasje?”
“Haha probeer hier maar eens een tasje omheen te krijgen!”
“Da’s dan 61 euro 85.”
Over verbeelding gesproken, ik zie het al helemaal voor me.
Argwaan, grootheidswaan, verwaand, we kennen we allemaal wel. Al had ik van de ‘masturbantenwaan’ tot voor kort nog nooit gehoord.
Paddo’s en andere tripmiddelen zijn niks voor mij. De kans dat ik na een boswandeling bouillon sta te trekken van de beruchte ‘Groene Knolamaniet’ houd ik liever zo klein mogelijk. Wie weet dan toch een levensechte fantasie terwijl ik hier lig te rillen van de koorts?
Helaas, de thermometer geeft nog steeds aan dat ijlen geen optie wordt. Ik zal het moeten doen met het nuchtere hier en nu.
Al klinkt dat ook wel erotisch: "Zacht ligt de infrarood-thermometer in mijn linkerhand. Met rechts trek ik subtiel aan mijn oor en mijn gehoorgang maakt gewillig ruimte. Langzaam schuift het apparaat mijn oorschelp in…"

Schrijver: Jeroen Zwaal, 7 oktober 2007